ΞΕΧΑΣΤΕ ΟΣΑ ΞΕΡΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ

Ο Αρχιμήδης σε βυζαντινή μικρογραφία.
Εικονίζεται σαν Ευαγγελιστής.

Αντιγράφω τις αυτοαποκαλούμενες “σύγχρονες” ιδέες και αντιλήψεις για τον Μεσαίωνα όπως διατυπώθηκαν σε μια διάλεξη ενός καθηγητή Θετικών Επιστημών. (Robert Sapolsky, 21. Chaos and Reductionism) Είναι όλες λάθος ή και συνειδητά ψεύδη, και γι αυτό και ελάχιστοι Ιστορικοί τις ενστερνίζονται. Διαδίδονται όμως από τους Μάντεις της εποχής μας, τους Θετικούς Επιστήμονες. Οι κατηγορίες αυτές απευθύνονται αποκλειστικά στον Μεσαίωνα χωρίς κανένα επιχείρημα ή απόδειξη που να τον διαχωρίζει από άλλες περιόδους.

Και όμως αυτές οι αντιλήψεις καθορίζουν τη στάση και την γνώμη του Μεγάλου Κοινού για τον Μεσαίωνα, που, ιστορικά, είναι το άμεσο παρελθόν του. 

Για να το απλοποιήσω, η προσπάθεια διάφορων “Διαφωτιστών” και σύγχρονων Καθηγητών, αλλά και των Δωδεκαθεϊστών και των Αθέων, είναι να απορρίψει ο κόσμος τον ίδιο του τον Πατέρα, τον άμεσο πρόγονό του και δημιουργό του, τον Μεσαίωνα.

Αυτό θα ήταν δικαίωμά τους -Δημοκρατία έχουμε- αν στην θέση του προτύπου από το παρελθόν δεν τοποθετούσαν την Κλασική Αρχαιότητα. Γιατί, όλα αυτά που βρίσκουν ως αρνητικά στον Μεσαίωνα, δεν είναι παρά όσα εκείνος κληρονόμησε από αυτήν. Δηλαδή κατηγορούν το αντίγραφο και όχι το πρότυπο και αρχέτυπο του Σκοταδισμού, έναν κόσμο γεμάτο Μαντείες, Ανθρωποθυσίες και αφάνταστες Προλήψεις που ήταν η Παγανιστική Αρχαιότητα.

Και αυτό θα αποδειχθεί άμεσα:

Ο Αχιλλέας θυσιάζει Τρώες
στην νεκρική πυρά του Πατρόκλου.

Κατηγορία κατά Μεσαίωνα πρώτη:

Τα βιβλία της αρχαιότητας χάθηκαν.

Σοβαρά; Και πως τα έχουμε σήμερα; Εδώ μπαίνει ένα δεύτερο ψέμα, πως οι Δυτικοί τα έμαθαν από τους Άραβες. Αλλά και οι Άραβες πως τα έμαθαν; Φυσικά τα πήραν από τους Βυζαντινούς και ξέρουμε συγκεκριμένα πως και πότε τα αγόρασαν από αυτούς.

Η Δύση ήταν Λατινόφωνη και τα Λατινικά βιβλία της αρχαιότητας δεν χάθηκαν ποτέ σε αυτήν. Ήταν τα βιβλία στα Ελληνικά που χάθηκαν, και τα πήραν μεταγενέστερα από τους Άραβες και αυτό συνέβη λόγω του διαχωρισμού της Αυτοκρατορίας που οδήγησε στην παρακμή της διδασκαλίας των Ελληνικών στην Δύση. Από την άλλη, οι αναφορές των Λατινόφωνων συγγραφέων στην Ελλάδα είναι τόσες, που σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε πως η επαφή με τον Ελληνικό πολιτισμό χάθηκε στον Μεσαίωνα για την Δύση.

Πανεπιστήμια:

Τα Πανεπιστήμια, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, είναι δημιούργημα του Μεσαίωνα. Αναπτύχθηκαν πρώτα στο Βυζάντιο και επεκτάθηκαν σε όλη την Δύση και Ισλαμική Ανατολή. Περισσότερα θα δείτε εδώ, στο άρθρο του Άγγελου Παλιουδάκη: “Περί Ακαδημαϊκών Γενεαλογιών”. 

Επισημαίνουμε πως οργανωμένες Ανώτερες σπουδές δεν υπήρχαν στην Αρχαιότητα. Όποιος ήθελε να μορφωθεί έπρεπε να πάει σε έναν Σοφό και να γίνει μαθητής του, και να πάρει έτσι γνώσεις χωρίς κανέναν έλεγχο και διασταύρωση. Οι διάφορες φιλοσοφικές Σχολές δεν ήταν τα θεωρητικά ιδεολογήματα που νομίζουμε σήμερα αλλά πολύ πραγματικά ιδρύματα όπου κάθε φιλόσοφος και σοφός έλεγε τα δικά του, χωρίς κανενός είδους έλεγχο από την (ανύπαρκτη) επιστημονική κοινότητα. Αυτό οδηγούσε σε ακραίες αντιδράσεις του κράτους σε τυχόν ακραίες προσωπικές θεωρίες, και έτσι, οι διώξεις κατά των Σοφών έφταναν μέχρι την εκτέλεση, συχνότερα την εξορία. (Δες εδώ: ΔΙΩΓΜΟΙ ΑΡΧΑΙΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ) Το σπορ, φυσικά, συνεχίστηκε και τον Μεσαίωνα, αλλά δεν αντιμετωπίζεται από τους σύγχρονους επιστήμονες σαν αυτό που ήταν, δηλαδή μια γνήσια κληρονομιά της Αρχαιότητας.

Κατηγορία κατά Μεσαίωνα δεύτερη:

Δεν υπήρχαν πια Φιλόσοφοι.

Οι Θεολόγοι του Μεσαίωνα δεν ήταν φιλόσοφοι λοιπόν. Λες και τα έργα των αρχαίων φιλοσόφων δεν είναι παρά μια συνεχής αναφορά στην θεολογία της εποχής τους. Ακόμα και αν παραδεχτούμε αυτό το αυτοαναιρούμενο επιχείρημα, ένα μικρό ξεφύλλισμα των θεολογικών κειμένων του Μεσαίωνα θα αποδείξει πως οι αναφορές τους στην αρχαία  φιλοσοφία, αλλά και τα Ομηρικά Έπη και την Δραματουργία είναι εκτεταμένες. Πως λοιπόν χάθηκε η επαφή με την αρχαία Φιλοσοφία; Από όσο ξέρω, το έργο ακόμα και των σύγχρονων Φιλοσόφων, είναι κατά 90% ανάλυση και απάντηση σε πορίσματα άλλων φιλοσόφων, αρχαίων και σύγχρονων. Αν λοιπόν οι θεολόγοι του Μεσαίωνα δεν είναι φιλόσοφοι, τότε κανείς από τους μεταγενέστερους δεν είναι επίσης. 

Κατηγορία κατά Μεσαίωνα τρίτη:

Στον Μεσαίωνα υπήρχαν πολλοί αναλφάβητοι.

Τι μας λέτε; Δηλαδή στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχαν; Και η ιστορία με τον πολίτη που ήθελε να εξοστρακίσει τον Αριστείδη αλλά δεν ήξερε να γράψει το όνομά του πού κολλάει; Βρέθηκαν στην Αθήνα όστρακα με ονόματα που είχαν εμφανώς χαραχτεί από το ίδιο χέρι -είπαν γραφολόγοι- και αυτά προορίζονταν για τους αναλφάβητους πολίτες. Και μιλάμε για Ελεύθερους. Οι Δούλοι που ήταν υπερπολλαπλάσιοι των Ελεύθερων  γνώριζαν Γραφή και Ανάγνωση όλοι; Μάλλον όμως, για τους Διαφωτιστές, τους πιστούς της Ελευθερίας, της Ισότητας, Αδελφότητας κλπ,  οι Δούλοι δεν μετράνε.

