Περδικόστηθη Tσιγγάνα, Κωστή Παλαμά -δήθεν

ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ, 

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΒΛΗΤΟΥ

(απόσπασμα)

ΛΟΓΟΣ Γ'

ΑΓΑΠΗ

(Περδικόστηθη Τσιγγάνα)

Διασκεδασκευή: Δημήτρης Σκουρτέλης

Μη δως γυναικί την ψυχήν σου, επιβήναι

αυτήν επί την ισχύν σου.

ΣΟΦΙΑ ΙΗΣΟΥ ΥΙΟΥ ΣΕΙΡΑΧ

Καθάριος θα γενόµουνα σαν την αυγή και

σαν τη δροσιά, δυνατή θα γενόσουνα σαν

την Λάσκαρη ή σαν τη Σαπουντζάκη.

SWINBURNE (Ο Θρίαµβος του μετρητού)

Πονηρούλα κι αλανιάρα,

ομορφούλα, που µιλείς

στα μπαράκια κάτω απ' τ’ άστρα

γλώσσα προσταγής,

που µιλώντας ξεπαστρεύεις

και τους άντρες ξεγελάς

και οι φίλες σου φορούνε

το στεφάνι παντρειάς!

                                                                                                              

Σφίξε γύρω µου τη ζώνη

των πιδέξιων σου χεριών;

είµαι ο µάγος της αγάπης,

µάγισσα των λαϊκών.

Μάθε µε πώς να πληρώνω

τόσα πλήθη παπουτσιών,

τα Αρμάνι και τα Πράντα

των συναλλαγματικών;

πώς να έχω πληρωµένους

όλους τους λογαριασμούς

τις πεντάµορφες να ντύνω

σ' όλους τους καιρούς;

τους εμπόρους τους δαιµόνους,

όλων των χρυσαφικών,

ακριβούς να δένω γύρους

των δαχτυλιδιών,

και πληρώνω δίχως λόγο,

δαίµονα και ξωτικό,

το χρυσό το δαχτυλίδι,

μετρητό;

πώς να παίρνω παντελόνια

και πουλόβερ και μαντό

τα µεγάλα τα τακούνια

σε μοντέλο ακριβό,

και στη τράπεζα να ρίχνω

το ρευστό, και να γυρνά

και το δάνειο που είναι

µε την άβυσσο γενιά.

(Έτσι κι άλλο ένα εμπόδιο,

έτσι κι η επιταγή

στου λογαριασμού κλεισµένη

το στενό γυαλί,

µες στης αγοράς τις θλίψεις

άθλια αρπαχτή

μ' έφαγε σαν την ακρίδα,

μεσ' την άβυσσο κι αυτή.)

Μάθε µε όλα να διαβάζω

του εμπόριου µυστικά

στο σκολειό της αγκαλιάς σου

µέσα στα φιλιά.

Κι όλα γύρω µου τα πάντα

παντογνώστρα σε µηνάν;

µόνο κάτι ακόµα λείπει...

νά βρέ! Ένα κάμπριο, το Παν!

Η παραλλαγή που ενέκριναν οι φιλόλογοι, σύμφωνα με την 

θεωρία της πρόσληψης

και του 

(μετασο)Δομισμού:

Περδικόστηθη Tσιγγάνα,

ω μαγεύτρα, που μιλείς

τα μεσάνυχτα προς τ’ άστρα

γλώσσα προσταγής,

που μιλώντας γιγαντεύεις

και τους κόσμους ξεπερνάς

και τ’ αστέρια σού φορούνε

μια κορώνα ξωτικιάς!

Σφίξε γύρω μου τη ζώνη

των αντρίκειω σου χεριών·

είμαι ο μάγος της αγάπης,

μάγισσα των αστεριών.

Mάθε με πώς να κατέχω

τα γραφτά θνητών κ’ εθνών,

πώς τ’ απόκρυφα των κύκλων

και των ουρανών·

πώς να φέρνω αναστημένους

σε καθρέφτες μαγικούς

τις πεντάμορφες του κόσμου

κι όλους τους καιρούς·

πώς, υπάκουους τους δαιμόνους,

τους λαούς των ξωτικών,

στους χρυσούς να δένω γύρους

των δαχτυλιδιών,

καθώς δένω και το Λόγο,

δαίμονα και ξωτικό,

στο χρυσό το δαχτυλίδι,

στο Pυθμό·

πώς με βούλλα σολομώντεια

να σφραγίζω και να κλειώ

τα μεγάλα τα τελώνια

σε γυαλί στενό,

και στη θάλασσα να ρίχνω

το γυαλί, και να γυρνά

μέσ’ στην άβυσσο το ό,τι είναι

με την άβυσσο γενιά.

(Έτσι κι άλλο ένα τελώνιο,

έτσι και η τρανή Ψυχή

στου κορμιού φυλακισμένη

το στενό γυαλί,

μέσ’ στη θάλασσα της Σκέψης

άθλια πεταχτή

ζη κ’ εκεί σα στην πατρίδα,

σάμπως μια άβυσσο κι αυτή).

Mάθε με όλα να διαβάζω 

τα υπερκόσμια μυστικά

στο σκολιό της αγκαλιάς σου

μέσα στα φιλιά.

Kι όλα γύρω μου τα πάντα 

παντογνώστρα σε μηνάν·

μόνο κάτι ακόμα λείπει…

νά με! Eγώ κ’ εσύ, το Παν!