 |
| Ο Κέρκ Ντάγκλας στον "Σπάρτακο". πηγή εικόνας εδώ |
Ο Νυμφόδωρος ο Συρακούσιος στον ‘Ασίας περίπλου’, λέει τα εξής:
Το σκάνε οι δούλοι των Χιωτών και, μαζεμένοι πολλοί,
ξεκινώντας από τα βουνά, καταστρέφουν τα αγροκτήματα, μια που το νησί είναι
κακοτράχαλο και δασωμένο. Λίγο πριν τον καιρό μας, οι Χιώτες εξιστορούν για έναν
δούλο που το έσκασε και ζούσε στα βουνά. Ήταν παλληκάρι, και διοικούσε τις πολεμικές
ομάδες των δραπετών με επιτυχία, σα να ήταν βασιλιάς με στρατό.
Πολλές φορές οι Χιώτες εκστράτευσαν εναντίον του και δεν
κατάφεραν τίποτα. Τους έβλεπε αυτούς ο Δρίμακος
–έτσι τον έλεγαν τον δραπέτη- και τους λέει:
«Αυτό που σας κάνουν
οι δούλοι, Χιώτες αφέντες μου, δεν θα πάψει. Πώς να γίνει αυτό αφού υπάρχει χρησμός που έδωσε θεός; Αν λοιπόν με
ακούσετε, και μας αφήσετε στην ησυχία μας, εγώ θα σας προσφέρω πολλά καλά».
Αφού λοιπόν τον άκουσαν οι Χιώτες και έδειξαν ανοχή για
λίγο, κατασκευάζει δικά του μέτρα και σταθμά και σφραγίδα. Τα έδειξε στους Χιώτες
και είπε:
«Ό, τι πάρω από σας θα
μετριέται με αυτά τα μέτρα και σταθμά, και αφού το πάρω, θα αφήνω την σφραγίδα
μου. Όσοι δε δούλοι σας το σκάνε, θα τους ανακρίνω και θα μαθαίνω την αιτία. Αν
μου φανεί πως το έσκασαν γιατί τους κάνατε άσκημα πράγματα, θα μένουν μαζί μου.
Αν δεν έχουν δίκιο, θα τους στέλνω πίσω στους αφέντες τους.»
Βλέποντας λοιπόν οι δούλοι πως οι Χιώτες τα αποδέχτηκαν αυτά
με ευχαρίστηση, δεν το έσκαγαν πια συχνά, γιατί φοβότανε την κρίση του
Δρίμακου. Και όσοι δραπέτες έμεναν μαζί του, φοβόταν πιο πολύ αυτόν, παρά τους αφέντες
τους, και έκαναν ό, τι τους έλεγε, πειθαρχώντας σε αυτόν σα να ήταν στρατηγός.
Γιατί τιμωρούσε τους ανυπάκουους και σε κανέναν δεν επέτρεπε να ληστεύει τους αγρούς
ή να κάνει άλλη αδικία χωρίς να τον ρωτήσει. Στις γιορτές, κατέβαινε και
έπαιρνε από τα κτήματα κρασί και σφάγια για θυσίες, όσα έδιναν οι αφέντες. Αν
καταλάβαινε πως κάποιος του σχεδίαζε κακό, ή του έστηνε ενέδρα, τον τιμωρούσε.
Μετά όμως η πόλη ανακήρυξε πως θα δώσει πολλά χρήματα σε
όποιον τον πιάσει ή φέρει το κεφάλι του. Τότε, ο ίδιος ο Δρίμακος, που είχε πια
γεράσει, φώναξε τον εραστή του σε ένα μέρος του λέει:
«Από όλους τους ανθρώπους
εγώ σε αγάπησα πιο πολύ. Εσύ είσαι ο δούλος μου, ο γιός μου, και όλα τ’ άλλα. Εμένα
πέρασε η ζωή μου, έζησα αρκετά, εσύ είσαι νέος και έχεις να ζήσεις χρόνια
ωραία. Τι πρέπει λοιπόν; Να γίνεις σωστός και ωραίος άντρας. Αφού λοιπόν το
κράτος της Χίου δίνει σε όποιον με σκοτώσει πολλά χρήματα, και υπόσχεται να τον
ελευθερώσει, εσύ πρέπει να μου πάρεις το κεφάλι, να το πας στην πόλη, να πάρεις
τα χρήματα και να ζήσεις καλά.»
Έφερνε αντίρρηση ο νεαρούλης, αλλά τον έπεισε να το κάνει. Παίρνοντας
το κεφάλι του, παίρνει τα λεφτά της επικήρυξης από τους Χιώτες, έθαψε το σώμα
του δραπέτη και πήγε στην πατρίδα του.
Όσο για τους Χιώτες, συνέχισαν να ληστεύονται και να αδικούνται από τους δούλους τους, και θυμήθηκαν τότε την επιείκεια του
σκοτωμένου, του έκαναν ηρώο και τον ονόμασαν «Ευμενή Ήρωα». Σε αυτόν ακόμα και
τώρα θυσιάζουν οι δραπέτες απαρχές από όσα κλέβουν. Ακόμα λένε πως εμφανίζεται
σε όνειρα σε πολλούς Χιώτες και τους ειδοποιεί για όσα τους ετοιμάζουν οι
δούλοι. Και όποιος τον δει έτσι, θυσιάζει σε αυτόν, πηγαίνοντας στο ηρώο του.
Αυτά εξιστόρησε ο Νυμφόδωρος.
Δεν βρήκα να μνημονεύεται με το όνομα του σε πολλά αντίγραφα.
[εδώ γίνεται παρένθεση για άλλο, άσχετο επεισόδιο της Χιώτικης ιστορίας, και
συνεχίζει] Ο Νικόλαος ο περιπατητικός και ο στωικός Ποσειδώνιος στις ιστορίες τους,
λένε πως οι Χιώτες εξανδραποδίστηκαν από τον Μιθριδάτη της Καππαδοκίας, που τους
παράδωσε δεμένους στους δούλους τους 1 για να μετοικισθούν στη γη της Κολχίδας.
Έτσι λοιπόν ο θεός τους
χρησμοδότησε αληθινά, [απειλώντας τους]
επειδή πρώτοι αυτοί χρησιμοποίησαν αγορασμένους [ξένους] δούλους. Άλλωστε, από εκεί βγήκε η
παροιμία «ο Χιώτης αγόρασε αφέντη»,
που την χρησιμοποιεί ο Εύπολις στους «Φίλους»
Αθήναιος «Δειπνοσοφισταί» βιβλίο πέμπτο.
Μετάφραση από το πρωτότυπο, Δημήτρης Σκουρτέλης
Μετάφραση από το πρωτότυπο, Δημήτρης Σκουρτέλης
Σημείωση Δ. Σκουρτέλη
1. Προφανώς, αυτό το πρωτοφανές γεγονός βασίζεται στον
χρησμό, ο οποίος δυστυχώς δεν αναφέρεται επί λέξει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου