Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

 Η μεγαλύτερη εκστρατεία που έγινε ποτέ στην Αρχαία Ελλάδα στους ιστορικούς χρόνους, αυτή του Αλέξανδρου, ήταν θρησκευτικό πραξικόπημα, αφού ξεκίνησε χωρίς πραγματικό χρησμό από τους Δελφούς...  
Ο Αλέξανδρος δεν έστησε ποτέ τρόπαιο για τις νίκες του!
Γιατί όμως;

Ο Νεοπτόλεμος σκοτώνει τον Πρίαμο πάνω στον βωμό του Ερκείου Διός. Ο βασιλιάς κρατά στα γόνατά του ένα νεκρό παιδί σκοτωμένο από τους Έλληνες που μάλλον είναι ο γιος του Έκτορα Αστυδάμας. Η συλλογική ενοχή για αυτά τα εγκλήματα πολέμου ταλαιπωρούσε το υποσυνείδητο κάθε Έλληνα.

Σχέδιο για εκστρατεία κατά της Περσίας υπήρχε πολλά χρόνια πριν τον Αλέξανδρο. Έγιναν και μερικές πρ0σπάθειες, που εγκαταλείφθηκαν χωρίς εμφανή λόγο, με την πρώτη δυσκολία. Οι λόγοι, ήταν θεολογικοί, και περιέχονται στα Ομηρικά Έπη. Η κατάρα των Ολύμπιων κρεμόταν πάνω στους απογόνους όσων είχαν επιτεθεί στην Τροία. Οι μόνοι που δεν είχαν εκστρατεύσει εκεί, ήταν οι Μακεδόνες. Μόνο αυτοί δεν ήταν φορείς της κατάρας.

Ο Απόλλωνας έκανε μύρια κακά στους Ελληνες κατά τον Τρωικό Πόλεμο. Ο Δίας ήθελε την ήττα των Ελλήνων. Ακόμα και οι θεοί που δρουν φιλελληνικά, ενεργούν περίεργα. Η Αθηνά σπάει την συνθήκη Ελλήνων-Τρώων, και τελικά καταριέται τους Ελληνες! Η Ηρα απαιτεί την καταστροφή του Αργους και των Μυκηνών!!!

Συνοπτικά, τραγουδά ο Όμηρος:

«…γιατί η φριχτή μάχη δεν γίνεται πια ανάμεσα στους Τρώες και τους Αχαιούς. Οι Δαναοί τώρα πολεμούν και με τους αθάνατους…»[1]

Ο Αχιλλέας και ο Απόλλωνας εκτοξεύουν απειλές ο ένας στον άλλον μπροστά στα τείχη της Τροίας στην Ιλιάδα, που καταλήγουν στο «αν δεν ήσουν θεός, θα σού ‘δειχνα ‘γώ» [διασκευή]  Ο Πάτροκλος σκοτώθηκε με παρέμβαση του Απόλλωνα, που τον χτύπησε μάλιστα πισώπλατα (!) Ο Αχιλλέας σκοτώθηκε με συνεργασία του Πάρη και του Απόλλωνα.[2] Ο Ήρωας είχε σκοτώσει ένα γιο του Απόλλωνα, τον Τέννη. Η βάση της λατρείας του Τέννη στην ομώνυμη Τένεδο, ήταν αντι-Αχίλλεια, μια που στο ιερό του απαγορεύονταν να προφερθεί το όνομα του Αχιλλέα. Τι σόι «εθνική θρησκεία» είναι αυτή;

Η λατρεία του Τέννη συνδέονταν άμεσα και με τον Απόλλωνα, λόγω της καταγωγής του, αλλά και από την απέχθεια του θεού προς τους αυλητές, μετά τη διαμάχη του με τον Μαρσύα. Ο Μύθος για τον Τέννη έλεγε πως συκοφαντήθηκε από έναν αυλητή. Έτσι, οι αυλητές απαγορεύονταν παντού στην Τένεδο.[3] Επισκεφθείτε την Ελλάδα, πατρίδα των τεχνών…

Οι περιπέτειες της επιστροφής του Οδυσσέα, είναι οι πιο γνωστές από όσα υπέφεραν όλοι οι Έλληνες κατά την επιστροφή τους στην πατρίδα μετά την άλωση της Τροίας.

