Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Στον τάφο της Αμφίπολης βρέθηκε ο μαρμαρωμένος βασιλιάς!!!


Αποκλειστικό!

Όταν οι αρχαιολόγοι άνοιξαν τον τρίτο και τελευταίο τοίχο του τάφου της Αμφίπολης, δεν βρήκαν ούτε τον Μεγαλέξαντρο, ούτε την Ρωξάνη, ούτε κανέναν άλλο Μεγαλομακεδόνα ή Μικρομακεδόνα, Θρακομακεδόνα ή Σλαβομακεδόνα ή έστω, Βούλγαρο!

Βρήκαν τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, που τους συστήθηκε ως Ιωάννης Βατάτζης Κωνσταντίνος Παλαιολόγος!

Ο Μεγαλειότατος Ιωαννης-Κωνσταντίνος, αφού αφηγήθηκε στους αρχαιολόγους πως τα Νεφελείμ τον κράταγαν μαρμαρωμένο διότι τα καθοδηγούσαν οι ανθέλληνες Εβραίοι και οι Ιουδαιοχριστιανοί ιερείς, (δείτε εδώ τα πάντα για την Πύλη των υποχθονίων στην Αμφίπολη) ζήτησε να του φέρουν:
 μια μπύρα,
ένα πολεμικό άλογο
και τρία σακιά τσιμέντο Πόρτλαντ
για να κλείσει την Πύλη να μην βγουν άλλα Νεφελείμ και τον μαρμαρώσουν ξανά.

Οι αρχαιολόγοι όμως είπαν πως λόγω οικονομικής κρίσης δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα κονδύλια για όσα ζήτησε ο βασιλεύς Ιωάννης-Κωνσταντίνος. Επίσης επισήμαναν πως απαγορεύεται κάθε ιδιωτική οικοδομική εργασία σε αρχαιολογικό χώρο.

Στη συνέχεια, μόλις βγήκε από τον τάφο (βρίζοντας) ο Μεγαλειότατος, σαν τον άλλο τον Κωνσταντίνο τον Α', τον βασιλέα των Ελλήνων, οι φύλακες αστυνομικοί του ζήτησαν τα χαρτιά του. Ο βασιλεύς Ιωάννης - Κωνσταντίνος τους έδειξε δυο Χρυσόβουλα, το ένα με το όνομα Ιωάννης Βατάτζης (δείτε εδώ ποιος είναι ο γνήσιος μαρμαρωμένος βασιλιάς, κάτι σαν τα παλιά ΚΚΕ εξ και εσ) 
και το άλλο με το όνομα Κωνσταντίνος Παλαιολόγος

Τα όργανα επισήμαναν πως δεν μπορεί να έχει δυο ταυτότητες, και τότε ο Μεγαλειότατος έσυρε το σπαθί του να τους βαρέσει, και οι αστυνομικοί τον συνέλαβαν για :
αντίσταση κατά της Αρχής, 
παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία, 
χρήση ψευδούς ταυτότητας 
και για αναγνώριση στοιχείων.

Ο Μεγαλειότατος αναφώνησε την ώρα της προσαγωγής του:
"Αμα δεν θέλετε να σας πάρω την Πόλη, γιατί να κάθομαι να σκοτώνομαι , Γραικύλοι;"


Αναμένεται ρεπορτάζ του ανταποκριτή μας Ταράδια Ταραγμένου από το οικείον Αστυνομικό Τμήμα!

Σημ.
Ελπίζουμε πως μετά την ενδελεχή αστυνομική έρευνα να μάθουμε επιτέλους ποιος είναι ο πραγματικός Μαρμαρωμένος Βασιλιάς...

