Προφητείες και μαγείες στο Βυζάντιο. (1)

Από την Χρονογραφία του Συμεών του Μαγίστρου.

Μέρος πρώτο.

Πηγή εικόνας

Αν το κέντρο της θρησκευτικής ζωής της αρχαίας Ελλάδας ήταν οι Δελφοί, και οι Δελφοί ήταν μαντείο, και αν όλοι οι αρχαίοι Έλληνες καθόριζαν τις ζωές τους με βάση τους χρησμούς του, (κανείς αρχαίος συγγραφέας δεν λέει το αντίθετο) τότε, οι Βυζαντινοί, αν και κατηγορούσαν την «Ελληνική» θρησκεία, συναγωνίζονταν με τους αρχαίους στη χρήση μάντεων και μάγων. Φυσικά αυτό θα ήταν φυσικό για τον απλό λαό που ίσως συνέχιζε ασυναίσθητα τις αρχαίες συνήθειες, αλλά η μαγεία και η μαντεία είχε φτάσει μέχρι και στο Παλάτι και τον Πατριαρχικό θρόνο!

Δυστυχώς –σε αυτήν την περίπτωση- η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!!!! Και πάλι δυστυχώς, δεν μου φαίνεται πως οι Βυζαντινοί κατέστρεψαν κάτι ουσιώδες από το... αρχαίο πνεύμα...

Μερικά παραδείγματα δίνουμε εδώ. Ελπίζουμε πως η έρευνα θα ολοκληρωθεί εν καιρώ. Έπεται συνέχεια.

Ο Λέων ο Αρμένιος  (813-820) ενθρονίζεται: Βγάζει την ροδόχρωμη αυτοκρατορική στολή, και την δίνει στον ιπποκόμο του Μιχαήλ. Αυτός την φοράει και «όσοι ήξεραν» το ερμήνευσαν σαν οιωνό πως ο Μιχαήλ θα τον εκθρονίσει.

«...ἔνθα ἐκδιδύσκεται τὴν ἐσθῆτα, ἣν ἐπεβέβλητο ῥοδοειδέσι χρόαις ἐκλάμπουσαν, καὶ κολόβιον ὃ προσονομάζουσι κατὰ τὸ ἔκπαλαι τῶν στρατηλατῶν τηρηθὲν ἔθος· καὶ Μιχαὴλ τῷ ἐξ Ἀμοραίων ἱπποκόμῳ αὐτοῦ ὄντι ἐπιδίδωσι. τοῦ δὲ ταύτην ἀναβαλλομένου, εἰς οἰωνὸν μετὰ Λέοντα τῆς βασιλικῆς ἐπιβάσεως τοῖς εἰδόσι λελόγιστο...»

(Πράγματι ο Μιχαήλ ο εξ Αμορίου [820-829] εκθρόνισε τον Λέοντα)

Πριν γίνει αυτοκράτορας ο Λέων, ο Θεόδοτος Κασσιτηρός είχε ακούσει την προφητεία από μια γυναίκα που είχε πνεύμα Πύθωνος (=Δελφικό, μαντικό) πως ένας στρατηγός του Θέματος των Ανατολικών θα ανατρέψει τον αυτοκράτορα (Άλλος Μιχαήλ αυτός, ο Ραγκαβές) Έτσι και έγινε. Ο Λέων ανάτρεψε τον Ραγκαβέ. Έτσι ο Λέων όταν βασίλεψε, πήρε κοντά του τον Κασσιτηρό.

«...ὁ βασιλεὺς (Λέων ο Αρμένιος) μετακαλεῖται Θεόδοτον τὸν Κασσιτηράν, ὅστις καὶ πρὶν ἢ τῆς βασιλείας δράξεσθαι τὸν Λέοντα, γυναικός τινος πνεῦμα Πύθωνος ἐχούσης ἀκούσας ἐπὶ τῆς ἀγορᾶς περιπατούσης καὶ κραζούσης ὡς ὁ τῶν Ἀνατολικῶν στρατηγὸς μέλλει τὴν τοῦ Μιχαὴλ (Α΄, του Ραγκαβέ) βασιλείαν δέχεσθαι, τὸν Λέοντα προσλαβόμενος ἄπεισιν ἐν τῷ τοῦ ἁγίου Παύλου ναῷ ἐν τῷ Ὀρφανοτροφείῳ, καὶ συνθήκας πρὸς ἀλλήλους φυλακῆς ποιησάμενοι, θαρρεῖν πρὸς αὐτόν, ὅτι μοι περὶ σοῦ ἐκ θείας ὁράσεως προέγνωσται ὡς τῆς βασιλείας τάχιον ἐπιτεύξῃ...»

Αχ αυτός ο Όφις...
(πηγή)

Για την Εικονομαχία ο βασιλιάς βρίσκει συμμάχους Εβραίους μάγους, συνεργάτες του οξαποδώ!: Τον Ιαννή ή Σίμωνα, Εβραϊστί Υλζιλάς, που πα να πεί «πρόδρομος και συνεργάτης του Διαβόλου». Το ταλέντο το είχε από παιδί ο Εβραίος...

«...Συμμύστας ἐπιζητήσας εὑρίσκει Ἰωάννην τὸν λεγόμενον γραμματικόν, ἄλλον Ἰαννὴν μᾶλλον ἢ Σίμωνα, ὃς καὶ Ὑλζιλὰς ὠνομάζετο, ὅπερ Ἑβραϊστὶ ἑρμηνεύεται πρόδρομος καὶ συνεργὸς τοῦ διαβόλου· ἦν δὲ υἱὸς Παγκρατίου σκιαστοῦ, καὶ ἐκ παιδόθεν δαίμονα εἶχε, διαβεβόητο δὲ ἐπί τε λεκανομαντείαις καὶ αἰσχρουργίαις...»

Εμφανίζεται και ένας κομήτης με δυσοίωνη όψη! Δεν είχε κεφάλι, άρα, προφητεύθηκε με ασφάλεια, πως θα υπάρξει αναρχία στο κράτος! Άσε δε τους σεισμούς, τις επιδημίες και τους καύσωνες... Που να στα λέω!

«...ἐν τῷ ἀναμεταξὺ ἀστὴρ κομήτης ἐφάνη ἐν σχήματι δύο λαμπρῶν δίσκων σεληναίων, ἑνουμένων καὶ πάλιν διαιρουμένων εἰς διάφορα σχήματα, ὡς καὶ εἰς ἀκεφάλου διάπλασιν ἀνδρὸς τυποῦσθαι, οἷος καὶ ἐπὶ Μιχαὴλ βασιλέως τοῦ Κουροπαλάτου ἐφάνη· ὅνπερ τινὲς ἑρμηνεύσαντες ἔφασαν τὴν ἀκέφαλον εἶναι κεφαλήν, προδηλοῦντα τὸν μέλλοντα ἀνταρσίαις ἐπιθήσεσθαι μετὰ ταῦτα Θωμᾶν καὶ τοὺς μετ' αὐτοῦ στασιαστάς. καὶ μέντοι καὶ σεισμοὶ φοβεροὶ καὶ λοιμοὶ καὶ αὐχμοὶ καὶ φλογώσεις γεγόνασιν ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ θεοστυγοῦς...»

Ο Λέων θέλει να σκοτώσει τον Μιχαήλ ως σφετεριστή, αλλά η γυναίκα του η Θεοδοσία τον αποτρέπει. Τότε ο Λέων προφητεύει ο ίδιος τον χαμό του, βασισμένος στις προαναφερθείσες προφητείες, αλλά και σε ένα προφητικό σιβυλλικό βιβλίο. Εκεί είδε ένα θηρίο με ένα σπαθί μπηγμένο μέσα του και πάνω του τα γράμματα Χ και Φ. όπως του εξήγησαν, θα πέθαινε μεταξύ Χριστουγέννων και Φώτων. (Και από άλλες πηγές γνωρίζουμε πως οι Αυτοκράτορες συμβουλεύονταν τα βιβλία των Σιβυλλών, των προφητισσών του Απόλλωνα):

«...ὑπολαβὼν (Ο Λέων) αὐτὸν (τον Μιχαήλ) ἀνταρσίαν μελετᾶν εἰς τὸ τοῦ παλατίου λοῦτρον Πιθήκειον δεσμεῖ, κοντῷ τε προσδεθῆναι κελεύει καὶ τῷ καμιναίῳ πυρὶ παραδοθῆναι ἀνάλωμα· οὗ προβιβασθέντος ὁ βασιλεὺς εἱστήκει θεωρῶν τοῦτον. ἡ δὲ βασίλισσα Θεοδοσία δάκρυσιν ἱκετεύσασα τῆς μιαιφονίας ἐλυτρώσατο, καὶ ὁ βασιλεὺς τὸν ὑπεύθυνον ἐαθῆναι προσέταξεν. πρὸς δὲ τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα εἶπεν "ὦ γύναι, τὴν μὲν ἐμὴν ψυχὴν τῆς ἐκεῖθεν σήμερον δίκης ἀπήλλαξας, ἴσως μὲν καὶ τῆς ζωῆς συντόμως στερήσεις· σὺ δὲ καὶ τὰ τέκνα ἡμῶν θεάσῃ τὸ ἀποβησόμενον." ἦν γὰρ αὐτῷ ἔκ τινος συμβουλικῆς (=Σιβυλλικής) βίβλου ὁ ἀναιρέσιμος χρόνος μεμυημένος. εἶχε γὰρ γραφὴν τοιαύτην, Λέοντος εἰκόνα θηρίου ὁλόκληρον, ἐν μὲν τῇ κεφαλῇ ἔχουσαν Χ γράμμα, ἐν δὲ τοῖς ὄπισθεν Φ, καὶ μέσον τοῦ θηρίου πρὸς αὐτὴν τὴν ψόαν ξίφος ἤγουν σπάθην ἐμπεπηγμένην καὶ ᾑμαγμένην· ἣν ὑποδείξας Στεφάνῳ, ᾧ ἐπίκλην Καπετωλίγης, ἔφη πρὸς αὐτὸν "τί δηλοῖ ταῦτα;" ὁ δὲ ἔφη "ἄφες, δέσποτα, μὴ ἴδω καὶ τὴν γραφήν." ὁ δὲ οὐ κατεδέξατο. συλλογισάμενος οὖν ὁ Στέφανος λέγει τῷ βασιλεῖ "οὗτος ὁ λέων εἰς πρόσωπον τῆς βασιλείας κεῖται, καὶ μέσον τοῦ Χ γράμματος καὶ τοῦ Φ κακόν τι συμβαίνει αὐτῷ." καὶ ὁ βασιλεὺς "τί ἐστι τὸ Φ καὶ τὸ Χ;" ὁ δέ φησι "μέσον τῆς Χριστοῦ γεννήσεως καὶ τῶν φώτων."...»

Αλλά και η μητέρα του Αυτοκράτορα είδε την Παναγία να της δίνει να πιεί μια χύτρα γεμάτη αίμα, αυτό που είχε χύσει ο εικονομάχος γιος της!

«...ἐφάνη γὰρ αὐτῇ, κατὰ τὸν ἐν Βλαχέρναις θεῖον ναὸν προσφοιτώσης ἀεί, κόρη τις ὑπὸ πολλῶν λευχειμόνων περιστοιχιζομένη καὶ ὁ ναὸς ἅπας αἵματι πλήρης. ταύτην οὖν τὴν κόρην εἰπεῖν τινὶ τῶν παρεστώτων, χύτραν πληρώσαντα αἵματι ἐπιδοῦναι τῇ μητρὶ τοῦ Λέοντος πιεῖν. αὐτῆς δὲ πολυετίαν προβαλλομένης δι' ἧς μήτε κρεῶν μήτε τινὸς τῶν ἐναίμων γεύσασθαι, καὶ διὰ τοῦτο μηδὲ ταύτης χρῄζειν τῆς χύτρας, "καὶ πῶς" ἀντέφη ἡ κόρη μετὰ θυμοῦ "ὁ σὸς υἱὸς οὐ παύεται ἐμὲ πολλῶν αἱμάτων πληρῶν καὶ τοῦτον τὸν ἐμὸν υἱὸν παροργίζων καὶ θεόν;"...»

Αλλά και όταν πέθανε ο Πατριάρχης Ταράσιος, ο Αυτοκράτορας τον είδε στον ύπνο του να φωνάζει τον Μιχαήλ να χτυπήσει το «λιοντάρι»

«...τοῦ γὰρ ἀοιδίμου Ταρασίου τοῦ πατριάρχου πάλαι τὸν βίον μετηλλαχότος, ἤκουσε τοῦτον Μιχαήλ τινα ἐξ ὀνόματος καλέσαι, καὶ ἐπιπηδήσαντα ἐπιπλῆξαι λέοντα καιρίαν καὶ κατὰ κρημνοῦ ὠθῆσαι ἄβυσσον ἔχοντος...»

Ο δε Αυτοκράτορας Θεόφιλος (829-842) έκανε Πατριάρχη έναν... μάγο, τον Ιωάννη, που είχε χτίσει και ναό όπου έκανε τις «Ελληνικές» του θυσίες! Αυτός μέσω μιας Σαρακηνής προφήτισσας με «πνεύμα Πύθωνος», του προφήτευσε πως θα κυριαρχήσει ο βασιλικός οίκος των Μαρτινακίων. Τότε ο Θεόφιλος έκανε τον Μαρτινάκιο καλόγερο και το σπίτι του μοναστήρι, εκπληρώνοντας άθελά του την προφητεία! Ο Ιωάννης και η Σαρακηνή προφήτεψαν και ένα σωρό άλλα, όλα ακριβή! Μεταξύ αυτών και το τέλος του Αυτοκράτορα.

«...χειροτονεῖται Ἰωάννης ὁ σύγκελλος, Ἰαννὴς δὲ μᾶλλον καὶ Ἰαμβρής, ὁ ἐπὶ τοῦ Ἀρμενίου καὶ παραβάτου Λέοντος μνημονευθεὶς γραμματικός, βεβοημένος ἐπί τε μαγείαις καὶ λεκανομαντείαις καὶ πάσῃ ἀσεβείᾳ. ὃς ὄργανον ἐπιτήδειον εὑρεθεὶς τῆς τοῦ βασιλέως ἀσεβείας σὺν αὐτῷ πάντα τὰ πρὸς ἀπώλειαν κατειργάσατο· καὶ ὃν ὤδινεν κατεῖχε δὲ βασιλίσκον τῆς ἀσεβείας ὁ βασιλεὺς ἐξέρρηξε καὶ ἀπέτεκεν, τὰς ἁγίας εἰκόνας ἀναχρίσεσθαι προστάξας ἢ ἐπαλείφεσθαι. Οὗτος ὁ Ἰωάννης πρὸ τοῦ ἄστεος οἴκημα ἐκ λίθων λαξευτῶν κατασκευάσας, ὃ Τροῦλος μέχρι τοῦ νῦν ὀνομάζεται, διά τινων θυσιῶν ὡμίλει τοῖς δαίμοσι καὶ τῷ βασιλεῖ τὰ μέλλοντα διεσήμαινεν· ὃ καὶ ἀοίκητον ἔμεινεν διὰ τὰς ἐν αὐτῷ γενομένας τότε τῶν δαιμόνων ἐπιφοιτήσεις. 14. Ἐν τούτοις Ἀγαρηνοῦ τινὸς γυναίου πνεῦμα Πύθωνος ἔχοντος, ὃ αἰχμάλωτον ἔλαβεν, ἐκμαντεύεσθαι μαθὼν ὁ βασιλεὺς μετακαλεσάμενος ἐκπυνθάνεται, τίνος ἡ βασιλεία ἐν πολλοῖς διαρκέσει ἔτεσι· καὶ ἐξεῖπεν "ἡ τῶν Μαρτινακίων." κατὰ πληροφορίαν δὴ τῆς τοιαύτης προφάσεως τὸν μονήρη βίον κατέκρινε Μαρτινάκιον, τὸν αὐτοῦ οἶκον ποιήσας εἰς μοναχῶν φροντιστήριον. ἐντεῦθεν καὶ Κωνσταντίνῳ τῷ Τριφυλλίῳ τὰ συμβησόμενα αὐτῷ προδεδήλωκεν, ὅτι ὡσαύτως καὶ σὺ καὶ τὰ τέκνα ἀποκαρήσεσθε κληρικοὶ ἐπὶ αὐτοκράτορος Βασιλείου· ὃ καὶ συμβέβηκεν. ὁμοίως καὶ ἄλλοις πολλοῖς τὰ συμβησόμενα αὐτοῖς προύλεγε, καὶ τὸν βασιλέα τὰ μετὰ θάνατον αὐτοῦ ὀφείλοντα γενέσθαι ἀκριβῶς προηγόρευσεν, ἀλλὰ καὶ τὴν τῶν εἰκόνων προσκύνησιν καὶ τὴν τοῦ Ἰαννῆ καθαίρεσιν. καὶ Γεωργίῳ δὲ τῷ τὰς στρατιωτικὰς δέλτους ἐπειλημμένῳ ἐπὶ τῇ σφενδόνῃ εἶπεν τῇ κατὰ τοῦ ἱπποδρόμου ἀποκτάνεσθαι, καὶ τὴν ὕπαρξιν αὐτοῦ τῷ βασιλείῳ ἀνειλῆφθαι ταμείῳν...»

Άλλη μαγεία του Ιωάννη ήταν το να βάλει τρεις άντρες να χτυπήσουν μια φορά με σφυριά τα κεφάλια ενός τρικέφαλου αγάλματος. Τα δύο κόπηκαν και το ένα έμεινε κρεμασμένο στο άγαλμα. Αυτό συνέβη και στους ηγεμόνες του «Έθνους» (δεν μας λέει ποιο) στο οποίο το άγαλμα είχε «στοιχειωθεί». Έγινε εμφύλιος, οι δυο ξένοι ηγεμόνες σκοτώθηκαν και ο τρίτος είχε επισφαλή βασιλεία.

«...καὶ γοητεία τοιαύτη. ἔθνους ποτὲ τρισὶν ὑφ' ἡγεμόσι στρατηγουμένου, ἀπίστου τε καὶ σκληροῦ, τὴν τῶν Ῥωμαίων χώραν κατέτρεχε καὶ ἐληΐζετο. ὡς εἰκὸς οὖν ἀθυμοῦντος ἐπὶ τούτῳ τοῦ Θεοφίλου καὶ τοῦ ὑπηκόου παντός, ἀποσκευάσασθαί που τὴν ἀθυμίαν οὗτος συμβουλεύει, θάρσους τε πληρωθῆναι καὶ χαρᾶς, εἴ γε μόνον τῇ τούτου ἐπακολουθοίη βουλῇ. ἡ δὲ ἦν τοιαύτη. ἐν τοῖς εἰς τὸν εὔριπον τοῦ ἱπποδρομίου χαλκοῖς ἀνδριᾶσιν ἐλέγετό τις εἶναι ἀνδριὰς τρισὶ διαμορφούμενος κεφαλαῖς, ἃς κατά τινα στοιχείωσιν πρὸς τοὺς τοῦ ἔθνους ἐκείνου ἀρχηγοὺς ἀνῆγεν. σφύρας οὖν μεγίστας σιδηρᾶς τρεῖς προσέταττεν γενέσθαι καὶ ἀνδράσιν ἐγχειρισθῆναι ἰσχυροτάτοις τρισίν. πόρρω δὲ τῶν νυκτῶν ἐπὶ τὸν ἀνδριάντα ἦσαν ἀμφότεροι, ὁ μὲν Ἰαννὴς διὰ λαϊκοῦ ἐνδύματος ἑαυτὸν περισκέπων, οἱ δὲ ἄνδρες μετεώρους τὰς σφύρας ἔχοντες. καὶ αὐτὸς τοὺς στοιχειωτικοὺς λόγους ἐπειπὼν παίειν ἕκαστον ὡς ἔχει δυνάμεως προσεῖπε νεανικῶς τε καὶ ἰσχυρῶς. καὶ οἱ μὲν δύο τὰς δύο τοῦ ἀνδριάντος κεφαλὰς ἀπέκοψαν, ὁ δὲ ἕτερος μικρὸν μὲν κατέκλινεν, οὐ μὴν καὶ ὅλην τοῦ σκηνώματος ἐναπέτεμεν. τούτοις οὖν καὶ τὰ κατὰ τοὺς ἡγεμόνας ἐξηκολούθει· ἔριδος γὰρ κραταιᾶς αὐτοῖς ἐπεισπεσούσης καὶ ἐμφυλίου μάχης, ὑπὸ τοῦ ἑνὸς οἱ δύο τῶν ἡγεμόνων πίπτουσι κατὰ τὴν τῶν κεφαλῶν ἐκτομήν, τοῦ τρίτου μόνου διασωθέντος, οὐχ ὑγιῶς δέ. οὕτως εἰς τὸ μηδὲν εἶναι τὸ ἔθνος χωρῆσαν πρὸς τὰ οἰκεῖα αὖθις μετὰ φυγῆς ἀφορμᾷ καὶ συμφορᾶς...»

(Συνεχίζεται)