Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 31 Μαΐου 2018

Ποιόν τιμάνε οι Έλληνες Παγανιστές και η “Μυθωδία” στους “στύλους του Ολυμπίου Διός”;



Διαβάζουμε: “Την 28η Ιουνίου 2001 ο Βαγγέλης Παπαθανασίου οργάνωσε τη χορωδιακή συμφωνία Μυθωδία στο ναό του Ολυμπίου Διός στο πλαίσιο της αποστολής της ΝΑΣΑ στον Άρη.”
Επίσης:  
“Την 21η Ιανουαρίου 2007, μία ομάδα Ελλήνων πολυθεϊστών πραγματοποίησαν τελετή για να τιμήσουν τον Δία στο χώρο του ναού. Η εκδήλωση οργανώθηκε από τον Σύλλογο Ελληναΐς.”


Ποιος όμως αποπεράτωσε τον Ναό του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα για τον οποίο είμαστε όλοι περήφανοι -εκτός από εμένα- και σε ΤΙ ήταν πραγματικά αφιερωμένος;

Ο ναός αυτός είχε ξεκινήσει να χτίζεται στα πρώτα ιστορικά χρόνια και όπως φαίνεται μάλλον δεν αποπερατώθηκε…
Το σίγουρο είναι πως τον κατάστρεψε, ημιτελή ή μη, ο Ρωμαίος στρατηγός Σύλλας το 86 π.Χ., παίρνοντας τις κολώνες του στη Ρώμη.
Ο Παυσανίας λέει πως αυτόν τον ναό, πολύ αργότερα, “ανέθηκε” ο Αυτοκράτορας Αδριανός. (Ελλάδος Περιήγησις Α' 18, 6) Λέξη που μπορεί να σημαίνει “έχτισε” αλλά κυρίως σημαίνει ταυτόχρονα: “αφιέρωσε”. (Άρα ο ναός είχε ήδη ξαναχτιστεί, πότε και από ποιόν θα δούμε στην συνέχεια.)
Σε ποιόν αφιέρωσε λοιπόν το ναό ο Αδριανός; Ωραία, υπήρχε ένα σχετικά μικρό -λέει ο Παυσανίας- άγαλμα του Δία στο  άδυτο, αλλά κυρίως υπήρχε ένα... χωράφι αγάλματα του Αδριανού που είχαν στηθεί στο ναό και τον περίβολό του, μια που κάθε πόλη της Αυτοκρατορίας είχε στείλει και από ένα!!! Κυριαρχούσε βέβαια το κολοσσιαίο άγαλμα του Αυτοκράτορα που αφιέρωσαν οι Αθηναίοι, ξεπερνώντας τους πάντες, “ὄπισθε τοῦ ναοῦ”
“ἐνταῦθα εἰκόνες Ἀδριανοῦ δύο μέν εἰσι Θασίου λίθου, δύο δὲ Αἰγυπτίου· χαλκαῖ δὲ ἑστᾶσι πρὸ τῶν κιόνων ἃς Ἀθηναῖοι καλοῦσιν ἀποίκους πόλεις. ὁ μὲν δὴ πᾶς περίβολος σταδίων μάλιστα τεσσάρων ἐστίν, ἀνδριάντων δὲ πλήρης· ἀπὸ γὰρ πόλεως ἑκάστης εἰκὼν Ἀδριανοῦ βασιλέως ἀνάκειται, καὶ σφᾶς ὑπερεβάλοντο Ἀθηναῖοι τὸν κολοσσὸν ἀναθέντες ὄπισθε τοῦ ναοῦ θέας ἄξιον.”
Όπως είπαμε, το “ανέθηκε” δεν σημαίνει απαραίτητα “έχτισε” ή “αποπεράτωσε” όπως το ερμηνεύουν οι Ιστορικοί. Αντίθετα, μάλλον ανανεώθηκε σε αυτόν το ναό η λατρεία του “πνεύματος του Αυτοκράτορα” στο οποίο ήταν αφιερωμένος πραγματικά.

Ποιος τα λέει αυτά;

Ο Ρωμαίος Ιστορικός Gaius Suetonius Tranquillus (69 -122+ μ.Χ.) που ήταν σύγχρονος του Αδριανού   (76-138 μ.Χ.)
Κατ΄αυτόν, ο ναός αποπερατώθηκε από τους ΞΕΝΟΥΣ ηγεμόνες που ήταν υποτελείς του Αυτοκράτορα Αυγούστου, (63 π.Χ. - 14 μ.Χ.) και αφιερώθηκε στον δαίμονα - προστάτη του, το Genius, που πίστευαν πως τον καθοδηγούσε.

Σουετώνιος:
“Όσοι [ξένοι] βασιλιάδες ήταν φίλοι και σύμμαχοι [του Αυγούστου] θεμελίωσαν, ο καθένας στην επικράτειά του από μια πόλη που την έλεγαν Καισάρεια, και όλοι μαζί πήραν μέρος στο σχέδιο να διαθέσουν κεφάλαια για να αποπερατωθεί ο ναός του Ολυμπίου Διός, που είχε ξεκινήσει να χτίζεται τους αρχαίους καιρούς στην Αθήνα, και να τον αφιερώσουν στο δικό του Προστατευτικό του Πνεύμα. (Τζίνι, Genius, ο Προστάτης Άγγελος κάθε ανθρώπου, θα λέγαμε σήμερα.)
Σουετώνιος οι Βίοι των Δώδεκα Καισάρων, Αύγουστος, 60.

Προφανώς λοιπόν ο Αδριανός “ανάθεσε” (ανέθηκε)  το ναό που αποκαλούμε “του Ολυμπίου Διός” από το “Πνεύμα” του Αυγούστου, στο δικό του “Πνεύμα”.

Αυτό λατρεύουν στην πραγματικότητα οι πολυθεϊστές και ο Van-gelis στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Το πνεύμα ενός Ρωμαίου Αυτοκράτορα.
Και αποκαλούν την θρησκεία τους ... “Εθνική” και “Πάτρια”...


Το κείμενο στα Αγγλικά και στα  Λατινικά:
60  1 His friends and allies among the kings each in his own realm founded a city called Caesarea, and all joined in a plan to contribute the funds for finishing the temple of Jupiter Olympius, which was begun at Athens in ancient days, and to dedicate it to his Genius;
60  1 Reges amici atque socii et singuli in suo quisque regno Caesareas urbes condiderunt et cuncti simul aedem Iovis Olympii Athenis antiquitus incohatam perficere communi sumptu destinaverunt Genioque eius dedicare;

Πηγή:

The Lives of the Twelve Caesars by  C. Suetonius Tranquillus published in the Loeb Classical Library, 1913.

Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Η Σφαγή των Νηπίων από τον Ηρώδη: Ένα ρωμαϊκό νομικό προηγούμενο.




Ο Ηρώδης ο Μέγας, θανατώνοντας τα νήπια, ανάμεσα στα οποία υπήρχε ένας μελλοντικός Βασιλιάς,  πιθανότατα βασίστηκε σε ένα νομικό προηγούμενο που είχε δημιουργηθεί από μια παλιά απόφαση της Ρωμαϊκής Συγκλήτου, η οποία με την σειρά της είχε βασιστεί σε μαντεία, ανάλογη με την προφητεία των Μάγων για τον Χριστό.
Αυτοί που αμφισβητούν την Σφαγή των Νηπίων ως μύθο, βασίζονται στο ότι τίποτα δεν έχει διασωθεί στα αρχεία της Ρώμης ή αναφερθεί από τους "κανονικούς" (=μή Χριστιανούς) ιστορικούς. Ε, λοιπόν, θα δούμε πως ανάλογη συγκάλυψη είχε γίνει και στην πρώτη, την παλιότερη απόφαση, και μόνο ένας ιστορικός  τόλμησε να γράψει για το γεγονός.
Έτσι, η έλλειψη εκτεταμένων αναφορών της Σφαγής των Νηπίων δικαιολογείται απόλυτα, και το επιχείρημα των αντιπάλων του Ευαγγελίου καταρρέει...

Σουετώνιος, “Οι Βίοι των δώδεκα Καισάρων”, “Αύγουστος”. 

“Κατά τον [ιστορικό] Iulius Marathus λίγους μήνες πριν γεννηθεί ο Αύγουστος, παρατηρήθηκε από όλους στη Ρώμη ένας οιωνός, που έδινε την προειδοποίηση πως η Φύση εγκυμονούσε έναν βασιλιά για τον λαό της Ρώμης. Επί τούτου, η Σύγκλητος, ανησυχώντας, διέταξε πως κανένα αρσενικό παιδί γεννημένο εκείνη την χρονιά δεν έπρεπε να ανατραφεί. (*)  Αλλά όσοι είχαν έγκυες γυναίκες (**) φρόντισαν να μην καταχωρηθεί το διάταγμα στα αρχεία του κράτους, γιατί ο καθένας ήθελε η πρόβλεψη να αφορά την οικογένειά του…”

 (*) Υπήρχε νόμος που απαγόρευε τον θεσμό της βασιλείας στη Ρώμη, και μάλιστα έδινε το δικαίωμα να εκτελεστεί χωρίς δίκη όποιος προσπαθούσε να γίνει βασιλιάς. Γι αυτό και οι Αυτοκράτορες βρήκαν το νομικό παραθυράκι του Imperator. 