Στον Μεσαίωνα, την θέση του Δούλου είχε πάρει ο Δουλοπάροικος, οι “Ψυχές” όπως έλεγαν που ήταν μόνιμα ενταγμένες στα κτήματα. Δουλεία υπήρχε ακόμη, αλλά ήταν πολύ περιορισμένη. Η θέση του Δουλοπάροικου όμως ήταν απείρως καλύτερη από αυτή του Δούλου, και αυτό το ξεχνάμε.

Όστρακο με το όνομα του Θεμιστοκλή

Κατηγορία κατά Μεσαίωνα τέταρτη :

Η αγραμματωσύνη ήταν τόση που τον Μεσαίωνα οι δίκες γίνονταν προφορικά.

Γιατί στην αρχαιότητα πως γίνονταν; Αν μας έχουν διασωθεί απολογίες και αγορεύσεις από τα δικαστήρια της αρχαιότητας είναι ή γιατί κάποιος τα κατέγραψε για δικούς του, και όχι για νομικούς λόγους (πχ, η απολογία του Σωκράτη που γράφτηκε μεταγενέστερα από τον Πλάτωνα) ή γιατί διάφοροι αμόρφωτοι απευθύνονταν σε ειδικούς ρήτορες για να τους γράψουν τις απολογίες τους ή τα κατηγορητήρια που απεύθυναν. Μερικοί Ρήτορες έγραφαν τις αγορεύσεις τους σαν προσχέδιο για να θυμόνται τι πρέπει να πουν. Αυτά όλα όμως, λέγονταν προφορικά στο Δικαστήριο, και καμία κατάθεση εγγράφου κατηγορητηρίου ή έγγραφης απολογίας δεν γίνονταν. Η ίδια η λέξη “Ρήτορας” σημαίνει ομιλητής, και όχι συγγραφέας. Τα κατηγορητήρια είναι αλήθεια πως γίνονταν γραπτά, αλλά μόνο περιληπτικά ώστε να αναρτηθούν στο πινάκιο της ημερήσιας διάταξης, όπως γίνεται και σήμερα: “Γραφή ασεβείας” (=κατηγορείται για ασέβεια) πχ, κλπ. 

Και πάλι για όλα αυτά φταίει ο… Μεσαίωνας. Τα κείμενα των Ρητόρων διασώθηκαν από τα προσωπικά τους αρχεία ή τους μαθητές που τα κατέγραφαν και σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσαν μέρος της δικογραφίας ούτε είναι πιο έγκυρα και λιγότερο φανταστικά και υποθετικά  από τις “Δημηγορίες” του Θουκυδίδη…

Συνέχεια για τις δίκες:

Τον Μεσαίωνα δεν χρησιμοποιούσαν αποδεικτικά στοιχεία στις δίκες αλλά γίνονταν “Κρίση με δοκιμασία” όπου σε έριχναν πχ στο ποτάμι και αν δεν πνιγόσουν ήσουν αθώος. 

Πρώτον αυτό δεν ίσχυε παντού και πάντοτε, αλλά... Όμως, αυτά, είναι νόμοι της αρχαιότητας. Περιλαμβάνονται στον Κώδικα του Χαμουραμπί (που θεωρείται νομολογική βάση για κάθε Δίκαιο, δες εδώ) όπως και η απαγόρευση της μαγείας, που ίσχυε και στην Κλασική περίοδο και είναι κληρονομιά της πιο γνήσιας αρχαιότητας. Επίκληση τέτοιων νομικών ...συνηθειών "Θεοδικίας"  γίνεται ακόμα και από τους Αθηναίους Ρήτορες, όπου ο Ανδοκίδης προβάλλει σαν νομικό επιχείρημα πως έχει κάνει πολλά ταξίδια στην Κύπρο, και αν ήταν ένοχος οι θεοί θα τον έπνιγαν στην θάλασσα...
Και ο Κώδικας του Ιουστινιανού; Α, αυτό... θα σας πουν, μα δεν είναι παρά ο Ρωμαϊκός Νόμος. Μάλιστα, τις περισσότερες φορές που οι ειδικοί μιλάνε για "Ρωμαϊκό Νόμο" εννοούν τον Ιουστινιάνειο Κώδικα. Και όμως δεν είναι έτσι. Ο πραγματικός Ρωμαϊκός νόμος δεν υπήρξε ούτε δημιουργήθηκε ποτέ σαν συγκροτημένο και οργανωμένο σώμα διατάξεων. Περιείχε αντιφατικούς ή/και απαρχαιωμένους Νόμους καθώς και αποφάσεις της Συγκλήτου και των Αυτοκρατόρων που είχαν παρθεί χωρίς νομική στήριξη. Ήταν μια Νομολογία δύσχρηστη που είχε καταντήσει πια άχρηστη. Έτσι, οι σοφοί του Ιουστινιανού ξεκαθάρισαν όλον αυτόν τον σωρό αντιφάσεων και έφτιαξαν έναν Νόμο συνεπή και συστηματικό, μάλιστα προσθέτοντας διατάξεις όπου χρειάζονταν. ("Νεαρές") . Στην ουσία λοιπόν, ο Ιουστινιάνειος Νόμος ήταν το τελειότερο νομικό σύστημα που υπήρξε μέχρι τότε. Δεν βασίστηκε στον Ρωμαϊκό Νόμο, αλλά στην κριτική του, και ήταν προϊόν Μεσαιωνικό. 

Μη έχοντας καμιά απάντηση σε αυτό, ορισμένοι Ιστορικοί, γλύφοντας όπου φτύνουν, αποκαλούν τον Ιουστινιανό ...Ρωμαίο Αυτοκράτορα.
Από την άλλη, ο Ισλαμικός Νόμος, όσο και αν δεν μας αρέσει, είναι ένα οργανωμένο νομικό σύστημα, με το οποίο κυβερνήθηκαν επιτυχώς τόσες κοινωνίες για αιώνες. Και αυτός δημιούργημα του Μεσαίωνα είναι. (Αν δεν αρέσει στους Διαφωτιστές ο Ισλαμικός Νόμος τότε γιατί εκθειάζουν τους Μουσουλμάνους του Μεσαίωνα ως φορείς του εκπολιτισμού της Δύσης - μας έδωσαν τα αρχαία βιβλία, έτσι δεν λένε;)

Κατηγορία κατά Μεσαίωνα πέμπτη:

Σε καμία ευρωπαϊκή γλώσσα δεν υπήρχε η λέξη “Πρόοδος” ή “Φιλοδοξία”.

Αυτό το αφήνω αναπάντητο. Πολύ Γέλιο…

Κατηγορία κατά Μεσαίωνα έκτη:

Τον Μεσαίωνα οι άνθρωποι ζούσαν σε απομονωμένες κοινότητες και αν πήγαινες πενήντα μίλια πιο πέρα, μιλούσαν μια διάλεκτο που δεν καταλάβαινες.

Μα τι μας λέει; Στην Αρχαιότητα, την κατ’ εξοχήν εποχή της Πόλης Κράτους, δεν ήταν στα πενήντα αλλά στα δέκα μίλια όπου βρίσκονταν απομονωμένες κοινότητες που μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους. Και όχι μόνο αυτό. Είχαν και η καθεμία άλλους Νόμους, άλλη Κυβέρνηση, άλλο Στρατό, και άλλο Νόμισμα! Η μόνη διαφορά ήταν πως στην Αρχαιότητα αυτές οι κοινότητες είχαν το μεγαλεπήβολο όνομα “Πόλις” ενώ τον Μεσαίωνα είχαν το όνομα που τους άξιζε. Χωριά.

Τον Μεσαίωνα υπήρχε απίστευτη απομόνωση. Κατά μέσον όρον δεν ταξίδευες μακρύτερα από 12-15 μίλια από την περιοχή σου και δεν είχες ιδέα τι γίνεται παραπέρα.

Μάλιστα. Μόνο στη Αρχαιότητα υπήρχαν εκτεταμένα κράτη με κοινή γλώσσα και νόμους, όπου μπορούσες να ταξιδέψεις για μήνες μέσα σε αυτά. Ιδού μερικά από αυτά τα ...αρχαία ένδοξα κράτη που εξαφανίστηκαν τον Μεσαίωνα: (Ή εμφανίστηκαν άραγε;)

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία -Η μακροβιότερη αυτοκρατορία της Ιστορίας.

Η Μογγολική Αυτοκρατορία, η πιο εκτεταμένη αυτοκρατορία της Ιστορίας, πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του Αλεξάνδρου ή της Ρώμης.

Η Παρθική και η Σασσανιδική Αυτοκρατορία. (μεσαιωνική Περσία)

Η Ισλαμική Αυτοκρατορία, από το Γιβραλτάρ ως την Κίνα.

Η Αυτοκρατορία του Καρλομάγνου.

Οι Σταυροφορίες, που αγκάλιασαν μια περιοχή από την Βαλτική ως την Αίγυπτο.

Όλα αυτά είναι σημάδια “απίστευτης απομόνωσης”. 

Είναι αστείο να λέγονται αυτά για μια εποχή σαν τον Μεσαίωνα, που κρατά δύο παγκόσμια ρεκόρ στο θέμα των Αυτοκρατοριών, που πολλές από αυτές ήταν και υπερπόντιες.

Ο Γαληνός και ο Ιπποκράτης σε μεσαιωνική τοιχογραφία.
Πηγή:

Κατηγορία κατά Μεσαίωνα έβδομη (Που ξέχασε ο καθηγητής):

Η Ιατρική είχε παρακμάσει και οι Επιδημίες θέριζαν.

Δεν την ξέχασε. Τέτοια θέματα δεν τα ξεχνά ένας Βιολόγος. Απλά, αφού τον Μεσαίωνα υπήρχαν μεγάλες επιδημίες, αυτό αποδείχνει πως η απομόνωση των πληθυσμών που “απέδειξε” ο καθηγητής προηγουμένως ήταν ανύπαρκτη. Αντίθετα, αυτές οι επιδημίες, που απλώνονταν αστραπιαία σε όλη την Ευρασία, φανερώνουν πόσο λίγο απομονωμένες ήταν οι κοινωνίες του Μεσαίωνα, και πόσο περισσότερο απομονωμένες ήταν οι αρχαίες κοινωνίες. Άλλωστε, αυτές οι επιδημίες εμφανίστηκαν σε εκτεταμένο βαθμό ήδη από την εποχή που επεκτάθηκε η Ρώμη. Είχαμε, τον Δεύτερο αιώνα την επιδημία επί Αυτοκράτορα Αντωνίνου και τον Τρίτο αιώνα, την επιδημία “Του Κυπριανού” που ονομάστηκε έτσι από τον Άγιο Κυπριανό που την περιέγραψε.

Όσο για την Ιατρική, θα παραδεχτώ πως καμία πρόοδος δεν έγινε. Όλοι βασίζονταν στις μελέτες των αρχαίων γιατρών, του Γαληνού, του Ιπποκράτη, του Διοσκουρίδη, του Πλίνιου, και άλλων. Και οι άνθρωποι ψόφαγαν κατά εκατομμύρια, συνεπώς. (Άλλο ένα θέμα που δεν μπορούσε να θίξει ο καθηγητής μια που προηγούμενα υποστήριζε πως η μελέτη των αρχαίων Σοφών είχε εκλείψει...)

Συμπληρώνω πως η άποψη πως τον Μεσαίωνα δεν έκαναν μπάνιο είναι λαθεμένη. Τα Δημόσια Λουτρά της αρχαιότητας συνέχισαν να υπάρχουν, και ήταν οι γιατροί της Αναγέννησης που διαπίστωσαν πως το λουτρό είναι ανθυγιεινό, γιατί, έλεγαν, ανοίγει τους πόρους του δέρματος κάνοντας τον οργανισμό ευπαθή στις μολύνσεις.

Ιουδαιοχριστιανική πλεκτάνη για να διαψευστούν οι σεπτοί επιστήμονες
που δηλώνουν πως η Εκκλησία απαγόρευε το μπάνιο τον Μεσαίωνα.
Η αποτύπωση είναι από την αυθεντία της Βυζαντινής αρχιτεκτονικής
Αναστάσιο Ορλάνδο (1887 - 1979) στο βιβλίο του:
"Μοναστηριακή αρχιτεκτονική",
και δείχνει το λουτρό ενός Βυζαντινού Μοναστηριού.