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Κώστα Καρυωτάκη: "Ποιητές" με λαδολέμονο

Πηγή εικόνας εδώ

Πώς σβήνετε, μωρέ μαλα@@σμένοι!
Ανθρωπάκια χλωμά, που σας επήραν
σε έδρες των σχολειών να σας φυτέψουν...
Σπασίκλες και κουφάλες, ξεχασμένες
στα ξένα που πεθαίνετε λημέρια,
κρατώντας, τον μισθό σας σαν παγίδα,
βαθιά σας με το αίμα της πατρίδας...
Χτυπιούνται, πληγωμένες μαθητούδες,
στο στρώμα σας οι θύμησες κι οι πόθοι.
Βαθμός, που κατεβαίνει, της ημέρας,
και πέφτει απειλητικός και παίζει
μ' όλα τριγύρω τ' άλλα ανθρωπάκια,
περνάει απ΄το χέρι σας και βλέπει
τον πόνο σας ωραίο, για να χαϊδέψει
τα πορφυρά τα ψεύτικα μαλλιά σας.
Ειδυλλιακές οι άδειες σας ξεκουράζουν,
κι η καλοσύνη αν χύνεται επιδομάτων,
ταπεινοί καθώς είστε, δε σας φτάνει.
Ολούθε κι αν πνέει, σα λίβας, των ανθρώπων
η τόση μοχθηρία δεν σας μαραίνει,
αντράκια μου χλωμά, που σας επήραν
σε έδρες μακρινές να σας φυτέψουν.

Διασκεδασκευή και κλόπυράιτ:
Δημήτρης Σκουρτέλης


από το πρωτότυπο ποίημα του Καρυωτάκη 
το οποίον έχει ως εξής:

Ποιητές
Πώς σβήνετε, πικροί ξενιτεμένοι!
Ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν
σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν...
Βιολέτες κι ανεμώνες, ξεχασμένες
στα ξένα που πεθαίνετε παρτέρια,
κρατώντας, αργυρή δροσοσταλίδα,
βαθιά σας την ελπίδα της πατρίδας...
Χτυπιούνται, πληγωμένες πεταλούδες,
στο χώμα σας οι θύμησες κι οι πόθοι.
Το φως, που κατεβαίνει, της ημέρας,
κι απλώνεται γλυκύτατο και παίζει
μ' όλα τριγύρω τ' άλλα λουλουδάκια,
περνάει από κοντά σας και δε βλέπει
τον πόνο σας ωραίο, για να χαϊδέψει
τα πορφυρά θρηνητικά μαλλιά σας.
Ειδυλλιακές οι νύχτες σας σκεπάζουν,
κι η καλοσύνη αν χύνεται των άστρων,
ταπεινοί καθώς είστε, δε σας φτάνει.
Ολούθε πνέει, σα λίβας, των ανθρώπων
η τόση μοχθηρία και σας μαραίνει,
ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν
σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν

Παράκμαζε η Ελλάδα επί Βυζαντίου;

Οι επαρχίες και οι πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και η υποτιθέμενη παρακμή της Ελλάδας την Βυζαντινή περίοδο.

Διαβάζουμε λοιπόν σε μια Βυζαντινή απογραφή:

“Εισίν αι πάσαι επαρχίαι και πόλεις αι υπό τον βασιλέα των Ρωμαίων τον εν Κωνσταντινουπόλει επαρχίαι 64, πόλεις 935, ως υποτέτακται.”

Θεωρούμε ως περιοχές με αμιγή ελληνικό πληθυσμό αυτές που σήμερα αποτελούν το ελληνικό κράτος, προσθέτοντας την Ανατολική Θράκη, τα παράλια της Μικράς Ασίας, τον Πόντο και την Κύπρο. Σύνολο, όπως αναφέρονται στην εν λόγω απογραφή, 14 επαρχίες (θέματα), με 340 πόλεις.
Αυτό δεν σημαίνει πως και οι υπόλοιπες περιοχές δεν είχαν πόλεις με αμιγή ελληνικό πληθυσμό. Επίσης, πολλές από αυτές τις περιοχές ήταν κατά πλειοψηφία Ελληνικές. Τις αφαιρούμε όμως, γιατί θέλουμε τα αποτελέσματα να είναι αναμφισβήτητα.

Ένα από τα ωραιότερα μνημεία της βυζαντινής τέχνης,
η Ομορφοκκλησιά, βρίσκεται στην Αττική...

Επιλέξαμε λοιπόν τις παρακάτω περιοχές μόνον, με κίνδυνο να θεωρηθούμε εθνικοί μειοδότες:

Επαρχία Θράκης ήγουν Ευρώπης, πόλεις 14
Επαρχία Θράκης, πόλεις 5
Επαρχία Ροδόπης, πόλεις 7
Επαρχία Ιλλυρικού. Μακεδονία πόλεις 31
Επαρχία Θεσσαλίας, πόλεις 17
Επαρχία Ελλάδος, ήγουν Αχαΐας πόλεις 79
Επαρχία Κρήτης, πόλεις 22
Επαρχία παλαιάς Ηπείρου, πόλεις 12
Επαρχία Ασίας (μικρασιατικά παράλια), πόλεις 41
Επαρχία Ελλησπόντου πόλεις 34
Επαρχία νήσων (Αιγαίου), πόλεις 18
Επαρχία Καρίας, πόλεις 29
Επαρχία Ποντικής, πόλεις 16
Επαρχία Κύπρου, πόλεις 15
-----------------
14 επαρχίες, 340 πόλεις.

Έτσι λοιπόν, στο σύνολο των 64 επαρχιών της αυτοκρατορίας, (περιλαμβάνεται και η Αίγυπτος και η Μέση Ανατολή) οι δεκατέσσερις, λιγότερο από το ένα τέταρτο περίπου, (4,57 για τη ακρίβεια) είναι αμιγώς Ελληνικές.
Οι περιοχές αυτές έχουν όμως, 340 πόλεις, περισσότερες δηλαδή από το ένα τρίτο των 935 πόλεων της Αυτοκρατορίας, (2,75 για την ακρίβεια) χωρίς να μετράμε την Κωνσταντινούπολη!

Με άλλα λόγια, οι αμιγώς Ελληνικές επαρχίες είναι οι πιο πυκνοκατοικημένες της αυτοκρατορίας!

Επί πλέον, το θέμα “Ελλάδος” (που στην ουσία περιλάμβανε μόνο Μωριά και Ρούμελη) συγκέντρωνε τον μεγαλύτερο αριθμό πόλεων από κάθε άλλο Θέμα της Αυτοκρατορίας! (79 πόλεις)

Μια πόλη σημαίνει ανθηρή οικονομία, εμπόριο, σχολεία, μόρφωση, βιβλιοθήκες, ασφάλεια, τάξη, τεχνολογία, και πάνω από όλα, ακμή για την επαρχία που την περιβάλλει, μια που προσφέρει έτοιμη αγορά για τα αγροτικά προϊόντα της ενδοχώρας της.

Μπορεί άλλες επαρχίες να είχαν περισσότερο πληθυσμό, αλλά αυτός ήταν αγροτικός ή νομαδικός/ποιμενικός. Πολλές πόλεις εκεί δεν υπήρχαν. Αυτοί οι πληθυσμοί παρείχαν, βέβαια, πολύ καλούς στρατιώτες!
Οι ελληνικές περιοχές όμως, με την αφθονία των πόλεων, εξασφάλιζαν ανώτερη ποιότητα ζωής στην πλειοψηφία των κατοίκων τους.

Η Μονή Δαφνίου είναι η επιτομή της βυζαντινής τέχνης
του ψηφιδωτού, και βρίσκεται στην "ερημωμένη" Αττική.

Πως λοιπόν μπορούμε να πούμε τώρα πως οι Έλληνες ήταν υπό διωγμό στο Βυζάντιο, και η κυρίως Ελλάδα παράκμαζε και είχε "ερημώσει"; 

Με τι στοιχεία;

Υπάρχουν μαρτυρίες μερικών αρχαιόπληκτων της εποχής που, ουσιαστικά, παραπονιούνται πως δεν βρήκαν στην Ελλάδα ανθρώπους που ζούσαν στον... Χρυσό Αιώνα, και υποτίμησαν φανατικά και ρομαντικά αυτό που έβλεπαν.
Η εποχή μας κρίνει την Μεσαιωνική Ελλάδα με το ίδιο πρίσμα και την ίδια νοοτροπία.
Υπάρχουν όμως οι αντίθετες  μαρτυρίες των αρχείων της αυτοκρατορίας.
Αυτές οι μαρτυρίες, αν ερμηνευθούν, λένε πως αν παράκμασαν οι Έλληνες (υποθετικά) αυτό θα έγινε από τον υπερβολικό πλούτο, την... καλοπέραση και την άνετη ζωή της πόλης...

Μπορείτε να ελέγξετε τα στοιχεία στον πίνακα που παραθέτουμε, που είναι της Βυζαντινής εποχής και τιτλοφορείται:

“ΙΕΡΟΚΛΕΟΥΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΕΚΔΗΜΟΣ”



Άτιμη στατιστική, Ιουδαιοχριστιανική επιστήμη!!!

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Κώστας Βάρναλης ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ (εικαστικοί)


Διασκεδασκευή: Δημήτρης Σκουρτέλης

Mες την υπόγεια την σαλόνα,
μες σε καμβάδες και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
Οι καλλιτέχνες πήγαμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να δούμε κάτι πινακάκια.

Έσπρωχν’ ο ένανες τον άλλο
και τον πατούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
Της τέχνης της ποιοτικής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
Καθόλου χρώμα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
πολύ μακριά απ’ τον πίνακά μας!

Tου ενού το έργο χρόνια δέκα
παράλυτο, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου ασχεδίαστη γυναίκα
στον πίνακα μοιάζει με θεριό·
το Παλαμήδι ο ένας φτιάνει
και θέλει έκθεση στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει η Σχολή που ναι ζαβή!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα η γκαλερί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη γκαλερί αβέρτα
Μένουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άτεχνοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Ιδού το πρωτότυπο:
Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Η ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΚΟΥΡΤΕΛΙΟΣ

Η ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ

Δια-σκεδασκευή του Δημήτρη Σκουρτέλη 
του έργου του Διονυσίου Σολωμού 
“Η γυναίκα της Ζάκυνθος” 

Πηγή εικόνας εδώ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1

“Ο ΑΙΘΟΥΣΑΡΧΗΣ ΠΙΚΡΑΙΝΕΤΑΙ”


1. Εγώ Διονύσιος Αιθουσάρχης, εγκάτοικος στην αίθουσα Τέχνης του Αγίου Λύπιου, για να περιγράψω ό,τι στοχάζουμαι λέγω:

2. Ό,τι εγύριζα από το Γκάζι, οπού είχα πάει για να μιλήσω με έναν έμπορο τέχνης, για κάτι υπόθεσες καλλιτεχνικές.

3. Και ήτανε καλοκαίρι, και ήταν ή ώρα οπού θολώνουνε τα νερά, και είχα φθάσει στα Τρία Εκθετήρια, και ήταν εκεί ένας αράπης Ευρωπαίγος και τριγύρου ή γη όλο νερά, γιατί πάνε οι καλλιτέχνιδες και συχνο@@νουνε. και παίρνουνε κι επιδοτήσεις.

4. Εσταμάτησα σε ένα από τα Τρία Εκθετήρια και απιθώνοντας τα χέρια μου στο πρόγραμμα της έκθεσης για τα σάπια νερά και έσκυψα να ιδώ αν ήτουν πολύ πρωτοποριακό.

5. Και το είδα ως τη μέση γιομάτο κοτσάνες και είπα: Δόξα σοι ο Θεός.

6. Γλυκιά η δροσιά που στέρνει για τα σπλάχνα του αιθουσάρχη η πρωτοπορία με τα πλαστικά μπουκάλια νερού, μεγάλα τα έργα του και μεγάλη ή αφχαριστία του άνθρώπου.

7. Και οι Καλλιτέχναι κατά τη θεία Γραφή πόσοι είναι; Και συλλογίζοντας αυτό επαίξανε τα μάτια μου στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο πρόγραμμα για τα νερά.

8. Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους Καλλιτέχνας, ασήκωσα από το πρόγραμμα το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: Τάχα να είναι πολλοί;

9. Και αρχίνησα και εσύγκρενα τον αριθμό των καλλιτεχνών οπού εγνώριζα με αυτά τα πέντε δάχτυλα, και βρίσκοντας πως ετούτα επερισσεύανε ελιγόστεψα το δάχτυλο το λιανό, κρύβοντας το ανάμεσα στο πρόγραμμα και στην απαλάμη μου.

10. Και έστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα, και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα, γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω, και κοντά στο λιανό μου δάχτυλο, έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση.

11. Εμνέσκανε το λοιπόν από κάτου από τα μάτια μου τα τρία δάχτυλα μοναχά, και τα εχτυπούσα ανήσυχα απάνου στο πρόγραμμα για να βοηθήσω, το νου μου να εύρει κάνε τρεις καλλιτέχνας.

12. Αλλά επειδή αρχινήσανε τα σωθικά μου να τρέμουνε σαν τη θάλασσα που δεν ησυχάζει ποτέ,

13. ασήκωσα τα τρία μου έρμα δάχτυλα και έκαμα το σταυρό μου.

14. Έπειτα θέλοντας να αριθμήσω τους άτεχνους, έχωσα το ένα χέρι μες στην τσέπη του παντελονιού μου και το άλλο ανάμεσα στο ζωνάρι μου, γιατί εκατάλαβα, αλίμονον! πως τα δάχτυλα δεν εχρειαζόντανε ολότελα.

15. Και ο νους μου εζαλίστηκε από το μεγάλον αριθμό· όμως με παρηγορούσε το να βλέπω πως καθένας κάτι καλό είχε απάνου του. Και άκουσα ένα. γέλιο φοβερό μες στο πηγάδι και είδα προβαλμένα δυο κέρατα. Πίσωθέ τους κάτι φιλότεχνοι που ήταν ειδικοί στο Κέρατον.

16. Και μου ήρθε στο νου μου, περσότερο από όλους αυτούς, ή Εικαστικός της Ζάκυνθος, ή οποία πολεμάει να βλάφτει τους άλλους με τη γλώσσα και με τα έργατα, και ήταν έχθρισσα θανάσιμη της Τέχνης.

17. Και γυρεύοντας να ιδώ εάν μέσα σε αυτήν την ψυχή, εις την οποίαν αναβράζει η κακοτεχνία του Σατανά, αν έπεσε ποτέ η απεθυμιά του παραμικρού καλού, ή μόνο πλαστικά μπουκάλια μνέσκουνε.

18. έπειτα που εστάθηκα να συλλογιστώ καλά, ύψωσα το κεφάλι μου και τα χέρια μου στον ουρανό και εφώναξα: Θέ μου, καταλαβαίνω πως γυρεύω ένα κλωνί αλάτι μες στη βυσσινάδα.

19. Και είδα πως ελάμπανε από πάνου μου όλα τ' άστρα τση Τέχνης, και άνοιξα την Βίβλο του Καντίσκι, όπου με ευφραίνει πολύ.

20. Και εβιάσθηκα να κινήσω για το εκθετήριον του Δήμου Αθηναίων, γιατί είδα πως εχασομέρησα, και ήθελα να φθάσω για να περιγράψω τη Εικαστικό της Ζάκυνθος.

21. Και ιδού καμία δωδεκαριά τεχνοκρίτες που ηθέλανε να μου εμποδίσουν το δρόμο,

22. και μη θέλοντας εγώ να τους κλοτσοβολήσω για να μην εγγίξω την ψώρα και τα (ε)π(ι)τυχία πούχανε, εστοχασθήκανε πως τους σκιάζουμαι,

23. και ήρθανε αναλύοντας σε βάθος σιμότερά μου· όμως εγώ εκαμώθηκα πως σκύφτω να πάρω πέτρα,

24. και έφυγαν όλοι και εξεθύμαιναν οι κακορίζικοι ψωριασμένοι τη λύσσα τους, ο ένας δαγκώνοντας τον άλλο.

25. Αλλά ένας όπου εδιαφέντευε κάποιους από τους τεχνοκρίτες, ένας αράπακας, επήρε κι αυτός μιά πέτρα,

26. και βάνοντας ο άθεος για σημάδι το κεφάλι εμέ του Διονυσίου του Αιθουσάρχου δεν το πίτυχε. Γιατί από τη βία τη μεγάλη, με την οποίαν ετίναξε την πέτρα, εστραβοπάτησε και έπεσε.

27. Έτσι εγώ έφτασα στην έκθεση του Γκαζιού παρηγορημένος από τές μυρωδίες του κάμπου, από τα γλυκότρεχα νερά και από τα πλαστικά μπουκάλια που εκυλιότουνα από πάνου από το κεφάλι μου σαν μία Έκθεση Πρωτοπορίας.

Το πρωτότυπο:
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1

“Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΠΙΚΡΑΙΝΕΤΑΙ”


1. Εγώ Διονύσιος Ιερομόναχος, εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, για να περιγράψω ό,τι στοχάζουμαι λέγω:

2. Ό,τι εγύριζα από το μοναστήρι του Άγιου Διονυσίου, οπού είχα πάει για να μιλήσω με έναν καλόγερο, για κάτι υπόθεσες ψυχικές.

3. Και ήτανε καλοκαίρι, και ήταν ή ώρα οπού θολώνουνε τα νερά, και είχα φθάσει στα Τρία Πηγάδια, και ήταν εκεί τριγύρου ή γη όλο νερά, γιατί πάνε οι γυναίκες και συχνοβγάνουνε.

4. Εσταμάτησα σε ένα από τα Τρία Πηγάδια, και απιθώνοντας τα χέρια μου στο φιλιατρό του πηγαδιού έσκυψα να ιδώ αν ήτουν πολύ νερό.

5. Και το είδα ως τη μέση γιομάτο και είπα: Δόξα σοι ο Θεός.

6. Γλυκιά η δροσιά που στέρνει για τα σπλάχνα του ανθρώπου το καλοκαίρι, μεγάλα τα έργα του και μεγάλη ή αφχαριστία του άνθρώπου.

7. Και οι δίκαιοι κατά τη θεία Γραφή πόσοι είναι; Και συλλογίζοντας αυτό επαίξανε τα μάτια μου στα χέρια μου οπού ήτανε απιθωμένα στο φιλιατρό.

8. Και θέλοντας να μετρήσω με τα δάχτυλα τους δίκαιους, ασήκωσα από το φιλιατρό το χέρι μου το ζερβί, και κοιτώντας τα δάχτυλα του δεξιού είπα: Τάχα να είναι πολλά;

9. Και αρχίνησα και εσύγκρενα τον αριθμό των δικαίων οπού εγνώριζα με αυτά τα πέντε δάχτυλα, και βρίσκοντας πως ετούτα επερισσεύανε ελιγόστεψα το δάχτυλο το λιανό, κρύβοντας το ανάμεσα στο φιλιατρό και στην απαλάμη μου.

10. Και έστεκα και εθεωρούσα τα τέσσερα δάχτυλα για πολληώρα, και αιστάνθηκα μεγάλη λαχτάρα, γιατί είδα πως ήμουνα στενεμένος να λιγοστέψω, και κοντά στο λιανό μου δάχτυλο, έβαλα το σιμοτινό του στην ίδια θέση.

11. Εμνέσκανε το λοιπόν από κάτου από τα μάτια μου τα τρία δάχτυλα μοναχά, και τα εχτυπούσα ανήσυχα απάνου στο φιλιατρό για να βοηθήσω, το νου μου να εύρει κάνε τρεις δίκαιους.

12. Αλλά επειδή αρχινήσανε τα σωθικά μου να τρέμουνε σαν τη θάλασσα που δεν ησυχάζει ποτέ,

13. ασήκωσα τα τρία μου έρμα δάχτυλα και έκαμα το σταυρό μου.

14. Έπειτα θέλοντας να αριθμήσω τους αδίκους, έχωσα το ένα χέρι μες στην τσέπη του ράσου μου και το άλλο ανάμεσα στο ζωνάρι μου, γιατί εκατάλαβα, αλίμονον! πως τα δάχτυλα δεν εχρειαζόντανε ολότελα.

15. Και ο νους μου εζαλίστηκε από το μεγάλον αριθμό· όμως με παρηγορούσε το να βλέπω πως καθένας κάτι καλό είχε απάνου του. Και άκουσα ένα. γέλιο φοβερό μες στο πηγάδι και είδα προβαλμένα δυο κέρατα.

16. Και μου ήρθε στο νου μου, περσότερο από όλους αυτούς, ή γυναίκα της Ζάκυνθος, ή οποία πολεμάει να βλάφτει τους άλλους με τη γλώσσα και με τα έργατα, και ήταν έχθρισσα θανάσιμη του έθνους.

17. Και γυρεύοντας να ιδώ εάν μέσα σε αυτήν την ψυχή, εις την οποίαν αναβράζει η κακία του Σατανά, αν έπεσε ποτέ η απεθυμιά του παραμικρού καλού,

18. έπειτα που εστάθηκα να συλλογιστώ καλά, ύψωσα το κεφάλι μου και τα χέρια μου στον ουρανό και εφώναξα: Θέ μου, καταλαβαίνω πως γυρεύω ένα κλωνί αλάτι μες στο θερμό.

19. Και είδα πως ελάμπανε από πάνου μου όλα τ' άστρα, και εξάνοιξα την Αλετροπόδα, όπου με ευφραίνει πολύ.

20. Και εβιάσθηκα να κινήσω για το ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, γιατί είδα πως εχασομέρησα, και ήθελα να φθάσω για να περιγράψω τη γυναίκα της Ζάκυνθος.

21. Και ιδού καμία δωδεκαριά ψωρόσκυλα που ηθέλανε να μου εμποδίσουν το δρόμο,

22. και μη θέλοντας εγώ να τα κλοτσοβολήσω για να μην εγγίξω την ψώρα και τα αίματα πούχανε, εστοχασθήκανε πως τα σκιάζουμαι,

23. και ήρθανε βαβίζοντας σιμότερά μου· όμως εγώ εκαμώθηκα πως σκύφτω να πάρω πέτρα,

24. και έφυγαν όλα και εξεθύμαιναν τα κακορίζικα ψωριασμένα τη λύσσα τους, το ένα δαγκώνοντας το άλλο.

25. Αλλά ένας όπου εδιαφέντευε κάποια από τα ψωρόσκυλα επήρε κι αυτός μιά πέτρα,

26. και βάνοντας ο άθεος για σημάδι το κεφάλι εμέ του Διονυσίου του Ιερομόναχου δεν το πίτυχε. Γιατί από τη βία τη μεγάλη, με την οποίαν ετίναξε την πέτρα, εστραβοπάτησε και έπεσε.

27. Έτσι εγώ έφτασα στο κελί του Αγίου Λύπιου παρηγορημένος από τές μυρωδίες του κάμπου, από τα γλυκότρεχα νερά και από τον αστρόβολον ούρανό, ο όποιος εφαινότουνα από πάνου από το κεφάλι μου μία Ανάσταση.


Το όνομα "Ελλάς"

Του Βασιλέως Κωνσταντίνου 
του Πορφυρογεννήτου, 
Περί θεμάτων της Δύσεως
ήγουν της Ευρώπης το β'” 

Μεταφορά αποσπάσματος στην Νεοελληνική: Δημήτρης Σκουρτέλης

"Τεσσερα-τρία" λένε ο Αχιλλέας και ο Αίαντας.
Τι χρείαν έχομεν περισσοτέρων μαρτύρων...

Η χώρα αυτή ονομάστηκε “Ελλάς” από τον Έλληνα του Δευκαλίωνα, που αφού κυριάρχησε στην Φθιώτιδα, αποκάλεσε τους υπηκόους του από τον εαυτό του, λέγοντάς τους “Έλληνες”, ενώ τους έλεγαν "Γραικούς". 
Τότε ήταν η πρώτη φορά που η χώρα ονομάστηκε “Ελλάδα”. Δεν ήταν (το) παλιό όνομα (του) έθνους αλλά αφορούσε την ελληνική γλώσσα, όπως είπε ο συγγραφέας Αλέξανδρος (Θουκυδίδης) γνωρίζοντας πως η ονομασία αυτή ήταν νεωτερισμός. 
“Δεν νομίζω πως αυτό το όνομα το είχε όλη η χώρα”. 
Ούτε και ο Ποιητής (ο Όμηρος) μνημόνευσε Έλληνες, αλλά τους αποκαλούσε “Αργείους”. Μόνο τους Θεσσαλούς τους είπε έτσι. Και “Ελλάδα” αποκάλεσε την πόλη που διοικούσε ο Αχιλλέας, όπως λέει ο Αλέξανδρος ο Πολυίστωρ. 
Πουθενά δεν αποκάλεσε συνολικά τους πάντες “Έλληνες” ούτε και καμία άλλη φυλή, εκτός από αυτούς που εκστράτευσαν υπό τον Αχιλλέα στην Τροία.

το πρωτότυπο:
Ελλάς η χώρα εκλήθη από Έλληνος του Δευκαλίωνος, ος δυναστεύσας της Φθιώτιδος τους υπηκόους εαυτώ γενομένους αντί Γραικών Έλληνας εκάλεσε. Και τότε πρώτον Ελλάς ονομάσθη. Ουκ ην δε τούτο παλαιόν όνομα έθνους, αλλά φωνής της Ελληνικής ιδίωμα. ως ο συγγραφεύς Αλέξανδρος (ι. Θουκυδίδης) φησί, την ονομασίαν νεωτερικήν ειδώς. “δοκεί δε μοι, ουδέ το όνομα τούτο σύμπασα πως ειχεν η χώρα”. Ουδ' ο ποιητής (ο Όμηρος) εμνήσθη Ελλήνων, Αργείους αυτούς αποκαλών, αλλά Θεσσαλούς μόνον αποκαλών, και Ελλάδα την υπ' Αχιλλεί πόλιν, ως Αλέξανδρος φησίν ο Πολυίστωρ, ουδαμού τους σύμπαντας ονόμασεν Έλληνας, ουδ' άλλους ή τους μετά Αχιλλέως εκ της Φθιώτιδος προς την Ίλιον εκπλεύσαντας.




Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Ελλάς, η χώρα των ειδικών.



Βρήκανε λέει τον τάφο του... Αλέξανδρου. Σε ένα τύμβο που τον ήξεραν οι παππούδες μας και βάλε, κάνανε μόλις τώρα μια ανακάλυψη -λένε- και αισθάνονται και... υπερήφανοι για την... ταχύτητα και την οξυδέρκεια του αρχαιολογικού σώματος. Το λιοντάρι του τάφου είχε βρεθεί από το... 1912!

Παντού κυριαρχούν οι “ειδικοί”.

Τα αθλητικά σωματεία τα διοικούν κάτι κοιλαράδες, ζωντανά δείγματα του “νους υγιής εν σώματι αγυμνάστω”.

Τα συνδικάτα τα διοικούν κάτι κομματικοί υπάλληλοι που δεν εργάστηκαν ποτέ.

Την Τέχνη, την κρίνουν κάτι τύποι που δεν έχουν καμιά σχέση με δημιουργία, αλλά ξέρουν (λίγοι βέβαια) όλες τις σχετικές θεωρίες απόξω κι ανακατωτά. Λες και ο καλλιτέχνης κάνει θεωρία, και όχι πράξη. Και την Τέχνη την εκμεταλλεύονται κάτι άσχετοι έμποροι και αρπακολλατζήδες.


Για να καταλάβετε το εύρος της παράνοιας, ακόμα και εγώ, που σπούδασα ζωγραφική, παριστάνω τον ειδικό στην ... Ιστορία και οι άλλοι με παίρνουν στα σοβαρά και μου απαντάνε κι όλας!!!

χεχεχε...

Δημήτρης Σκουρτέλης

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ




Μέσα σε ένα μαγευτικό τοπίο, το μικρό μουσείο του Μαραθώνα
στεγάζει ευρήματα από την προϊστορική μέχρι και την Ρωμαϊκή περίοδο,
που σημαδεύουν τη  ιστορία της περιοχής αλλά και όλης της Ελλάδας.
Στο προαύλιο του μουσείου Μαραθώνα

Η θεά Ίσιδα,
από ένα ιερό που ίδρυσε ο Ηρώδης ο Αττικός
στον Μαραθώνα

Το κατάφυτο τοπίο


Ταφή παιδιού μέσα σε πήλινη κυψέλη









"Πρωτοελληνικά" ευρήματα.

"Πρωτοελληνικά" ευρήματα.






Ιππέας














Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.
Ο Ώρος σαν γεράκι.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.
Ο ηλιακός δίσκος με δυο κόμπρες.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.
Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.
























Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.


Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.

Από το ιερό των Αιγύπτιων θεών.