(**) Προσοχή στην διατύπωση: Δεν λέει “όσοι είχαν παιδιά που γεννήθηκαν εκείνο τον χρόνο” αλλά,  “όσοι είχαν έγκυες γυναίκες”. Προφανώς τα ήδη γεννημένα παιδιά της χρονιάς εξοντώθηκαν αμέσως μόλις εκδόθηκε η απόφαση, ενώ αυτοί που περίμεναν παιδί ενέργησαν ώστε η διάταξη να έχει ξεχαστεί μέχρι να γεννηθεί.

Το κείμενο στα Λατινικά:
94,3 Auctor est Iulius Marathus, ante paucos quam nasceretur menses prodigium Romae factum publice, quo denuntiabatur, regem populo Romano naturam parturire; senatum exterritum censuisse, ne quis illo anno genitus educaretur; eos qui gravidas uxores haberent, quod ad se quisque spem traheret, curasse ne senatus consultum ad aerarium deferretur.

Και στα Αγγλικά:
94,3 According to Julius Marathus, a few months before Augustus was born a portent was generally observed at Rome, which gave warning that nature was pregnant with a king for the Roman people; thereupon the senate in consternation decreed that no male child born that year should be reared; but those whose wives were with child saw to it that the decree was not filed in the treasury,   since each one appropriated the prediction to his own family.
Πηγή:

Δευτέρα 28 Μαΐου 2018

Η "Διάρρηξις των ιματίων": Κοινό Ρωμαϊκό και Εβραϊκό έθιμο, ανάμεσα σε πολλά άλλα...



Όταν, στην Δίκη Του, αποκαλύπτεται στους Εβραίους αρχιερείς πως ο Ιησούς δηλώνει πως είναι Γιος του Θεού, ο "αρχιερεύς του ενιαυτού" Καϊάφας, σκίζει τα ρούχα του. 
Με βάση το Ευαγγελικό κείμενο, δεν το κάνει μόνο από αγανάκτηση, αλλά σαν ικεσία για συμπαράσταση μπροστά σε μια κατάφωρη  "βλασφημία", μια που σκίζοντας τα ρούχα του ζητάει ταυτόχρονα την βοήθεια και την συναίνεση των μελών του Συμβουλίου στην καταδίκη αυτής της "ύβρεως":

Ματθαίος, 26, 65: τότε ὁ ἀρχιερεὺς διέρρηξεν τὰ ἱμάτια αὐτοῦ λέγων: ἐβλασφήμησεν: τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων; ἴδε νῦν ἠκούσατε τὴν βλασφημίαν.66 τί ὑμῖν δοκεῖ; οἱ δὲ ἀποκριθέντες εἶπαν: ἔνοχος θανάτου ἐστίν. 

και:

Μάρκος 14, 63: ὁ δὲ ἀρχιερεὺς διαρρήξας τοὺς χιτῶνας αὐτοῦ λέγει: τί ἔτι χρείαν ἔχομεν μαρτύρων; 64 ἠκούσατε τῆς βλασφημίας: τί ὑμῖν φαίνεται; οἱ δὲ πάντες κατέκριναν αὐτὸν ἔνοχον εἶναι θανάτου.

Θα δούμε πως αυτό το σκίσιμο των ρούχων ήταν ένα "δικανικό" έθιμο κοινό ανάμεσα σε Ρωμαίους και Εβραίους που γίνονταν σε δημόσιες συνελεύσεις.
Την ίδια βοήθεια, λοιπόν, ζητά δημόσια και ο Ιούλιος Καίσαρας διαβαίνοντας τον Ρουβίκωνα: Έτοιμος να διακινδυνεύσει τα πάντα στην απόπειρά του να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία, και αφού είπε το περίφημο: "Ο κύβος ερρίφθη", να πως ζητά την συναίνεση και την βοήθεια των στρατιωτών του, ενώπιον των εκπροσώπων του λαού, διαμαρτυρόμενος, ταυτόχρονα εννοείται, για την "αδικία" που του έγινε από το Κράτος.

Σουετώνιος, "Οι βίοι των δώδεκα Καισάρων", "Ιούλιος Καίσαρας", κεφ. 33: "Συνεπώς,  περνώντας [τον ποταμό] με τον στρατό του, και καλωσορίζοντας τους Τριβούνους των Πληβείων που ήρθαν να τον βρουν αφού είχαν εκδιωχθεί από την Ρώμη, με πάθος ικέτευσε τους στρατιώτες του με δάκρυα, και σκίζοντας τον χιτώνα από το στήθος του, ζήτησε την πιστή τους υπηρεσία..." 


(Atque ita traiecto exercitu, adhibitis tribunis plebis, qui pulsi supervenerant, pro contione  p46 fidem militum flens ac veste a pectore discissa invocavit.)

Παρασκευή 11 Μαΐου 2018

Βυζάντιο: Μισητό τότε, και τώρα.

Νόμισμα της πόλης του Βυζαντίου.
Παρόμοια σύμβολα υπήρχαν στην Ασία από πολύ παλιά.
Το σύμβολο υιοθετήθηκε από τους Τούρκους


Το μίσος των αρχαιόπληκτων για το Βυζάντιο, φαίνεται πως είναι κληρονομιά από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους που έχουν ως πρότυπο. Η ταλαίπωρη αυτή πόλη, η μετέπειτα Κωνσταντινούπολη που ήταν αποικία των Μεγαρέων και ονομάστηκε από τον ιδρυτή της, τον Βύζαντα, γνώρισε πολλές καταστροφές, ερημώσεις και εκτοπίσεις των κατοίκων της.
Δυό φορές οι κάτοικοί της εξορίστηκαν, και άλλη φορά, καταστράφηκε και ανοικοδομήθηκε ως Ρωμαϊκή πόλη από τον Αυτοκράτορα Σεβήρο, μετονομαζόμενη σε Augusta Antonina.
Το παρακάτω κείμενο είναι αντιγραφή από την Βικιπαίδεια. Τις καταστροφές και αλώσεις τις σημειώνουμε με αύξοντα αριθμό… O τύραννος της πόλης, Αρίστων, υποστήριξε μαζί με άλλους Έλληνες στρατηγούς τον Πέρση βασιλιά Δαρείο στην εκστρατεία του εναντίον των Σκυθών. Στη διάρκεια της Ιωνικής επανάστασης καταλήφθηκε από τις ελληνικές δυνάμεις (1) και μετά το τέλος της, οι κάτοικοί της μετοίκησαν, ιδρύοντας τη Μεσηβρία στις δυτικές ακτές του Εύξεινου Πόντου. Μετά τη νικηφόρο για τους Έλληνες έκβαση των Μηδικών Πολέμων, το Βυζάντιο καταλήφθηκε από τον Παυσανία νικητή των Πλαταιών, (2) o οποίος μετά από συμφωνία με τον Ξέρξη παρέμεινε διοικητής της πόλης πριν εκδιωχθεί από τους Αθηναίους. To Βυζάντιο υπήρξε μέλος της Συμμαχίας της Δήλου, ενώ κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου (431-405 π.Χ.) τάχθηκε αρχικά στο πλευρό των Αθηναίων. Το 411 π.Χ. αποστάτησε από τον αθηναϊκό συνασπισμό και τον επόμενο χρόνο καταλήφθηκε από τον Σπαρτιάτη στρατηγό Κλέαρχο, (3) προφασιζόμενος ο τελευταίος την ανάγκη να εμποδιστεί η αποστολή σιτηρών προς την Αθήνα από τον Εύξεινο πόντο. Πολιορκήθηκε εκ νέου το 409 π.Χ από τους Αθηναίους, με επικεφαλής τον Αλκιβιάδη και όταν ο Κλέαρχος εγκατέλειψε την πόλη, ορισμένοι Βυζαντινοί άνοιξαν τις πύλες στους Αθηναίους, οι οποίοι, τελικά, μετά από μάχη εντός των τειχών κατέλαβαν την πόλη. (4) Μετά την ήττα των Αθηναίων υπο τον Κόνωνα στους Αιγός Ποταμούς, οι Αθηναίοι υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης που τους υποχρέωνε, μεταξύ άλλων, να εγκαταλείψουν το Βυζάντιο. Παράλληλα, οι πολίτες του Βυζαντίου που είχαν προδώσει την πόλη, παραδίδοντάς τη στα χέρια του Αλκιβιάδη, εξορίστηκαν, λαμβάνοντας αργότερα τιμητικά την αθηναϊκή πολιτεία (5) . H σπαρτιατική παρουσία στην πόλη έληξε περίπου το 390 π.