Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ


Βαλεντίνος ο μακάριος εγεννήθη επί βασιλείας Κοντοκάβαλλου εις την βασιλίδα των πόλεων, την Ρώμην.

Η μήτηρ του ειργάζετο εις τας παρόδους νύκτωρ, ο δε θεωρούμενος ως πατήρ του, πορνοβοσκός υπήρχεν παρά τω Ιουδαϊκώ σφαιριστηρίω της πόλεως. Όθεν και μαχαίρα ετελεύτησεν εν φιλονικία τινί περί μιας εκ των πορνών άτινας έβοσκεν.

Διάγων τας νύκτας μόνος, ο νεαρός Βαλεντίνος προσηύχετο ακαταπαύστως εις τον Πανάγαθον ίνα φίλην τινά αποκτήσει. Και ο Θεός του επρόσφερεν αυτήν, μιαν δεαοκταετή καλλονήν από των Πατρικίων, Προγουλάτορος θυγατέρα.

Μαθών δε ο πατρίκιος Προγουλάτωρ την φιλίαν των νέων ούτων εφουρκίσθη και εφόνευσε την κόρην ως παλιοπουτάναν ενώ τον Βαλεντίνον προέπεμψεν έμπροσθεν του ηγεμόνος Κοντοκάβαλλου καταγγέλλων αυτόν ως Χριστιανόν.

Ο δυσεβής Κοντοκάβαλλος εκάλεσεν τον Βαλεντίνον όπως θυσιάσει εις τα είδωλα αλλ' ούτος ιταμώς απήντησεν:
“Τον Θεόν μου εγώ, τον την κόρην την φιλτάτην μοι δώσαντα, δεν αρνούμαι, τύραννε!”

Διέταξεν τότε ο Κοντοκάβαλλος τους δημίους του να θερμάνουν σοκολάταν εν τρυβλίω, και ως αύτη ήτο θερμή, ενέχυσεν το φρικτόν τούτον αφέψημα εις τα γεννητικά όργανα του μάρτυρος, ος και πάραυτα απέψυξεν, δοξάζων τον Θεόν.


Τέλος και τω Θεώ δόξα.


Βαλεντίνον τον άγουρον υμνήσωμεν, της ακρατείας το αγλάισμα, του έρωτος τον προστάτην, τον ευκλεώς εορτάζοντα και πάντας ελεούντα, απηνώς δυσωπώμεν, τρισμάκαρε, των κορών μειδιάματα γέννησον και τοις ερωμένοις ελπίδα, πάγκαλε. 


Σημείωση: Προφανώς το κείμενο είναι χιουμοριστικό...

Θυσιάζει στους Ολύμπιους ο Ζουράρις;




Τι είναι το ακροθίνιον ή ακρόθινον που ανέφερε στο λόγο του;

Ιδού το επίμαχο απόσπασμα:

"Βεβαίως, εμείς διδάξαμε στην οικουμένη, εμείς διδάξαμε πάντοτε, εσαεί και αείποτε και ξανά και ξανά ότι σ’ αυτόν εδώ τον χρονικώς υπεράχρονον τόπον, σ’ αυτόν τον τόπον, στην κορυφήν του Ομήρου και στο ακροθίνιον του Ολύμπου, εμείς οι Ολύμπιοι διδάξαμε εδώ ότι η έρις γίνεται έρως."

Λεξικό Δημητράκου:
ἀκροθίνιον: “αι απαρχαί εκ σωρού σίτου ή κριθής”... “αι απαρχαί, το άριστον μέρος των εκ του πολέμου λαφύρων, όπερ αφιερούτο στους θεούς”  

(απαρχή είναι η αρχή τη σοδειάς ή του κέρδους, που εθιμικά αφιερωνόταν στους θεούς. Ουσιαστικά είναι συνώνυμο της θυσίας)

Θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσης:
“Όπα τα πολέμοιο δόσιν ακρόθινα διελών έθυε”

και σε ξένα λεξικά:

ἀκροθίνιον:

"...the Greeks customarily selected from the topmost part of the heaps and offered this to the gods..." (Οι Έλληνες, εθιμοτυπικά διάλεγαν από το πάνω μέρος των σωρών και το πρόσφεραν στους θεούς)

Ο Ζουράρις λοιπόν μιλάει για θυσίες στους Ολύμπιους θεούς, και με τρόπο που μόνο οι μυημένοι το καταλαβαίνουν. Κρύβεται. Το ότι λατρεύει παράλληλα την “Υπέρμαχο Στρατηγό” το προσθέτει, φυσικά, για παραπλάνηση.




Όλος ο λόγος του καθηγητού:

«Κύριε Πρόεδρε, τα σέβη μου.

Κυρίες και κύριοι Βουλευταί, υπάρχει καιρός του λέγειν, υπάρχει καιρός του αντιλέγειν, υπάρχει καιρός του ψέγειν. Σήμερα για μένα θα είναι ο καιρός του υμνείν, αίνων έπαινον του υμνείν την ιλιαδορωμιοσύνην. 

Κύριες και κύριοι Βουλευταί, έρχομαι από μακριά. Οι συλλέκτριες των κρόκων της Θήρας έρχονται δίπλα μου και πηγαιμένες δίπλα με τον βόρειον τον άνεμο οι Μυροφόρες με τη χρυσή των αγγέλων αντανάκλαση. 

Κύριοι Βουλευταί και κυρίες Βουλευταί ή Βουλευτίνες ή κυρίες και κύριοι σύντροφοι και συντρόφισσες, επειδή σήμερα, αύριο, παραπέρα, αυτές τις μέρες, όπως πάντοτε, αείποτε και συνεχώς, θα βυσσοδομούν πάλι η κουστωδία των δυσσεβών Βρυξελλών και εκείνος ο αρχέκακος όφις ο Αλεμανός, γι’ αυτό ακριβώς θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στον καθ’ ημάς τρόπον. 

Ποιος είναι ο τρόπος μας; Αυτός πάσα γην και θάλασσαν εσβατών τη ημετέρα τόλμην καταναγκάσαντες γενέσθαι μνημεία αΐδια καλών τε και κακών συγκατοικήσαντες και επειδή θα επανέλθουν πάλι οι δυσσεβείς και οι άλλοι Αλεμανοί και ως αρχέκακος όφις, εμείς ξέρουμε ότι θα συμπαραταχθούμε, θα συμπορευθούμε, θα συμπολεμήσουμε τη υπερμάχω στρατηγώ που’ χει στα μάτια της ψηφιδωτό τον καημόν της ρωμιοσύνης. 

Βεβαίως, εμείς διδάξαμε στην οικουμένη, εμείς διδάξαμε πάντοτε, εσαεί και αείποτε και ξανά και ξανά ότι σ’ αυτόν εδώ τον χρονικώς υπεράχρονον τόπον, σ’ αυτόν τον τόπον, στην κορυφήν του Ομήρου και στο ακροθίνιον του Ολύμπου, εμείς οι Ολύμπιοι διδάξαμε εδώ ότι η έρις γίνεται έρως. 

Ναι, η έρις γίνεται έρως, έρως ελευθερίας και φυσικά ξέρουμε πολύ καλά ότι ξεκινούμε όπως πάντα εδώ και τρεις χιλιάδες ηττημένοι, αλλά ως ηττημένοι είμαστε αυτοί οι οποίοι θα ξαναδώσουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη των πεπλανημένων πλανητών και των πλανήτων, την καθ’ ημάς καθεστηκυίαν πολιτείαν. Ποια είναι η καθ’ ημάς καθεστηκυία πολιτεία; Μία και μόνη. Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει.»


Πηγή εικόνας: Βικιπαίδεια.