Το φάντασμα του Αχιλλέα, λέγανε, συνέχιζε να εξοντώνει τους απόγονους του Πριάμου μέχρι τον τελευταίο, μια κοπέλα που ήταν δούλα στην ξαναχτισμένη Τροία. [4] Εμείς βέβαια προβάλλουμε τον Ελληνικό πολιτισμό σαν ασπίδα ενάντια σε «σκουπίδια» τύπου «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» ή «Η εκδίκηση του Δράκουλα» κλπ. Φυσικά, όσοι ξένοι γνωρίζουν, ξεκαρδίζονται στο γέλιο όταν μας ακούνε…

Ο γιος του Αχιλλέα, ο Νεοπτόλεμος, που πολέμησε και αυτός στην Τροία, επιτέθηκε στο Μαντείο των Δελφών για να εκδικηθεί τον Απόλλωνα για τα βάσανα που ο θεός έδωσε στον πατέρα του. Το Δελφικό ιερατείο όχι μόνο δεν διέψευδε το Μύθο, αλλά καμάρωνε δείχνοντας τον τάφο του Νεοπτόλεμου και το βωμό όπου σκότωσαν τον ιερόσυλο… Άλλος ένας «Ιερός πόλεμος»… Οι κάτοικοι των Δελφών, όμως, προσφέρανε «εναγισμούς» (=νεκρική λατρεία) στον τάφο του ασεβή![5] Ο Νεοπτόλεμος έκαψε και ένα ναό του Απόλλωνα ανάμεσα στην Κόρινθο και τη Σικυώνα.[6]

                 

Ο βασιλιάς της Τροίας Πρίαμος είχε σκοτωθεί από τον Νεοπτόλεμο ενώ ήταν ικέτης στο βωμό του θεού.[7] Επειδή ήταν απόγονος του Αχιλλέα και του Νεοπτόλεμου, ο Μεγαλέξαντρος, πατώντας την Ασία, πήγε στην Τροία, και έκανε θυσίες στον βωμό του«Έρκειου [8] Δία» για να πάψει η οργή του Πριάμου (μάλλον του Δία,  του Απόλλωνα και των Δελφών) απέναντι στη γενιά του! [9]

Υπήρχε και παροιμία, «η Νεοπτολέμειος τίσις» [10] με νόημα «όλα εδώ πληρώνονται», «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» κλπ. γιατί ο Ήρωας σκότωσε και σκοτώθηκε πάνω σε βωμούς. Βλέπουμε πως η πάτρια θρησκεία μας είχε καλλιεργήσει θρησκευτικές ενοχές για τον πόλεμο της Ελλάδας στην Ανατολή.

Η σχεδιαζόμενη επίθεση εναντίον της Ασίας στα ιστορικά χρόνια, επιβαρύνονταν και εμποδίζονταν από τις αμαρτίες των Ομηρικών Ηρώων λόγω των ιεροσυλιών που διέπραξαν κατά την άλωση της ιερής πόλης του Απόλλωνα.

Είναι κατασκευασμένη μυθολογική εκδοχή, που γεννήθηκε για να εξηγήσει την πτώση του Μυκηναϊκού πολιτισμού λόγω δήθεν της ασέβειας που επέδειξε στους Ασιάτες θεούς που υιοθετήθηκαν κατόπιν. Είναι αστήρικτη, προπαγανδιστική και αντεθνική επινόηση, ακόμα και αν παραδεχτούμε την Ομηρική αντίληψη πως οι πολιορκητές της Τροίας ήταν πιστοί του Δωδεκάθεου. Γιατί;

-Ο άγραφος νόμος των πολιορκιών είναι πως ο επιτιθέμενος έχει το δικαίωμα κάθε καταστροφής και βιαιοπραγίας αν κατακτήσει μια πόλη με έφοδο, ενώ είναι υποχρεωμένος να τηρήσει τις συνθήκες αν η πόλη παραδοθεί. Η εξόντωση των αμυνόμενων και η καταστροφή των μνημείων τους δεν ήταν ωμή κτηνωδία, ούτε και ο σεβασμός της ζωής και της περιουσίας όσων παραδίνονταν ήταν άδολο έλεος. Ήταν προειδοποιήσεις για την επόμενη φορά, δηλ. ήταν υπολογισμένες πράξεις, που είχαν στόχο την οικονομία δυνάμεων και τον επηρεασμό του εχθρού. «Παραδώσου και θα ζήσεις, αντιστάσου και θα καταστραφείς» Μια επίθεση στα τείχη προξενούσε τρομακτικές απώλειες στους επιτιθέμενους. Αν επέλεγαν τον αποκλεισμό της πόλης, έχαναν χρόνο, και έδιναν ευκαιρία να φτάσει βοήθεια στους πολιορκημένους. Έτσι, οι πολιορκητές είχαν κάθε συμφέρον να ακολουθούν την τακτική που αναφέραμε. 

Άρα, ότι έκαναν οι Έλληνες στην άλωση της Τροίας, ήταν αναμενόμενο και νομιμοποιημένο, όσο μπορεί να δικαιωθεί ο παραλογισμός ενός πολέμου. Ανάλογες φριχτές βιαιοπραγίες έγιναν και στους Ελληνικούς Εμφύλιους. Ας θυμίσουμε την ολοκληρωτική γενοκτονία των Μηλίων από τους Αθηναίους και των Πλαταιέων από τους Σπαρτιάτες.

Με την επακόλουθη υιοθέτηση της Τρωικής λατρείας του Απόλλωνα, όμως, ολόκληρος ο Τρωικός πόλεμος έγινε ιεροσυλία, γιατί είχε στραφεί κατά της πατρίδας της νέας θρησκείας. Είναι σαν ένα Μουσουλμανικό κράτος να ισοπεδώνει τη Μέκκα. Ο ίδιος ο Όμηρος αποκαλεί πλέον την Τροία «Ιερή».

Αν οι Μυκηναίοι είχαν την αναφερόμενη από τη Μυθολογία θρησκευτική συγγένεια με την πόλη, δεν θα βεβήλωναν τα ιερά της, εκτός αν ήταν όλοι τους καθάρματα και ασεβείς, όπως θέλουν να μας πείσουν οι «Εθνικοί» μας Μύθοι! Είναι ακόμη μια απόδειξη πως η θρησκευτική ταύτιση Ελλήνων και Τρώων είναι μεταγενέστερη εξέλιξη.

Σε πλήρη αντιστοιχία, οι Χριστιανοί αγιοποίησαν τους Εβραίους Μακκαβαίους που πολέμησαν τους Έλληνες κατακτητές τους, που θεωρούνται καταπιεστές του λαού του θεού, που τότε ήταν το Ισραήλ. Παλιότερα ήταν η Τροία, φορέας διάδοσης της Απολλώνιας λατρείας.

Όπως οι Αχαιοί βεβήλωσαν τα ιερά της Τροίας, οι Μακεδόνες και οι Ρωμαίοι βεβήλωσαν το Ναό του Σολομώντα,[11] πράξεις αδιανόητες για έναν Δωδεκαθεϊστή ή Χριστιανό απόγονό τους αντίστοιχα. Όμως, αν σήμερα έχει καλλιεργηθεί μίσος κατά των Εβραίων γιατί«σταύρωσαν το Χριστό», (άλλο κατάφωρο ψεύδος) ανάλογα αισθήματα δεν υπήρχαν για την Τροία. Έτσι, η συλλογική ενοχή των αρχαίων Ελλήνων ήταν τεράστια.

Όλοι γνώριζαν πως οι νικητές του Τρωικού πολέμου αντιμετώπισαν την οργή των θεών και είχαν κακό τέλος, ή ταλαιπωρηθήκαν αφάνταστα, λόγω των αμαρτιών τους. (Αχιλλέας, Νεοπτόλεμος, Αίας, Οδυσσέας, Αγαμέμνων, Μενέλαος, Φιλοκτήτης, Πρωτεσίλαος, Παλαμήδης, Ιδομενεύς, Δημοφών [12]…) Υπήρχε και ξεχωριστό Έπος, οι «Νόστοι», που περίγραφε τα δεινά των πολεμιστών που γύριζαν.                   

                      

«Κι αυτοί καθότανε άλαλοι  ν’ ακούσουν το τραγούδι για τον πικρό των Αχαιών το γυρισμό απ’ την Τροία, όπως η λιοπερίχυτη τον όρισε Παλλάδα»[13]

                      

Οι Πέρσες δήλωναν εκδικητές της Τροίας, κατά τον Ηρόδοτο. Πώς να τολμήσουν οι Έλληνες να εκστρατεύσουν ξανά, λοιπόν; Η Πυθία, άλλωστε, υπενθύμισε στους Κρητικούς τι έπαθαν αφού πολέμησαν στην Τροία, και τους απαγόρεψε τη συμμετοχή στα Περσικά.[14] Ας είναι καλά η «Ελληνική» θρησκεία μας, ο καλύτερος φίλος του Ασιάτη... Φυσικά, δεν θέλω να υποτιμήσω τους πολιτικούς και οικονομικούς λόγους αυτής της απραξίας, (τους εξετάζουμε αλλού) αλλά εδώ, εξετάζουμε την θρησκευτική πλευρά.

