Πατρίς και Ποίηση

Οψές εδιάβαζα, ωρέ Έλληνες, για τους Εθνικούς μας ποιητές, τον Σολωμό και τον Κάλβο.

Φωτιές ανάβανε με τα πατριωτικά τους ποιήματα, που πραγματικά θαυμάζω. Είχανε κάτι διαφορές στη γλώσσα, ο ένας έγραφε στην Δημοτική και ο άλλος στην Καθαρεύουσα, αλλά έμοιαζαν όχι μόνο στον πατριωτισμό και το πάθος τους, αλλά -δυστυχώς- και στη στάση τους απέναντι στο νεοσύστατο Νέο-ελληνικό κράτος.

Τα Επτάνησα βρίσκονταν υπό την διοίκηση της Μ. Βρετανίας. Εκεί παρέμεινε ο Σολωμός μέχρι που πέθανε, το 1857, χωρίς να πατήσει ούτε μια φορά φορά το ανεξάρτητο χώμα της Ελλάδας, με τα κόκαλα εκείνα τα ιερά!!!

Φαίνεται πως ο Σολωμός έμαθε τα παθήματα του Κάλβου, που το 1826 ήρθε στην Ελλάδα για να "προσφέρει την καρδιά του στο τουρκικό σίδερο" όπως έλεγε, και έφυγε μέσα στο μήνα για να μην ξαναγυρίσει ποτέ! 

Επιπλέον,  δεν ξανάγραψε ποτέ άλλο ποίημα μέχρι που πέθανε, στην Αγγλία, στα 1869!!! 
Έγινε και Αγγλικανός το θρήσκευμα, και παντρεύτηκε Αγγλίδα...

Και όμως, έγραφε στον "Φιλόπατρι" παλιότερα:
"Ας μη μου δώσει η μοίρα μου εις ξένην γην τον τάφον" 

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας...