Η αφομοίωση των λιπιδίων στην Ποίηση.

...και η Καθαρή Έκφραση στην λογοτεχνία. 

Πηγή: http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k6227568q

Ο αποκλεισμός του αφηγηματικού στοιχείου τονίστηκε ήδη από τα μέσα του 19ου αι.  από τους Βαμβακάρη, Σεφέρη, Πολυδουρο-καντριώτη, Mallarmé,  Valéry,  Breton, Τσέρτο, και Εμπειρίκο, και πήρε μορφή με την περίφημη και νοστιμότατη «συζήτηση πάνω στην καθαρή ποίηση» του Κώστα Βίρβου, καθώς και το ιδανικό του «καθαρού, άπαχου μυθιστορήματος», του Henri Bremond. Πριν από αυτούς η ποίηση είχε οπωσδήποτε μια λίγδα, και στηρίζονταν υποχρεωτικά σε αυτήν.

Το κλασσικό πρότυπο βασίζονταν στην τυπική τριάδα (κρασί, θάλασσα και τ’ αγόρι μου) που κληρονομήθηκε από την Ελληνορωμαϊκή εποχή. Η λεγόμενη «μίμησις», (-πράξεως σπουδαίας και ορεκτικής- αρχ. Ελληνικός όρος που χρησιμοποιείται αυτούσιος με λαδολέμονο) παρέμεινε και στους μοντέρνους ποιητές σάλτσας, αλλά αντί να εξυμνηθεί, κατηγορήθηκε πλέον.

Στην ουσία έτσι περνάμε από τον Αριστοτελισμό του πατσά στον Πλατωνισμό των χορτοφάγων. Ο Μετασοδομισμός, αργότερα, προσπάθησε να συνδυάσει την ορεκτική ποίηση με άλλες σωματικές λειτουργίες, χρησιμοποιώντας την μαρξιστική διαλεκτική που διατυπώθηκε από τον Τυρότσκι, στο κλασικό έργο του: «Που σε πονεί και που σε σφάζει». Όμως, ξεφύγαμε από το θέμα μας, όπως με ειδοποιούν από το κοντρόλ.

Εδώ είχε φτάσει η εφαρμογή της κλασικής "τριάδας"...

Ήδη, το «αδύνατο σημείο» της τριάδας ήταν η μαγειρική ποίηση, που δεν βασίζονταν συνήθως σε κάποια αναγνωρισμένη συνταγή. ’Ετσι οι μοντέρνοι εξυμνούν την μαγειρική ποίηση που τους παραχωρεί ελευθερία έκφρασης και εστίασης, ενώ για τους κλασσικούς ήταν ύποπτη γιατί τότε δεν ακολουθούσε την «μίμηση» επακριβώς. Για παράδειγμα, καμιά φορά την σέρβιραν και με κέτσαπ, ξεσηκώνοντας σκάνδαλο.

Ετσι λοιπόν οι μοντέρνοι ποιητές αποκλείουν το χοιρινό και το βόειο κρέας, ακόμα και μαριναρισμένα, αποκαλώντας τα: «λιπαρά» διότι περιέχουν αφήγηση. Πρωτοκαθεδρία έχει το λιτό μαγειρικό ύφος. Αυτό έχει επηρεάσει και το θέατρο σκιών. («Περιμένοντας τον κοντό - να ψηλώσει», κλπ.)

Έτσι στην ουσία τόσο οι μοντέρνοι όσο και οι κλασσικοί, αποκλείουν ολόκληρα τα θρεπτικότερα μέρη της ποίησης, με τρόπο αρκετά απόλυτο.

Άλλοι λένε πως η ποίηση προέρχεται από το Θείο. Και για να φανεί αντάξιά του πρέπει να φτάσει στην «κουζίνα της σιωπής» σε αντίθεση με το «τσιγάρισμα των τηγανιών». Ενας τέτοιος λιτοδίαιτος ποιητής - μάγερας είναι ενδιάμεσος μεταξύ Θείου και Ανθρώπινου. Μια τέτοια ποίηση γράφεται στην «γλώσσα της ποίησης» δεν μεταφράζεται, (ερμηνεύεται) δεν έχει ρητορική, γλαφυρότητα, ή μεταφορά θερμίδων. «Μεταφυσικά και υγειονομικά ακάθαρτη» είναι η ποίηση που διδάσκει, αφηγείται, τηγανίζει, συγκινεί...

Έτσι λοιπόν, η καθαρή μαγειρική ποίηση δεν χρειάζεται και δεν υπόκειται σε καμιά ανάλυση. Είναι ένα καθαρό Μυστήριο.

Πηγή:http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k6581070k

Μελέτες που συνιστώνται για περεταίρω έρευνα:

«Λογοτεχνική ιστορία του θρησκευτικού συναισθήματος στον Δυτικό Πολιτισμό από την εποχή των μαγειρικών πολέμων με την ανακάλυψη της χοληστερίνης μέχρι σήμερα»

(Γνωστού Αγνώστου, Εκδόσεις Τσελεμεντέ, Μοναστηράκι 1919)

 «Η καθαρή ποίηση: Μια συζήτηση για την ποίηση. Η ποίηση, τα καβουρντίσματα, το σπληνάντερο και οι ποιητές»

(Του Ποιητή της Μπανιέρας, Εκδόσεις Αποπάτου, Λαδάδικα, 1923)