Οι Σάρδεις

Η προοπτική μιας εκστρατείας στην Ασία υπήρχε ακόμη και πριν τους Περσικούς πολέμους.[15] Όλοι γνώριζαν πως θα στέφονταν με επιτυχία από καθαρά στρατιωτική άποψη. Και οι Πέρσες παρουσίαζαν τη δικιά τους επίθεση σαν «ή αυτοί ή εμείς»[16]. Οι Έλληνες δεν αποφύγανε, και πάλι, τις ιεροσυλίες, καίγοντας τα Ιερά των Σάρδεων κατά την Ιωνική επανάσταση και εκτελώντας τους Πέρσες αγγελιαφόρους που ζήταγαν «Γήν και Ύδωρ».  Κατόπιν, οι Αθηναιοι υιοθέτησαν τη λατρεία την Κυβέλης, της θεάς που της είχαν κάψει το ιερό στις Σάρδεις! [17] Έτσι είχε γίνει και στον Τρωικό πόλεμο. Οι νικητές της Τροίας διασπάστηκαν γιατί οι μισοί ήθελαν να θυσιάσουν στην Αθηνά και οι άλλοι (που της είχαν συλήσει το ιερό) όχι![18] Μαρτυρείται πως ο Έλληνας μυθικός κήρυκας Ταλθύβιος, εμφανίστηκε και ζήτησε εκδίκηση για τον φόνο των ...Περσών συναδέλφων του, και δυο Σπαρτιάτες πήγαν στον Δαρείο και πρόσφεραν την ζωή τους για να εξιλεωθούν! (Εθνική θρησκεία είπαμε)

Ο κήρυκας Ταλθύβιος

Μετά τους Περσικούς πολέμους, πολλοί  Έλληνες εκστράτευσαν στη Μ. Ασία, αλλά με την πρώτη δυσκολία εγκατέλειπαν, χωρίς να ηττηθούν. Η Αθηναϊκή Συμμαχία δημιουργήθηκε με σκοπό την απελευθέρωση της Ιωνίας, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασε το επίπεδο μιας ναυμαχίας στα παράλια. Δεν ήταν η διχόνοια που εμπόδιζε, γιατί αυτή υπήρχε και επί Αλεξάνδρου.

Ο βασιλιάς της Σπάρτης Αγησίλαος δέχτηκε επίθεση από τους Θηβαίους τη στιγμή που θυσίαζε για να εκστρατεύσει στην Ασία.[19] Τελικά υποχρεώθηκε να γυρίσει, όταν και άλλοι Έλληνες στράφηκαν εναντίον του. Η συνειδητή ιεροσυλία των Θηβαίων δεν μπορεί να έγινε αψήφιστα. Οι Θηβαίοι λάτρευαν το νεκρό Έκτορα! (δες κεφ. «Τροία) Οι Κορίνθιοι πήγαν να ξεκινήσουν μαζί με τον Αγησίλαο, αλλά κάηκε ο ναός του Διός Ολυμπίου, και το θεώρησαν θεϊκό σημάδι![20] Οι θεοί δεν ήθελαν να εκστρατεύσουν ξανά οι Έλληνες στην Ασία. Ο Ξενοφών, ο αρχηγός των «Μυρίων» που εκστράτευσε μαζί με τον Αγησίλαο, ανακηρύχθηκε προδότης στην Αθήνα.  

Οι αντιδράσεις κατά του Αλέξανδρου δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Μόνο αυτός τις θεώρησε αντεθνικές. Πρέπει να παραδεχτούμε, όπως λέει ο Παπαρρηγόπουλος, πως η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν μετείχε στην εκστρατεία του, και πολλοί πολέμησαν εναντίον του, στο πλευρό των Περσών.[21] Οι πολεμικότεροι Έλληνες, οι Σπαρτιάτες, απείχαν ακόμη και ατομικά. Είναι ο κύριος λόγος που η εκστρατεία δεν επιχειρήθηκε νωρίτερα με αποφασιστικότητα. Η μυθική κατάρα των Ομηρικών Ηρώων συνόδευε το υποσυνείδητο κάθε Έλληνα, σαν το προπατορικό αμάρτημα των Χριστιανών.  

Ο Μέγας Αλέξανδρος στην μάχη της Ισσού

Ο ίδιος ο Αλέξανδρος είχε νότια καταγωγή και ανάλογες ενοχές (Ο πατέρας του κατάγονταν από το Άργος και η μάνα του από τον Αχιλλέα) αλλά οι Μακεδόνες δεν συμμετείχαν στα Τρωικά. Ήταν, συνεπώς, το μόνο Ελληνικό φύλο χωρίς ανάλογους θρησκευτικούς περιορισμούς, οι μόνοι Έλληνες που θα μπορούσαν να πολεμήσουν στην Ασία!Είχαν μάλιστα υποτάξει τους Παίονες, που ήταν Τρώες άποικοι,[22] και σύμμαχοί τους στην Ιλιάδα, και δεν τους… έκαψε ο θεός!!!