Χ, όταν ο αθηναίος στρατηγός Θρασύβουλος επανέφερε το Βυζάντιο στην αθηναϊκή σφαίρα επιρροής, ωστόσο δεν έλειψαν κρίσεις στις σχέσεις των δύο πόλεων, όπως το 357 π.Χ, όταν το Βυζάντιο συντάχθηκε με τις δυνάμεις του Μαυσώλου. Κατά την περίοδο της εξάπλωσης του Φιλίππου Β', το Βυζάντιο υπέγραψε συνθήκη ειρήνης με το μακεδόνα βασιλιά, ωστόσο εκείνος πολιόρκησε την πόλη, το 341 π.Χ, μετά από άρνηση των Βυζαντινών να στραφούν εναντίον της Αθήνας. (6) Tο 279 π.Χ., η πόλη αναγκάστηκε να πληρώνει βαρύ φόρο στους Γαλάτες. (7) Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Βυζαντινοί επιδίωξαν την επέκταση της κυριαρχίας τους, κυρίως μέσω του ελέγχου του εμπορίου. Κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κυριαρχίας, το Βυζάντιο απολάμβανε αρχικά προνόμια ελεύθερης πόλης, καθώς διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στους αγώνες εναντίον των Θρακών.
Ωστόσο, τα προνόμια αυτά καταργήθηκαν επί αυτοκρατορίας του Βεσπασιανού, ο οποίος υποβίβασε το Βυζάντιο στο επίπεδο μιας κοινής ρωμαϊκής επαρχίας.
Στα τέλη του 2ου αιώνα, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου μεταξύ του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (β. 193-211) και του διεκδικητή του θρόνου Πεσκένιου Νίγηρα, το Βυζάντιο τάχθηκε στο πλευρό του τελευταίου. Ο Σεβήρος προέβη σε συστηματική πολιορκία της πόλης, την οποία τελικά κατέλαβε το 196. Χρειάστηκε τριετής μάχη που συνοδεύτηκε από ολοσχερή καταστροφή, σκληρή τιμωρία των κατοίκων, αλλά και διοικητική υποβάθμιση του Βυζαντίου, αφού παραχωρήθηκε στην Πέρινθο. (8) Καθώς η θέση του Βυζαντίου ήταν εμφανώς στρατηγικής σημασίας, ο Σεβήρος προέβη αργότερα σε εκτεταμένη ανοικοδόμηση της πόλης, η οποία ολοκληρώθηκε από το γιο του Αντωνίνο, υψώνοντας νέα τείχη που διπλασίασαν την έκτασή της, ενώ εκχώρησε επίσης προνόμια που ο ίδιος είχε παλαιότερα αφαιρέσει.
Την ίδια περίοδο, η πόλη έλαβε προσωρινά την ονομασία Augusta Antonina (Αυγούστα Αντονίνα), προς τιμή του γιου τού Σεβήρου. (Με άλλα λόγια η συνήθεια ήταν να ονομάζεται κάθε φορά η πόλη από κάθε Αυτοκράτορα, ούτε εκεί πρωτοτύπησαν οι Χριστιανοί…)
Το Βυζάντιο έζησε μια νέα καταστροφή, όταν ο Γαλλιηνός (β. 254-268) κατέστρεψε τις οχυρώσεις της, (9) οι οποίες αργότερα κτίστηκαν εκ νέου από τον Διοκλητιανό. Την εποχή αυτή, οι συχνές επιδρομές φυλών, κυρίων των Γότθων, έφεραν το Βυζάντιο αρκετές φορές σε θέση άμυνας, χωρίς ωστόσο να υποστεί σημαντικό πλήγμα.
Εκεί κατέφυγε ο Λικίνιος μετά την ήττα του από τον Κωνσταντίνο Α' στη Χρυσούπολη. Ο τελευταίος τον καταδίωξε αναγκάζοντάς τον τελικά να παραδοθεί. Προέβη σε πολιορκία της πόλης, την οποία κατέλαβε το Σεπτέμβριο του 324. (10)