Θυσιάζει στους Ολύμπιους ο Ζουράρις;

Τι είναι το ακροθίνιον ή ακρόθινον που ανέφερε στο λόγο του;

Ιδού το επίμαχο απόσπασμα:

"Βεβαίως, εμείς διδάξαμε στην οικουμένη, εμείς διδάξαμε πάντοτε, εσαεί και αείποτε και ξανά και ξανά ότι σ’ αυτόν εδώ τον χρονικώς υπεράχρονον τόπον, σ’ αυτόν τον τόπον, στην κορυφήν του Ομήρου και στο ακροθίνιον του Ολύμπου, εμείς οι Ολύμπιοι διδάξαμε εδώ ότι η έρις γίνεται έρως."

Λεξικό Δημητράκου:

ἀκροθίνιον: “αι απαρχαί εκ σωρού σίτου ή κριθής”... “αι απαρχαί, το άριστον μέρος των εκ του πολέμου λαφύρων, όπερ αφιερούτο στους θεούς”  

(απαρχή είναι η αρχή τη σοδειάς ή του κέρδους, που εθιμικά αφιερωνόταν στους θεούς. Ουσιαστικά είναι συνώνυμο της θυσίας)

Θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσης:

“Όπα τα πολέμοιο δόσιν ακρόθινα διελών έθυε”

και σε ξένα λεξικά:

ἀκροθίνιον:

"...the Greeks customarily selected from the topmost part of the heaps and offered this to the gods..." (Οι Έλληνες, εθιμοτυπικά διάλεγαν από το πάνω μέρος των σωρών και το πρόσφεραν στους θεούς)

Ο Ζουράρις λοιπόν μιλάει για θυσίες στους Ολύμπιους θεούς, και με τρόπο που μόνο οι μυημένοι το καταλαβαίνουν. Κρύβεται. Το ότι λατρεύει παράλληλα την “Υπέρμαχο Στρατηγό” το προσθέτει, φυσικά, για παραπλάνηση.

Όλος ο λόγος του καθηγητού:

«Κύριε Πρόεδρε, τα σέβη μου.

Κυρίες και κύριοι Βουλευταί, υπάρχει καιρός του λέγειν, υπάρχει καιρός του αντιλέγειν, υπάρχει καιρός του ψέγειν. Σήμερα για μένα θα είναι ο καιρός του υμνείν, αίνων έπαινον του υμνείν την ιλιαδορωμιοσύνην. 

Κύριες και κύριοι Βουλευταί, έρχομαι από μακριά. Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας έρχονται δίπλα μου και πηγαιμένες δίπλα με τον βόρειον τον άνεμο οι Μυροφόρες με τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση. 

Κύριοι Βουλευταί και κυρίες Βουλευταί ή Βουλευτίνες ή κυρίες και κύριοι σύντροφοι και συντρόφισσες, επειδή σήμερα, αύριο, παραπέρα, αυτές τις μέρες, όπως πάντοτε, αείποτε και συνεχώς, θα βυσσοδομούν πάλι η κουστωδία των δυσσεβών Βρυξελλών και εκείνος ο αρχέκακος όφις ο Αλεμανός, γι’ αυτό ακριβώς θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στον καθ’ ημάς τρόπον. 

Ποιος είναι ο τρόπος μας; Αυτός πάσα γην και θάλασσαν εσβατών τη ημετέρα τόλμην καταναγκάσαντες γενέσθαι μνημεία αΐδια καλών τε και κακών συγκατοικήσαντες και επειδή θα επανέλθουν πάλι οι δυσσεβείς και οι άλλοι Αλεμανοί και ως αρχέκακος όφις, εμείς ξέρουμε ότι θα συμπαραταχθούμε, θα συμπορευθούμε, θα συμπολεμήσουμε τη υπερμάχω στρατηγώ που’ χει στα μάτια της ψηφιδωτό τον καημόν της ρωμιοσύνης. 

Βεβαίως, εμείς διδάξαμε στην οικουμένη, εμείς διδάξαμε πάντοτε, εσαεί και αείποτε και ξανά και ξανά ότι σ’ αυτόν εδώ τον χρονικώς υπεράχρονον τόπον, σ’ αυτόν τον τόπον, στην κορυφήν του Ομήρου και στο ακροθίνιον του Ολύμπου, εμείς οι Ολύμπιοι διδάξαμε εδώ ότι η έρις γίνεται έρως. 

Ναι, η έρις γίνεται έρως, έρως ελευθερίας και φυσικά ξέρουμε πολύ καλά ότι ξεκινούμε όπως πάντα εδώ και τρεις χιλιάδες ηττημένοι, αλλά ως ηττημένοι είμαστε αυτοί οι οποίοι θα ξαναδώσουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη των πεπλανημένων πλανητών και των πλανήτων, την καθ’ ημάς καθεστηκυίαν πολιτείαν. Ποια είναι η καθ’ ημάς καθεστηκυία πολιτεία; Μία και μόνη. Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.»

Πηγή εικόνας: Βικιπαίδεια.