 |
Τα μισοκαμένα πεύκα κείτονται για χρόνια
στο ξεπλυμένο από τις βροχές έδαφος,
όπου ελάχιστα πια χόρτα μπορούν να φυτρώσουν...
Αλλά ανάμεσά τους, τα νεαρά πεύκα αγωνίζονται
να δώσουν ξανά νέα ζωή στο βουνό,
τρυπώντας τα βράχια.
|
 |
| Ας φανταστούμε το μεγαλείο του... |
 |
| Μερικοί κορμοί σάπισαν πια, φαγωμένοι από σκουλήκια... |
 |
| Δειλή ακόμα, η ζωή επιστρέφει... |
 |
| Κοιτάξτε πόσο χώμα κράταγαν παλιά οι γυμνωμένες τώρα ρίζες... |
 |
| Νεκροί στρατιώτες, όρθιοι στην σκοπιά... |
 |
| Μέσα στα ξερά κλαριά, το θαύμα... |
 |
| Εσκισε τον βράχο και ρίζωσε, αλλά η φωτιά το θέρισε... |
 |
| Τα παιδιά φυτρώνουν δίπλα στους νεκρούς γονείς τους... |
 |
| Αγνωστος στρατιώτης... |
 |
Εκεί... στον γκρεμό ζούσαν.
Τα ισιώματα τα είχαν πατήσει άνθρωποι.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Σκουρτέλης.
|
Δημήτριε, εἶναι ἐκπληκτικό τό ἄρθρο σου! Μεγάλης εὐαισθησίας καί λεπτῆς ποιήσεως ἡ προσέγγισις: «Νεκροί στρατιῶτες, ὄρθιοι στήν σκοπιά». Δέν θά ἀναλώσω τόν ὄμορφον χῶρο σου γιά τήν ἀνάλυση αὐτοῦ τοῦ ὄμορφου ὑπότιτλου σέ ἀνωτέρω φωτογραφία. Θά συνεισφέρω μόνον κατ᾽ ἐλάχιστον, μνημονεύοντας τήν περιώνυμον προφητείαν τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (ἐάν δέν κάνω λάθος, ὑπ᾽ ἀρ. 23 στήν συλλογήν τοῦ μακαριστοῦ τοῦ Καντιώτη): «οἱ ἄνθρωποι θά ἐκπέσουν διότι ΔΕΝ ΘΑ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ»!!! Πράγματι, ἀπό τήν μιά σφίγγεται ἡ καρδιά τοῦ παρατηρητοῦ, ἀπό τήν ἄλλη δέν μπορεῖ νά μήν θαυμάση τήν παντοκρατόρισσα Φύση, ἡ ὁποία σεμνά καί ἥσυχα, πάντοτε ἐπικυριαρχεῖ τοῦ φαύλου ἀνθρώπου. Εἶσαι σπουδαῖος Δημήτριε, σοῦ εὔχομαι τήν διαρκῆ Θείαν Βοήθειαν!
ΑπάντησηΔιαγραφή