Για περισσότερη σιγουριά, ίσως και για πνευματική εξασφάλιση των νότιων Ελλήνων που τον ακολούθησαν, ο κατακτητής προσέλαβε και τον Αρίστανδρο, ένα Μάντη μυθολογούμενης Τρωικής καταγωγής, από την Τελμησσό της Λυκίας, που ήταν Τρωική αποικία. (δες κεφ. «Τα Μικρασιατικά Μαντεία») Οι Έλληνες δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα αν ένας (καλοπληρωμένος) Τρώας τους διαβεβαίωνε πως οι θεοί (του) είναι ευνοϊκοί…

Εξασφαλίστηκε επιπλέον ασφάλεια από το Υπερπέραν επειδή ο Αλέξανδρος δεν έστησε ποτέ τρόπαιο για τις νίκες του! Θα ήταν Ύβρις… Ήταν βέβαια παλιό Μακεδονικό έθιμο, που στάθηκε πολύ χρήσιμο.[23] Το τρόπαιο ήταν ένα πρόχειρο μνημείο που στήνονταν από τους νικητές στο πεδίο της μάχης, σαν  απόδειξη επικράτησης, και θεωρούταν ιερό και απαραβίαστο, αλλά οι Μακεδόνες δεν το έστηναν, με βάση κάποια Μυθολογική εξήγηση.[24] (ένα λιοντάρι είχε καταστρέψει το πρώτο τους) Ο πραγματικός σκοπός ήταν η αποφυγή πρόκλησης κατά του Ασιατικού Δωδεκάθεου.. Επιπλέον, ο στρατηλάτης βιάστηκε να υιοθετήσει κάθε είδους ασιατική λατρεία που συναντούσε, εκτός από αυτήν του Μίθρα, την Περσική, που προσπάθησε να εξαφανίσει. Οι Πέρσες και ο Μίθρας, όμως, δεν συμμετείχαν στον… Τρωικό πόλεμο!

Η Τροία

Εχθρός του Αλέξανδρου ήταν και ο θεός Διόνυσος. Είναι γνωστό πως ο Αλέξανδρος αρρώστησε θανάσιμα (ή δηλητηριάστηκε) μετά από μεθύσι. 
«Ύστερα απ’ αυτό, αρρώστησε και πέθανε επειδή, λέει ο Έφιππος, οργίστηκε εναντίον του ο Διόνυσος, γιατί είχε πολιορκήσει την πατρίδα του, την Θήβα».[25] 

Ο στρατηλάτης δεν τόλμησε να διακινδυνεύσει ένα δελφικό χρησμό. Όταν ρώτησε την Πυθία σχετικά με την επικείμενη εκστρατεία στην Ασία,  

         

«επειδή εκείνη αρνήθηκε και χρησιμοποίησε το νόμο ως δικαιολογία, αφού ανέβηκε ο ίδιος στο ναό και την έσερνε βίαια, αυτή σα να καταβλήθηκε από τη βιασύνη του, είπε: ΄΄ είσαι ανίκητος παιδί μου ΄΄. Αφού άκουσε τούτο ο Αλέξανδρος, είπε ότι δε χρειάζεται πια άλλο χρησμό, αλλά έχει το χρησμό που ήθελε απ’ αυτήν.»[26] 

              

Φανταστείτε πως ο Φίλιππος και ο Αλέξανδρος είχαν διεξάγει δύο «Ιερούς Πολέμους» για χάρη του Μαντείου! Αλλά ο Απόλλωνας δεν πιάνεται φίλος, γιατί είναι Τρώας και… Απόλλων(=καταστροφέας). Αυτή ήταν η καλύτερη στρατηγική κίνηση του Αλέξανδρου. Ένας αρνητικός χρησμός, σαν αυτόν που δόθηκε στους Κρητικούς θα κατάστρεφε όλα του τα σχέδια. Πως φαίνεται πως ήταν απόγονος του Αχιλλέα… Σε άλλη παραλλαγή, απειλεί και αυτός να κλέψει τον Τρίποδα [27]

Με άλλα λόγια, η μεγαλύτερη εκστρατεία που έγινε ποτέ στην Αρχαία Ελλάδα στους ιστορικούς χρόνους, ήταν θρησκευτικό πραξικόπημα, αφού ξεκίνησε χωρίς πραγματικό χρησμό από τους Δελφούς, μια που η Πυθία μπορούσε να χρησμοδοτήσει μόνο μετά από θυσία, καθισμένη στον τρίποδα, μεθυσμένη από ατμούς και μασώντας φύλλα δάφνης, και όχι όταν την έσερνες από το μαλλί. Ακομα, τα λόγια της έπρεπε να μεταφερθούν στον πιστό από τους Δελφικούς ιερείς. Δεν υπήρχε απ' ευθείας συνομιλία της Πυθίας με τον πιστό. 

Ο Αλέξανδρος, τελικά, μιμήθηκε τους μυθολογικούς του προγόνους, γιατί γνώριζε τους καταστροφικούς χρησμούς που δόθηκαν στους Ελληνοπερσικούς πολέμους, που διέταζαν τους Αθηναίους να το σκάσουν, τους Αργίτες και τους Κρητικούς να μη πολεμήσουν, και το βασιλιά της Σπάρτης να πα’ να… ψοφήσει. Από ότι γράφεται, του είχαν τελειώσει και τα χρήματα, και η περίπτωση δωροδοκίας των Δελφών αποκλείονταν. Έμεινε το μαλλιοτράβηγμα σα λύση. 

Η τακτική αυτή δεν αφορούσε μόνο τους… απογόνους του Αχιλλέα. Στρατηγικά εγχειρίδια απαγόρευαν τις θυσίες με συμμετοχή Μάντεων μέσα σε πολιορκημένη πόλη,[28] για να αποφευχθεί η πιθανότητα –μάλλον η προδοτική βεβαιότητα- να δοθούν απαισιόδοξοι χρησμοί. Η εμπειρία των Περσικών Πολέμων έπιασε τόπο… Είναι δείγμα της βαθιάς εμπιστοσύνης που είχαν οι Έλληνες στην θρησκεία τους…

Προστάτης της Φοινικικής Τύρου ήταν ο Απόλλων. Οι Τύριοι έδεσαν το άγαλμά του για να μη πάει στους Έλληνες. Όταν ο Αλέξανδρος κατέλαβε την πόλη, έλυσε το άγαλμα, και ονόμασε τον θεό «Απολλώ φιλαλέξανδρον».[29] Αυτό σημαίνει, με τα μισόλογα των ευσεβών αρχαίων συγγραφέων, πως ο κατακτητής πίστευε πως ο Απόλλων θα προστάτευε την Τύρο, όπως έκανε με την Τροία. Έτσι έκφρασε την ευγνωμοσύνη του που ο θεός δεν επενέβη, διαπιστώνοντας με ανακούφιση πως πλέον είναι «φιλαλέξανδρος» φιλικός προς αυτόν και το γένος του…

Οι ιερείς του Διδυμαίου Απόλλωνα στη Μίλητο, οι Βραγχίδες, είχαν προδώσει την πόλη στους Πέρσες. Ήταν ολόκληρη φυλή, και ο ναός ήταν μια μικρή πόλη. Ο πρόγονός τους ο Βράγχος, ήταν γιος ή ερωμένος του Απόλλωνα. Οι Πέρσες κατάστρεψαν την πόλη και το ναό μετά από προφητεία - εντολή των Δελφών! Ακούστε τον χρησμό και ζυγίστε τον πατριωτισμό του:

«Και τότε εσύ Μίλητος, ένοχη γιατί  μηχανεύεσαι κακά έργα

θα γίνεις δείπνο για πολλούς και θα γεννήσεις πολλά καλά δώρα

οι κοπέλες σου θα πλύνουν πολλών μακρομάλληδων πόδια

και άλλοι θα φροντίσουν για τον ναό μας στα Δίδυμα»[30] 

Ο ναός του Διδυμαίου Απόλλωνα στη Μίλητο

Ο χρησμός δόθηκε στους… Αργίτες, που το Μαντείο γνώριζε πως είχαν καλές σχέσεις με τους Πέρσες, γιατί πίστευαν πως είναι φυλετικά συγγενείς, λόγω Περσέα. Οι Δελφοί ξεφορτώθηκαν τον ανταγωνισμό και εξυπηρέτησαν και τους Πέρσες. Δεν άργησαν να δώσουν ανάλογους χρησμούς στη Δήλο, που το ιερατείο της εκδιώχτηκε από τους Αθηναίους και μετοικίστηκε στην Μικρά Ασία από τους φιλικότατους Πέρσες, και πάλι.[31]Οι Βραγχίδες διαγωνίστηκαν με τους Δελφούς και τη Δήλο στην προδοσία, και ίσα που γλύτωσαν. Ο Ξέρξης (ή ο Δαρείος) τους μετοίκισε στα βάθη της Ασίας, για να τους ανταμείψει για την προδοσία τους και για να είναι ασφαλείς από την εκδίκηση των Ελλήνων. Εκεί  έφτιαξαν νέα πόλη, και την ονόμασαν πάλι Δίδυμα. Αλλά τους βρήκε ο απόγονος του Αχιλλέα, ο Μεγαλέξαντρος,

