Όταν, στην Δίκη Του, αποκαλύπτεται στους Εβραίους αρχιερείς πως ο Ιησούς δηλώνει πως είναι Γιος του Θεού, ο "αρχιερεύς του ενιαυτού" Καϊάφας, σκίζει τα ρούχα του.
Με βάση το Ευαγγελικό κείμενο, δεν το κάνει μόνο από αγανάκτηση, αλλά σαν ικεσία για συμπαράσταση μπροστά σε μια κατάφωρη "βλασφημία", μια που σκίζοντας τα ρούχα του ζητάει ταυτόχρονα την βοήθεια και την συναίνεση των μελών του Συμβουλίου στην καταδίκη αυτής της "ύβρεως":
Ματθαίος, 26, 65: τότε ὁ ἀρχιερεὺς διέρρηξεν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ λέγων: ἐβλασφήμησεν: τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων; ἴδε νῦν ἠκούσατε τὴν βλασφημίαν.66 τί ὑμῖν δοκεῖ; οἱ δὲ ἀποκριθέντες εἶπαν: ἔνοχος θανάτου ἐστίν.
και:
Μάρκος 14, 63: ὁ δὲ ἀρχιερεὺς διαρρήξας τοὺς χιτῶνας αὐτοῦ λέγει: τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων; 64 ἠκούσατε τῆς βλασφημίας: τί ὑμῖν φαίνεται; οἱ δὲ πάντες κατέκριναν αὐτὸν ἔνοχον εἶναι θανάτου.
Θα δούμε πως αυτό το σκίσιμο των ρούχων ήταν ένα "δικανικό" έθιμο κοινό ανάμεσα σε Ρωμαίους και Εβραίους που γίνονταν σε δημόσιες συνελεύσεις.
Την ίδια βοήθεια, λοιπόν, ζητά δημόσια και ο Ιούλιος Καίσαρας διαβαίνοντας τον Ρουβίκωνα: Έτοιμος να διακινδυνεύσει τα πάντα στην απόπειρά του να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία, και αφού είπε το περίφημο: "Ο κύβος ερρίφθη", να πως ζητά την συναίνεση και την βοήθεια των στρατιωτών του, ενώπιον των εκπροσώπων του λαού, διαμαρτυρόμενος, ταυτόχρονα εννοείται, για την "αδικία" που του έγινε από το Κράτος.
Σουετώνιος, "Οι βίοι των δώδεκα Καισάρων", "Ιούλιος Καίσαρας", κεφ. 33: "Συνεπώς, περνώντας [τον ποταμό] με τον στρατό του, και καλωσορίζοντας τους Τριβούνους των Πληβείων που ήρθαν να τον βρουν αφού είχαν εκδιωχθεί από την Ρώμη, με πάθος ικέτευσε τους στρατιώτες του με δάκρυα, και σκίζοντας τον χιτώνα από το στήθος του, ζήτησε την πιστή τους υπηρεσία..."
(Atque ita traiecto exercitu, adhibitis tribunis plebis, qui pulsi supervenerant, pro contione p46 fidem militum flens ac veste a pectore discissa invocavit.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου