Η κοινή τελετή του όρκου Τρώων και Ελλήνων: Η αλήθεια για την "Πάτρια Θρησκεία"

Η κοινή τελετή του όρκου Τρώων και Ελλήνων:

Μας μιλάνε για κοινή θρησκεία Τρώων και Ελλήνων.

Ο Όμηρος έχει εντάξει στην εποχή του Τρωικού πολέμου (1200 πΧ.)   την θρησκεία της εποχής του, (800 πΧ) αλλά έχει κρατήσει και παλιότερες αφηγήσεις που μας λένε το αντίθετο. Άλλωστε και στην εποχή του ακόμη το Δωδεκάθεο δεν είχε παγιωθεί. (Δες εδώ: Γνώριζε ο Όμηρος το Δωδεκάθεο;) Ας αναλύσουμε, από μια τέτοια κοινή τελετή, τον όρκο που δίνουν οι Αχαιοί και οι Τρώες να κριθεί ο πόλεμος από μια μονομαχία: (Ιλιάδα Γ΄, 76 – 323) Φυσικά, αυτό το απόσπασμα αντιφάσκει με πολλά άλλα, και αυτό του δίνει ιδιαίτερη αξία…

Ο Αγαμέμνων δίνει τον όρκο από τη μεριά των Ελλήνων, γιατί είναι Αρχιστράτηγος, Βασιλιάς και Αρχιερέας. (Να, αμέσως η πρώτη κεφαλαιώδης διαφορά: Δεν υπάρχουν Έλληνες ιερείς, δηλ ξέχωρο ιερατείο)

Οι Τρώες δεν έχουν ανάλογο έθιμο, αλλιώς θα είχαν φέρει τον Βασιλιά τους Πρίαμο. Την παρουσία του, όμως, απαιτεί ο Μενέλαος, κατά τον Όμηρο γιατί δεν εμπιστεύεται τους γιούς του Βασιλιά, κατά την απλή λογική γιατί απαιτεί την παρουσία του αντίστοιχου αξιωματούχου με τον Έλληνα στην τελετή, πράγμα που οι Τρώες δεν συνηθίζουν.

«Φέρτε τώρα δυο αρνιά, το ένα άσπρο και το άλλο αρνάδα μαύρη, για τη Γη και τον Ήλιο» ζητά ο Μενέλαος από τους Τρώες. «Για το Δία εμείς θα φέρουμε άλλο».[1]
Ας δούμε τι συνέβαινε στις τότε Διεθνείς Σχέσεις. Σώθηκε, στα Χιτιτικά αρχεία που βρήκαν οι αρχαιολόγοι, μια συμφωνία μεταξύ Χετταίων και Ιλλούσας, (Ιλλούσα = Ίλιον = Τροίας)

Σε αυτήν, μπαίνουν εγγυητές οι θεοί - προστάτες των δυο συμβαλλομένων χωρών, ταυτόχρονα, και για να δεθεί η συμφωνία, το κάθε μέρος θυσιάζει στον θεό του άλλου.

Το ίδιο έθιμο περιγράφει ο Όμηρος. Η Γη (η Μυκηναϊκή θεά των φιδιών) και ο Ήλιος είναι οι [τότε] Ελληνικές θεότητες, και ο Δίας είναι η [τότε] Τρωική, γιατί ο καθένας φέρνει θυσία για τους θεούς του άλλου, για να τεκμηριωθεί η εκατέρωθεν καλή πίστη. Έτσι, οι Έλληνες φέρνουν μόνο ένα αρνί, για τον Δία, και οι Τρώες δύο, για την Γη και τον Ήλιο.

Από πού βγάζω ότι ο Δίας ήταν ιδιαίτερα θεός των Τρώων εκτός από το να βασιστώ στο Χιτιτικό τελετουργικό; Το λέει ο ίδιος ο Αγαμέμνων δίνοντας τον όρκο:
«Ζευ πάτερ Ίδηθεν μεδέων, κύδιστε μέγιστε…»[2] Μτφρ: «Δία πατέρα, που κυβερνάς από την Ίδη, δοξασμένε, μεγάλε…»
Το «καπου–θεν μεδέων» χρησιμοποιείται σε επικλήσεις θεών σε συνδυασμό με τον αγαπημένο τους τόπο.[3]  Ίδη είναι το Τρωικό βουνό όπου ζούσε η «Ιδαία» Μητέρα των θεών, η Κυβέλη. Εκεί γεννήθηκε στην πραγματικότητα ο Δίας, όχι στην Κρητική Ίδη. Το γνωρίζουν τόσο ο Όμηρος όσο και ο Αγαμέμνων. Μην μου πείτε πως εννοεί πως ο Δίας κυβερνά από την Κρητική Ίδη.

Τι έγινε ο Όλυμπος; Ψάξτε τον και θα τον βρείτε! Κυβερνώντας από την Ίδη, ο Δίας συνεχίζει να κυβερνά από τον Όλυμπο. Πως; Τέσσερις κορυφές του Τρωικού βουνού ονομάζονταν Όλυμποι! [4] Γι αυτό και ο Όμηρος μιλά για «Ολύμπια Δώματα». Είναι τεσσάρι πανταχόθεν ελεύθερο.

Ο Αγαμέμνων ορκίζεται, λοιπόν, στους δικούς του θεούς, και στο θεό των Τρώων, τον Ιδαίο (=Τρώα) Δία.  Στη συνέχεια, είναι  μόνο ο Αγαμέμνων που θυσιάζει τα ζώα, γιατί αυτός έχει αρχιερατικό αξίωμα. Τρώες ιερείς υπάρχουν μπόλικοι, αλλά δεν τους θεωρεί, προφανώς, ισότιμούς του, μια που αυτός είναι και βασιλιάς και Αρχιερέας.

Ο όρκος δεν επαναλαμβάνεται από τον Πρίαμο, αλλά από όλους τους Τρώες και τους Έλληνες.[5] Γιατί ο Πρίαμος δεν το κάνει; Ως βασιλιάς των Εβραίων Ασκάνιων – Ασκεναζίμ, Κοέν, Δαρδά, Ελύμα, Ερμιούθ, κλπ, αλλά και διοικητής των Λυδών, που ο Ιεζεκιήλ αποκαλεί «μαχητές του Κυρίου», μαζί με τους Ασκεναζίμ και τους Αιθίοπες του Μέμνονα,[6] δεν μπορεί!

«Ού λήψει το όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»[7]

Οι κατώτεροι είναι λιγότερο αυστηροί στην τήρηση της Βίβλου, αλλά ο βασιλιάς υποχρεούται να ακολουθήσει τις Δέκα Εντολές.

Με άλλα λόγια, οι δυο πλευρές κάνουν παραχωρήσεις, ώστε να καταλήξουν σε μια αμοιβαία ικανοποιητική θρησκευτική τελετή. Ας προσθέσουμε –για εκατοστή φορά- πως ο Όμηρος, επιπλέον, έχει ήδη μεταφέρει σε αυτή τη σκηνή αντιλήψεις της εποχής του, αλλά δεν κατάφερε να κρύψει τις διαφορές. Να σημειωθεί πως στα αρχαιότερα στρώματα της πόλης, αυτά δηλ. που μας ενδιαφέρουν, δεν βρέθηκαν αγάλματα, προφανώς κατά τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης !

Κοινά θρησκευτικά έθιμα, όταν ο Πρίαμος δεν επαναλαμβάνει τον όρκο, όταν μόνο ο Αγαμέμνων θυσιάζει και όταν ο Δίας κυβερνά από την Ίδη;   Που τα είδατε;

Άλλη θρησκευτική διαφορά, αν εμπιστευτούμε μεταγενέστερη πηγή, είναι η Ελληνική λατρεία των νεκρών που συνοδεύονταν –τότε- με ανθρωποθυσίες. Ο νεκρός Αχιλλέας ζήτησε να του θυσιάσουν την  κόρη του Πριάμου Πολυξένη, και η μητέρα της Εκάβη, διαμαρτυρήθηκε. Τότε, ο Οδυσσέας χαρακτήρισε τους Τρώες… «βάρβαρους», γιατί δεν σέβονται τις επιθυμίες των νεκρών, σε αντίθεση με τους… πολιτισμένους Έλληνες.[8]  

---

[1]               Ιλιάδα Γ 103

[2]               Ιλιάδα Γ, 276

[3]               Λεξικό Δημητράκου, λήμμα «μεδέων»: Δωδώνης μεδέων, (Δίας) Τελμεσσού μεδέων, (Απόλλων) Σαλαμίνος μεδέουσα, (Μνημοσύνη) Κυλλήνης μεδέων, (Ερμής) Αρκαδίας μεδέων (Πάν)

[4]               Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ.  24

[5]               Ιλιάδα, Γ΄, 295

[6]               Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10 «Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, παραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυτού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»

[7]               Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος,  Κ, 7

[8]               Ευριπίδης, Εκάβη.