«και μισήσας αυτών την του γένους διαδοχήν απέκτεινε πάντας, κακούς είναι κρίνων τους των κακών εκγόνους, και την ψευδώνυμον πόλιν κατέσκαψε, και ηφανίσθησαν»[32] (και αφού μίσησε την καταγωγή τους, τους σκότωσε όλους, γιατί έκρινε πως οι απόγονοι κακών είναι κι αυτοί κακοί, και την πόλη με το ψεύτικο όνομα ξεθεμέλιωσε, και αφανίστηκαν) 
Και αυτό το διαψεύδουν οι σημερινοί πιστοί του Απόλλωνα, και δηλώνουν πως οι Βραγχίδες έγιναν… οι Ινδοί Βραχμάνες…  Σίγουρα!

Εννοείται πως ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο «Έλλην ειμί», ανακηρύχθηκε προφήτης του ξαναχτισμένου ναού των Διδύμων.[33] Δεν είναι περίεργο που αποκαλούσε το Μεγαλέξαντρο «μέθυσον»…[34]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ιλιάς, Ε 379-380

[2] Παυσανίας Αττικά, 13,. 9 και Φιλόστρατος , Ηρωικός, 737, 11

[3] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα Τέννης, Ρισπέν, Μυθολογία, τομ β΄σελ 253

[4] Φιλόστρατος, «Ηρωικός» 749

[5] Παυσανίας, Φωκικά 24, 4 και 6. Τα Μυθολογικά στοιχεία είναι αντιφατικά, αλλά αυτό δεν τα ακυρώνει.. Ο Ηρακλής, πχ, έζησε πριν τον Τρωικό πόλεμο, και στην ιστορία του Τρίποδα που αναφέραμε το Μαντείο ήδη υπάρχει. Ο Όμηρος όμως το αγνοεί. Το Μαντείο υπάρχει και στην ιστορία του Έλατου, που προηγείται και αυτή των Τρωικών, μια που σε αυτά συμμετείχαν οι γιοί του Ασκληπιού. Άλλη παράδοση αναφέρει, αντίθετα,  πως η λατρεία του θεού στη Δήλο καθιερώθηκε πολλές γενιές μετά από τα Τρωικά, και όμως ο Όμηρος την γνωρίζει, σε αντίθεση με το Μαντείο!  Πρέπει να βασιστούμε κυρίως στον Όμηρο, με τα άλλα στοιχεία να είναι επικουρικά, γιατί τα Έπη ήταν αποδεκτά από όλους, αντίθετα με τις τοπικές παραδόσεις. Είναι φυσικό πως παραδόσεις που καταγράφηκαν σε νεότερο χρόνο, σαν αυτές του Παυσανία, να θεωρούν συμβατικά το Μαντείο προαιώνιο. Και ο ‘Όμηρος θα έκανε το ίδιο, αν το Μαντείο υπήρχε στην εποχή του… Πιθανά οι Έλληνες συνάντησαν αυτόν το θεό στην Μ. Ασία, και τον έφεραν εδώ. Μάλλον όμως υιοθετήθηκε από τους Ίωνες αποίκους πολύ αργότερα.

[6] Παυσανίας, Κορινθιακά, 5, 5

[7] Παυσανίας, Φωκικά,27,2

[8] Έρκειος είναι ο προστάτης της οικογένειας. Έρκος σημαίνει αυλή, (κατ’ επέκταση σπίτι) φράχτης, εμπόδιο.

[9] Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α 11.

[10] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 17, 4

[11] Κατά την επικρατούσα αντίληψη. Προσωπική μου άποψη είναι πως ο Ναός δεν βεβηλώθηκε από τους Μακεδόνες. Απλά, ο Ιεχωβάς λατρεύτηκε με τον Ελληνικό τρόπο. Τον βεβήλωσαν (ισοπέδωσαν) οι Ρωμαίοι, βέβαια…

[12] Για τον Δημοφώντα, Δειπνοσοφισταί, τμ 10, σελ 140 και σημ. 244

[13]Οδύσσεια, α, 335

[14] Ηρόδοτος 7, 169

[15] Πριν τους Περσικούς πολέμους, ο Ίωνας Αρισταγόρας είχε προτείνει στον βασιλιά της Σπάρτης Κλεομένη να εκστρατεύσει στα Σούσα, και αυτός αρνήθηκε λόγω της μεγάλης απόστασης. Ηρόδοτος, Τερψιχόρη, 49-54

[16] Ο Ξέρξης λέει: «Πρώτα ήρθαν [οι Έλληνες] στις Σάρδεις με τον Αρισταγόρα τον Μιλήσιο, τον δικό μας δούλο, και έκαψαν τα άλση και τα ιερά…» (Ηρόδοτος, 7, 8)

[17] Δεν παραδίδεται η ακριβής χρονολογία της υιοθέτησης της Κυβέλης στην Αθήνα. Επειδή όμως αναφέρεται πως τότε καταχώθηκε το «βάραθρον», όπου έριξαν τους Πέρσες πρεσβευτές, για να εξιλεωθούν επειδή μέσα εκεί έριξαν (προφανώς αργότερα) τον πρώτο ιερέα της Κυβέλης, πρέπει να ήταν μετά τους Περσικούς πολέμους.

[18] Οδύσσεια, γ, 134-174

[19] Παυσανίας, Λακωνικά, 9, 4

[20] Παυσανίας, Λακωνικά, 9, 2.

[21] «Και ου μόνον δεν επρωταγωνίστησαν οι Έλληνες εν τω εγχειρήματι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλ’ απεναντίας, πολυειδώς και πολυτρόπως, κατ’ αρχάς μαλιστα, πολλοί αντέπραξαν εις αυτό» ( Κ. Παπαρρηγόπουλος, πρόλογος β΄τόμου)

[22] Ηρόδοτος, Τερψιχόρη, 13.

[23] Εγκυκλοπαίδεια «Ελευθερουδάκη», λήμμα «τρόπαιο»

[24] Παυσανίας, Βοιωτικά, 40, 8

[25] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Ι΄, 44, σελ. 127

[26] Πλούταρχος, βίος Αλεξάνδρου, 14. Ο νόμος που επικαλέστηκε η Πυθία, έλεγε πως η μέρα ήταν αποφράδα.

[27] Στον Ψευδο-Καλλισθένη, που αναφέραμε, υπάρχει ανάλογη αφήγηση με παραλλαγμένο τον τόπο και τον τρόπο του «χρησμού», που και πάλι είναι δοσμένος ανεπίσημα και αντικανονικά. Το σημαντικό, όμως, είναι πως εδώ, ο Αλέξανδρος απειλεί να κλέψει τον τρίποδα του Απόλλωνα, όπως ο Ηρακλής, λέει. Η ταύτιση των ενεργειών είναι απόλυτη και συνειδητή.

[28] Αινείας ο τακτικός, «Περί του πως χρει τους πολιορκουμένους αντέχειν», Μνεία στον Γ. Σταϊνχάουερ, «Ο πόλεμος στην αρχαία Ελλάδα» σελ. 217

[29] Διόδωρος Σικελιώτης, 17. 41-46

[30] Ηρόδοτος, 6,1 9

[31] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄ 112 και Ε΄1

[32] Λεξικό Σούδας, λήμμα «Βραγχίδαι»

[33] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Δίδυμα»,»Βράγχος», Βραγχίδαι» κλπ.

[34] Ιουλιανού, έργα, «Συμπόσιον ή Κρόνεια»

Πηγές εικόνων:
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSDIM-C103/88/698,2635/

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSDIM-C103/88/698,2636/

http://www.hellinon.net/AlexandrosMegas.htm

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOI10FWqZ3DLP4BXDGP8uKYoYgoR3_3nVCIiDdLjXx5kbsB7BQQkw6tBpg6lg1RqYrokNd-wN2Z0aXWSdp8P3J8z3hXoOmnTVFcHaZ0qwXBIp6UlvYHIajg92QamznN5bGVskL25Io6CI/s1600/granicus-1.jpg

http://filostratos.pblogs.gr/2012/08/h-mahh-toy-m-alexandroy-sto-graniko-potamo-video.html

http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/AR/ar.ag/Makron-11.htm

http://www.sigmabooks.gr/maps_gr_grHerEur.html

http://www.ime.gr/choros/miletus/gr/didima.php?submenu_top_id=0b

http://www.kolivas.de/archives/121529