Το χάσαμε το ποίημα πατριώτη!!!!

Ρεϊμόν Κενώ  (Raymond Queneau)
Για μια ποιητική τέχνη

Αχ, Θεούλη μου, τι ωραία που θα 'ταν να 'γραφα ένα ποιηματάκι.
Μπα! Να ένα που περνάει τώρα δα από μπροστά μου.
Ψιτ, ψιτ, ψιτ!
Έλα εδώ χρυσό μου να σε εμπλέξω       
στο ίδιο περιδέραιο με τ' άλλο μου ποιήματα.
Έλα εδώ να σε εμπήξω       
στο οικοδόμημα των Απάντων μου.
Έλα εδώ να σε εμπαταδώσω
και να σε ενομοιοκαταλήξω
και να σε ερρυθμολογήσω
και να σε ελλυρικοποιήσω
και να σε εμπηγαδεύσω
και να σε ενστιχώσω
και να σε εμπεζολογήσω.

Να πάρει ευχή,
Την κοπάνησε!

(μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης)


Σχόλιο

Ο Όμηρος και ο Ησίοδος είχαν λυμένο το ποιητικό υπαρξιακό τους πρόβλημα: 
Στον πρώτο υπαγόρευαν τα ποιήματά τους οι Μούσες και απλά τα κατέγραφε, όπως ισχυρίζεται ο ιδιος. 

Ο δεύτερος κέρδισε λίγη περισσότερη ανεξαρτησία από τις θεες της ποίησης. Τον βρήκαν να βόσκει πρόβατα στο βουνο -μας λέει- και του χάρισαν την τέχνη του ποιητή, και τον άφησαν να γράφει μόνος του.

Ο Αιχύλος συνάντησε τον Διόνυσο όπως κοιμόνταν σε ένα αμπέλι και του είπε όλα τα μυστικά του στιχουργού. Αλλά ήταν λίγο πιωμένος ο θεός...
Από το κακό στο χειρότερο, δηλαδή. 

Οι νεότεροι δεν είχαν αυτήν την τύχη. 
Ούτε θεές τους πλησίασαν (εκτός από αυτές του Moulin Rouge φυσικά) ούτε και είχαν αγαθές σχέσεις με την τέχνη τους, όπως προκύπτει από τα ως άνω πονήματά τους... Με το κρασί κάτι γίνονταν, αλλά... "Ουδέν προς Διόνυσον"

(Η φράση αυτή λέγονταν από απογοητευμένους θεατές και σήμαινε πως το έργο που παίζονταν στο αρχαίο θέατρο δεν είχε σχέση με την λατρεία του Διονύσου, ως όφειλε)

Αναδημοσιεύεται από: