Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 10 Μαρτίου 2019

Οι Αιγύπτιοι δεν είπαν όλα τα μυστικά στους Έλληνες. Σε ποιους τα είπαν όμως;

Ο Σολομών ως Αλχημιστής.
Μετάλλιο των Ρωμαϊκών Χρόνων από την Γαλλία
Από την “Συλλογή αρχαίων Ελλήνων Αλχημιστών” (Collection des anciens alchimistes grecs) του χημικού Marcellin Berthelot.
(στην ουσία για την χριστιανική περίοδο πρόκειται και για Αλεξανδρινά και Συριακά συγγράμματα με αναφορές στους αρχαίους Έλληνες, Αιγύπτιους, Εβραίους και Μεσοποτάμιους "συναδέλφους", αλλά και στους Άραβες. Έτσι, αυτή η έκδοση είναι μια Βίβλος του Συγκρητισμού, και μας δείχνει τι ακριβώς συνέβαινε στα μυαλά των "σοφών" εκείνη την εποχή...)
Να λοιπόν ένα απόσπασμα:
“Μερικοί κατηγορούν τον Δημόκριτο και τους [άλλους] αρχαίους [Έλληνες] για τον τρόπο που αναφέρθηκαν (1) σε αυτές τις τέχνες που λέγονται “τίμιες” [την αλχημεία] Γιατί τους κατηγορούν; Μήπως γιατί δεν μπορούσαν να κατηγορήσουν τους Φαραώ, που καυχιόνταν πως είχαν τα πρωτεία στην προφητεία; [Εδώ, “προφητεία” σημαίνει και σοφία] Πως μπορούσαν οι Φαραώ να δίνουν δημόσια και αβέρτα μαθήματα για την κυριαρχία στον Πλούτο [την παρασκευή χρυσού] αφού αυτό θα στρέφονταν κατά της εξουσίας τους; Δεν μπορούσαν να τα βγάλουν προς τα έξω, γιατί τους φθονούσαν.
Μόνο στους Ιουδαίους τα έδωσαν αυτά κρυφά, και αυτοί τα έκαναν, τα έγραψαν και μας τα παράδωσαν. Και ευκαιριακά ακόμη, βρίσκουμε έτσι τον Θεόφιλο του Θεογένη που έγραψε για την “χωρογραφία” (γεωλογία;) των χρυσωρυχείων, την “χωρογραφία” της Μαρίας και των άλλων Ιουδαίων.”

Ετσι λοιπόν, για να μάθουμε την πραγματική σοφία των Αιγυπτίων, δηλαδή το καημό και τον πόθο των αρχαίων Ελλήνων, που πήγαιναν κοπάδια στην Αίγυπτο να την διδαχτούν από τους εκεί ιερείς, και δεν τους τα έλεγαν (σνιφ) πρέπει να πάμε στους Εβραίους.
Αν αυτό δεν είναι η επιτομή του Συγκρητισμού, τι είναι;

(1) Η προσθήκη του “ως μη” και του “αλλά μόνον” από τον συντάκτη δεν μπορεί να είναι σωστή γιατί συνταγές και οδηγίες του Δημόκριτου αναφέρονται πλειστάκις στο κείμενο αλλού.


Μια μικρή σημείωση για τον Συγκρητισμό.


Ο “Συγκρητισμός” η ένωση, δηλαδή, στοιχείων από φαινομενικά αντίθετα κοινωνικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά πράγματα, είναι ένα ιστορικό φαινόμενο που όλοι αντιπαθούν, αφού θέλουν να είναι σίγουροι για τις πεποιθήσεις και την Ιστορία τους. Ετσι, ο Συγκρητισμός, δεν έχει μελετηθεί όσο έπρεπε, ούτε έχει πάρει θέση στην Ιστορία ανάλογη με την επιρροή που είχε.
Για να μην πλατιάζουμε, μιλάμε εδώ για την μετάβαση από τον Παγανισμό στον Χριστιανισμό στην πρώην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Δεν πρόκειται για δυο τάσεις που ήταν απαλλαγμένες από συγκρητισμό πριν συναντηθούν. Ο παγανισμός είχε τεράστιες επιρροές από την Αίγυπτο και την Ασία. Ο Ιουδαϊσμός, από τον οποίο πήγασε ο Χριστιανισμός, είχε ένα ισχυρό παγανιστικό υπόστρωμα, ενώ οι μη Ιουδαίοι Χριστιανοί ήταν πρώην παγανιστές.
Κανένας δεν θέλει να δει αυτήν την κατάσταση καθαρά, γιατί οι μεν είναι οπαδοί ενός καθαρού Ελληνικού πολιτισμού (που υπάρχει μόνο στα μυαλά τους) ενώ οι δε θέλουν τις θρησκείες τους ανέγγιχτες από οτιδήποτε κοσμικό ή ξένο.
Η αλήθεια είναι πως ο Ελληνικός πολιτισμός πήρε ιδιαίτερο χαρακτήρα μόνο μετά από πολλούς αιώνες εξέλιξης, χωρίς να πάψει να αποδίδει τιμές στους ξένους “δασκάλους” του.
Ο μονοθεϊστικός Ιουδαϊσμός παρέμεινε μια θρησκεία λίγων προφητών και Ιερέων, ενώ ο Εβραϊκός λαός λάτρευε αγάλματα φιδιών, αγελάδων, αλλά και του ...Ιεχωβά και έχτιζε ναούς στην Αφροδίτη - Αστάρτη, την οποία, η αρχαιολογία απέδειξε πως θεωρούσαν σύζυγο του ...Θεού. Μνεία Εβραίων Μάγων και Νεκρομάντεων υπάρχει ακόμα και στην Βίβλο.
Ο δε Χριστιανισμός αντιμετώπισε, ειδικά τους πρώτους αιώνες, ένα κύμα μυστικισμού που ταύτιζε τους Ολύμπιους με τους ...Αγγέλους, τους αρχαίους φιλόσοφους με τους Προφήτες, και χρησιμοποιούσε Δελφικούς και Σιβυλλικούς χρησμούς για να στηρίξουν την ...Χριστιανική πίστη. Αυτούς τους χρησμούς συμβουλεύονταν οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες.

Κάπου στην αρχαία Ρώμη...

Το ότι τελικά επικράτησε η Ορθοδοξία, δεν πρέπει να μας οδηγεί στην άρνηση της επιρροής του Χριστιανικού Συγκρητισμού. Όσα έλεγαν οι Γνωστικοί και οι άλλοι όμοιοί τους είναι σε μεγάλο βαθμό ψευδή, φανταστικά ή αστήρικτα, αλλά αυτό δεν αρκεί να τους εξαφανίσει από την Ιστορία.
Είναι σα να λέμε πως επειδή ο Τσώρτσιλ έλεγε ψέματα ως πολιτικός, δεν χρειάζεται να αναλύσουμε την πολιτική της Μ. Βρετανίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ή τουλάχιστον πρέπει να την υποτιμήσουμε.
Αν οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες και οι Πατέρες της Εκκλησίας έδωσαν αγώνα για να οριοθετηθεί και να προβληθεί η Ορθοδοξία, και αν τελικά επικράτησαν, η μάζα των “πιστών” δεν καταλάβαινε και πολλά. Ο λαός ήθελε να πιστέψει πως ακολουθεί, αν όχι την θρησκεία, τουλάχιστον την γραμμή των παγανιστών προγόνων του, και εδώ, ο Συγκρητισμός έπαιξε σημαντικό ρόλο. Η  αλλαγή δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να είναι απότομη, αλλά μια μεταβατική περίοδος ήταν όχι μόνο ανεκτή, αλλά και απαραίτητη.
Σήμερα ο Συγκρητισμός είναι άχρηστος και επιβλαβής, αλλά ας σκεφτούμε πως η Εκκλησία αποφάσισε να αναθεματίσει όσους Χριστιανούς ανακάτευαν την Ορθοδοξία με τα “Ελληνικά” ιδεολογήματα, μόνο τον όγδοο αιώνα!!! (Δες εδώ: Αναθεματισμοί “κατά των Ελλήνων” από την Εκκλησία.)
Ακόμα πιο σημαντική είναι η στάση του πολιτικού που επέβαλλε τον Χριστιανισμό, του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο οποίος ούτε το αξίωμα του “Μεγάλου Ποντίφηκα” (δηλ. του παγανιστή αρχιερέα) δεν απέβαλλε, αλλά και έστηνε παγανιστικά μνημεία δίπλα στα Χριστιανικά. Σημειωτέον πως οι παγανιστές τον ανακήρυξαν “θεό” μετά θάνατον, όπως έκαναν και με τους προηγούμενους Αυτοκράτορες (Δες εδώ: Κωνσταντίνος ο Μέγας. Ολύμπιος θεός και "εγκληματίας";) Σαν πολιτικός ηγέτης, δεν ήθελε να απομονωθεί από τον λαό του. Η στάση του Μεγάλου Κωνσταντίνου ήταν ένας λελογισμένος Συγκρητισμός με πολιτικούς και όχι δογματικούς στόχους.
Έτσι ο Συγκρητισμός στάθηκε χρήσιμος στον καιρό του.

Κωνσταντίνος ο Μέγας. Ολύμπιος θεός και "εγκληματίας"; Ελληνοκεντρικές απάτες.




Δεν ξέρατε πως ο Κωνσταντίνος ο Μέγας είχε ανακηρυχθεί θεός από τους Εθνικούς μετά θάνατον; Τόσο χαμερπείς και ραγιάδες ήταν οι "γνήσιοι Έλληνες" τότε...

 Την θεοποίηση του Κωνσταντίνου αναφέρει ο Εθνικός ιστορικός Ευτρόπιος, που ήταν και γραμματέας του Μεγίστου Ιουλιανού του “Έλληνος” που τον λένε και “Αποστάτη” ή “Παραβάτη” . 
Θα ήθελα λοιπόν να μας εξηγήσουν οι σημερινοί Υπατεώνες, πιστοί της "Πάτριας" γιατί κατηγορούν τον Κωνσταντίνο ως  εγκληματία, ενώ θα έπρεπε να τον λατρεύουν ως θεό. Αναρωτιέμαι πως και γιατί δείχνονται τόσο ασεβείς. 
Βέβαια, από την άλλη, Ολύμπιος θεός και εγκληματίας είναι έννοιες πολύ ταιριαστές.
Ευτρόπιος, Breviarium historiae Romanae, X, 8. “Για τον Κωνσταντίνο τον Μέγα”. Τελειώνει τον βίο του έτσι:  "[αφού πέθανε] κατατάχθηκε επάξια ανάμεσα στους θεούς"
Πρωτότυπο Λατινικό κείμενο:  
"Atque inter Divos meruit referri" 
Αγγλική μετάφραση:  "He was deservedly enrolled among the gods"

Λινκ: Λατινικά: EVTROPII BREVIARIVM LIBER DECIMVS

Αγγλική μετάφραση: Eutropius Abridgement of Roman History.


Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019

ΕΚΘΕΤΑ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.


Εγκυκλοπαίδεια “Ελευθερουδάκη” λήμμα “Εκθεσις, αρχαίος ιδιωτικός βίος”
“Η έκθεσις βρέφους απετέλει κοινωνικόν θεσμόν παρά τοις αρχαίοις. Ο πατήρ. ο αρχηγός της οικογενείας, έχων δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των μελών αυτής, απεφάσιζε περί της τύχης του νεογνού. (α)

Εις τους προϊστορικούς ήδη χρόνους θεοί και ημίθεοι, μόλις γεννηθέντες, είχον εκτεθεί ή απορριφθεί υπό του πατρός: Ο Ζεύς, ο Ήφαιστος, ο Διόνυσος, ο Περσεύς, ο Ασκληπιός, ο Τήλεφος, η Αταλάντη, οι Αμφίων και Ζήθος. Θέματα δε τραγωδιών εγένοντο αι περιπέτειαι των εκθέτων Οιδίποδος και Ίωνος.
Οι νόμοι δεν απηγόρευον την παιδοκτονίαν, πολλάκις δε και επέβαλλον αυτήν.  Εν Σπάρτη, αν το βρέφος εκρίνετο υπό των γερόντων της φυλής ως ασθενικόν, ερρίπτετο εις τους Αποθέτας. (1) Εν Αθήναις, το νεογνόν απετίθετο προ των ποδών του πατρός, αν δε ούτος το ανελάμβανεν εις τας αγκάλας του, τούτο εσήμαινεν ότι το ανεγνώριζεν ως τέκνον του και ήθελε να το αναθρέψη, άλλως το βρέφος εξετίθετο, συνήθως εντός χύτρας, εις τους δρόμους ή εις έρημον τόπον, φέρον ενίοτε διακριτικόν τι σπάργανον ή σημείον δια μέλλουσαν τυχόν αναγνώρισιν. (2)
Η πτωχεία του εδάφους και ο θεσμός της δουλείας αφ’ ετέρου, ο επιτρέπων την άμεσον και ολιγοδάπανον εξεύρεσιν εφήβων και ησκημένων εργατών συνετέλουν ώστε να θεωρείται πολυδάπανον βάρος η επί μακρά έτη ανατροφή και μόρφωσις υπερμέτρου αριθμού ελευθέρων πολιτών. 
Άφευκτος θάνατος ήτο η μοίρα των ούτως εκτεθειμένων βρεφών, σπανίως δε αναφέρεται η περισυλλογή εκθέτου υπό πλουσίου τινός σκοπεύοντος να το αναθρέψει ως μέλλοντα δούλον και σπανιότερον να το υιοθετήσει.
Μοναδικόν παράδειγμα ελληνικής πολιτείας απαγορευσάσης δια νόμου την έκθεσιν παιδίων αναφέρει ο Αιλιανός (Ποικ. Ιστ. Β, 7) τας Θήβας, ιστορείται δε ότι βραδύτερον, περί το 185 π.Χ., Φίλιππος Ε’ ο Μακεδών εθέσπισεν όπως πάντες οι υπήκοοι αυτού παιδοποιώσι και ανατρέφωσι τα τέκνα των. (3)
Εν Ρώμη θεμιτή επίσης, υπό τινάς περιορισμούς, εθεωρείτο η υπό του πατρός έκθεσις των ιδίων τέκνων, (4) πρώτος δε ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος το 305, υπό την επίδρασιν των χριστιανικών διδαγμάτων, διέταξε την εκ του δημοσίου θησαυρού παροχήν τροφών και ενδυμάτων εις τους απόρους γονείς όπως μη εκθέτωσιν τα γεννώμενα τέκνα των. Αλλά ταχέως η μεγάλη αύτη δια το κράτος δαπάνη επήνεγκε την κατάργησιν του μέτρου, επετράπη δε αντιθέτως (329) η εκποίησις των αρτιγεννήτων βρεφών, εν περιπτώσει άκρας ενδείας των γονέων, και μόλις το 374 απηγορεύθη επί ποινή θανάτου η έκθεσις τέκνου,  ήν διάταξιν περιέλαβε και ο Ιουστινιανός εν τη υπ’ αριθ. 153 Νεαρά.” (5)
----------------------------------
Σελ. 267
“Αλλά η έκθεση [εγκατάλειψη] των βρεφών ήταν η κυρίαρχη και επίμονη διαστροφή της αρχαιότητας: Καμιά φορά απαγορεύονταν, συχνά επιτρέπονταν και σχεδόν πάντα ασκούνταν ατιμώρητα [ακόμα] και από τα έθνη που ποτέ δεν υιοθέτησαν τις Ρωμαϊκές ιδέες περί [απόλυτης] πατρικής εξουσίας. (*) Και οι δραματικοί ποιητές που απευθύνονται στα ανθρώπινα αισθήματα [επί λέξει: στην ανθρώπινη καρδιά] περιγράφουν με αδιαφορία ένα δημοφιλές έθιμο που απαλύνονταν από κίνητρα οικονομίας και συμπόνιας. Αν ο πατέρας μπορούσε να υποτάξει τα [πατρικά] αισθήματά του, μπορούσε να αποφύγει, αν όχι την απαγόρευση, αλλά πάντως την τιμωρία των νόμων. Και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν βαμμένη με το αίμα των βρεφών, μέχρι που τέτοιοι φόνοι περιλήφθηκαν από τον Βαλεντινιανό και τους άλλους [χριστιανούς] αυτοκράτορες στο πνεύμα και το γράμμα του Κορνήλιου Νόμου.”
 (*) Το νόημα της φράσης είναι πως η έκθεση βρεφών επιτρέπονταν ακόμα και στα έθνη όπου ο πατέρας ΔΕΝ είχε απόλυτη εξουσία ζωής και θανάτου στα μέλη της οικογένειας, όπως στην Ρώμη.  Με άλλα λόγια σε έθνη πιο πολιτισμένα από τους Ρωμαίους...
--------------------------------------------

Σημειώσεις και σχόλια από τον Δ. Σκουρτέλη.

Σε μια εποχή που η παραγωγή βασίζονταν στα ανθρώπινα χέρια, και η απόκτηση εργατικού δυναμικού (=δούλων) ήταν η κύρια φροντίδα της κοινωνίας, οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι πέταγαν τα ανεπιθύμητα παιδιά τους στον δρόμο, με την κάλυψη του Νόμου και της θρησκείας τους. Ήταν δε τόσο υποκριτές, που αντί να σκοτώσουν, "εναπέθεταν" τα νεογέννητα μέσα σε τσουκάλια και τα άφηναν στην μοίρα τους. Έτσι, βασισμένοι στην πιθανότητα πως κάποιος θα τα μαζέψει, νόμιζαν πως απαλλάσσονταν από το φριχτό έγκλημα της παιδοκτονίας. Δημιούργησαν μάλιστα και ένα σωρό μύθους όπου τα έκθετα βρέφη επιζούσαν και γίνονταν ακόμα και ...βασιλιάδες. Ρώμος και Ρωμύλος, Οιδίποδας, Περσέας.
Το θέμα είναι πως διδάσκουμε αυτές τις ιστορίες χωρίς να δίνουμε σημασία στην ηθική και κοινωνική διάσταση που έχουν. Η παιδοκτονία μέσω της "εναπόθεσης" περνάει απαρατήρητη…



(α)


 "Ο Νόμος περί των ακρίτων αναφέρεται ως εξής από τον Σέξτο Εμπειρικό:
<<Ο Σόλων έγραψε τον νόμο περί των ακρίτων για τους Αθηναίους με τον οποίο επέτρεπε στον καθένα να σκοτώνει το παιδί του>> ενώ ο Ερμογένης αναφέρεται σε αυτόν [τον νόμο] σαν μέρος ιατροδικαστικής έρευνας <<όπως κάποιος μπροστά στην μητέρα σκότωσε τον γιο του σύμφωνα με τον νόμο κατά των ακρίτων>> Αυτά τα στοιχεία προέρχονται από πηγές οχτώ αιώνες μεταγενέστερους του Σόλωνα, και άλλη αναφορά τέτοιου νόμου δεν διατηρήθηκε από την αρχαιότητα"
Και όμως, υπάρχει αναφορά και στον Λιβάνιο, όπως βλέπετε…

(1) 
Εδώ είναι το κείμενο του Πλούταρχου που λέει πως τα παιδιά ΔΕΝ τα έριχναν στον Καιάδα αλλά σε άλλο βάραθρο που το έλεγαν "Αποθέτες" Επίσης εδώ φαίνεται και η έννοια του "τρέφειν" ένα παιδί, που το αντίθετό του είναι να το πετάς, κυριολεκτικά.
Βίος Λυκούργου, 16: " Τὸ δὲ γεννηθὲν οὐκ ἦν κύριος ὁ γεννήσας τρέφειν, ἀλλ' ἔφερε λαβὼν εἰς τόπον τινὰ λέσχην καλούμενον, ἐν ᾧ καθήμενοι τῶν φυλετῶν οἱ πρεσβύτατοι καταμαθόντες τὸ παιδάριον, εἰ μὲν εὐπαγὲς εἴη καὶ ῥωμαλέον, τρέφειν ἐκέλευον, κλῆρον αὐτῷ τῶν ἐνακισχιλίων προσνείμαντες· εἰ δ' ἀγεννὲς καὶ ἄμορφον, ἀπέπεμπον εἰς τὰς λεγομένας Ἀποθέτας, παρὰ Ταΰγετον βαραθρώδη τόπον, ὡς οὔτε αὐτῷ ζῆν ἄμεινον ὂν οὔτε τῇ πόλει τὸ μὴ καλῶς εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς πρὸς εὐεξίαν καὶ ῥώμην πεφυκός"
(2)
Λεξικό Σούδας
(3)
Ο Πολύβιος να μας εξηγεί τι δημογραφικό χάλι ήταν η Ελλάδα ακόμα και πριν έρθουν οι Ρωμαίοι, λόγω της μη ανατροφής των παιδιών που γεννιόταν . Φανταστείτε τι απόμεινε μετά, με τις απώλειες της Ρωμαϊκής κατάκτησης και την μαζική μεταφορά Ελλήνων δούλων στη Ρώμη... Είπαμε, για όλα φταίνε οι Χριστιανοί που εξόντωναν τους Έλληνες κατά εκατομμύρια (τι λέω, κατά εκατοντάδες εκατομμύρια...)
"Έπεσε στον καιρό μας σε όλη την Ελλάδα υπογεννητικότητα και μείωση του πληθυσμού, και έτσι ερημώθηκαν οι πόλεις και μειώθηκε η παραγωγή, αν και δεν υπήρχαν ούτε συνεχείς πόλεμοι ούτε επιδημίες [....] Γιατί οι άνθρωποι είχαν ξεπέσει σε αλαζονεία και απληστία και τεμπελιά, και ούτε να παντρευτούν δεν ήθελαν, και αν παντρευόντουσαν δεν κράταγαν παρά ένα ή δύο από τα παιδιά που γεννιόταν (σαφής μαρτυρία για την έκθεση νεογέννητων, που ήταν νόμιμη τότε) για να τα αφήσουν πλούσια και να τα αναθρέψουν πλουσιοπάροχα, και έτσι αυξήθηκε το κακό γρήγορα. Γιατί αν υπάρχουν μόνο ένα ή δυο παιδιά και το ένα το πάρει ο πόλεμος και το άλλο μια τυχαία αρρώστια, είναι προφανές πως τα σπίτια ερημώνουν...""...ο τυχόν άνθρωπος μπορεί να πει πως να απαλλαχτούμε από αυτό το κακό: (την υπογεννητικότητα) Ή από μόνοι μας, αλλάζοντας συμπεριφορά, και αν δεν γίνει αυτό ΤΟΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΤΟΥΝ ΝΟΜΟΙ ΠΟΥ ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ..."
Αρχαία Ελλάδα: Κοιτάχτε την κατά πρόσωπο. Θα το συνηθίσετε.
"ὁ γὰρ τυχὼν τῶν ἀνθρώπων ἐρεῖ διότι μάλιστα μὲν αὐτοὶ δι' αὑτῶν, μεταθέμενοι τὸν ζῆλον, εἰ δὲ μή, νόμους γράψαντες, ἵνα τρέφηται τὰ γινόμενα." Να και το κείμενο του Αιλιανού: "Υπάρχει νόμος στην Θήβα πολύ σωστός και φιλάνθρωπος μάλιστα..." Πράγμα που σημαίνει πως στην υπόλοιπη Ελλάδα - για να μην πούμε σε όλη την Αυτοκρατορία - δεν υπήρχε τέτοιος νόμος,

(4) 
Αξιοσημείωτο γεγονός, η εκτροφή όλων των τριδύμων -πράγμα που έγινε κατ΄εξαίρεση, γιατί θεωρήθηκε καλό σημάδι... Χελλενορωμαϊκός πολιτισμός:
"Σε κάποιον Ρωμαίο Οράτιο και σε κάποιον Αλβανό (από την πόλη Άλβα) Κοράτιο τον ίδιο χρόνο εμπιστεύτηκε τις δίδυμες θυγατέρες του ο Αλβανός Σικίνιος. Αφού εγκυμόνησαν ταυτόχρονα, κάνουν σαν πρωτότοκα αγόρια τρίδυμα. Αυτά, οι γονείς τους, πιστεύοντας πως είναι καλό σημάδι για την πόλη και την οικογένειά τους, τα κρατάνε όλα και τα εκτρέφουν μέχρι την ενηλικίωση..."
Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, "Ρωμαϊκή αρχαιολογία Γ, ΙΓ, [4] Ὁρατίῳ γάρ τινι Ῥωμαίῳ καὶ Κορατίῳ τὸ γένος Ἀλβανῷ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον ἐνεγγύησε θυγατέρας διδύμους Σικίνιος Ἀλβανός. τούτοις ἀμφοτέροις αἱ γυναῖκες ἐγκύμονες ἅμα γενόμεναι, τὰς πρωτοτόκους ἐκφέρουσι γονὰς ἄρρενα βρέφη τρίδυμα, καὶ αὐτὰ ἃ οἱ γεινάμενοι πρὸς οἰωνοῦ λαβόντες ἀγαθοῦ καὶ πόλει καὶ οἴκῳ τῷ σφετέρῳ τρέφουσιν ἅπαντα καὶ τελειοῦσιν·

(5) 

Οι Πλάτων και Αριστοτέλης φαίνεται να διατάζουν την έκθεση των βρεφών αλλά στην ουσία προσπαθούν να την περιορίσουν, ο μέν Πλάτων στα παιδιά των "φαύλων" ενώ ο Αριστοτέλης στα άρρωστα, προκρίνοντας όμως την άμβλωση ως μέσο ελέγχου γεννήσεων. Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά (Βιβλ. 7, 1335b, 20) λέει πως είναι υπέρ της εγκατάλειψης ("αποθέσεως") των ανώμαλων ("πεπηρωμένων") νεογνών, αλλά γενικά είναι εναντίον της εγκατάλειψης υγειών νεογνών γιατί είναι ανήθικο. Πιστεύει όμως πως πρέπει να υπάρχει όριο στις γεννήσεις, και σαν μέσο ελέγχου τους, προκρίνει την άμβλωση.
"περὶ δὲ ἀποθέσεως καὶ τροφῆς τῶν γιγνομένων ἔστω νόμος μηδὲν πεπηρωμένον τρέφειν, διὰ δὲ πλῆθος τέκνων ἡ τάξις τῶν ἐθῶν κωλύῃ μηθὲν ἀποτίθεσθαι τῶν γιγνομένων· ὁρισθῆναι δὲ δεῖ τῆς τεκνοποιίας τὸ πλῆθος, ἐὰν δέ τισι γίγνηται παρὰ ταῦτα συνδυασθέντων, πρὶν αἴσθησιν ἐγγενέσθαι καὶ ζωὴν ἐμποιεῖσθαι δεῖ τὴν ἄμβλωσιν"
-----------------------------------------

Πλάτων, Πολιτεία, Ε, 459 d-e: "Σκοτώστε τα παιδιά των κακών"
"Οι άριστοι να ζευγαρώνουν με τις άριστες κατά πλειοψηφία [σημείωση μεταφραστή: ε, που και που ο άριστος μπορεί να κουτουπώνει και καμιά κακιά, για αλλαγή...] ενώ αντίθετα οι κακοί να ζευγαρώνουν με τις κακές και τα παιδιά των μέν να τα ανατρέφουμε, των δε όχι."
(τοὺς ἀρίστους ταῖς ἀρίσταις συγγίγνεσθαι ὡς πλειστάκις, τοὺς δὲ φαυλοτάτους ταῖς φαυλοτάταις τοὐναντίον, καὶ τῶν μὲν τὰ ἔκγονα τρέφειν, τῶν δὲ μή)
=-===============================

Στην Ρώμη η έκθεση των νεογέννητων γίνονταν και για λόγους πένθους ακόμα: Πολλοί Ρωμαίοι πέταξαν έξω από το σπίτι τους τα νεογέννητα όταν έμαθαν πως πέθανε ο δημοφιλής Γερμανικός, ο πατέρας του Γάιου Καλιγούλα. (Σουετώνιος, βίοι δώδεκα Καισάρων, Καλιγούλας, 5.)

Εγκατάλειψη νεογέννητων στην αρχαία Ελλάδα.
Ένα πρόβλημα που “έχει συχνά αντιμετωπιστεί”.

[65] L   Πλίνιος προς Αυτοκράτορα Τραϊανό
"Κύριε, το πρόβλημα του νομικού καθεστώτος και του κόστους συντήρησης των παιδιών που εκτέθηκαν [εγκαταλείφθηκαν] κατά την γέννηση και μετά ανατράφηκαν από άλλους είναι τόσο σημαντικό που επηρεάζει ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ.
Ακούγοντας τα διατάγματα των προηγούμενων Αυτοκρατόρων επί του θέματος, και βρίσκοντας πως γενικός κανόνας, ή ειδικός για την Βιθυνία δεν υπάρχει, σκέφτηκα πως όφειλα να σε συμβουλευθώ για την διαδικασία που επιθυμείς να ακολουθηθεί.
[---------------] Μου διάβασαν ένα διάταγμα που λεγεται πως εξέδωσε ο Αύγουστος που αφορά τα ΑΔΑΝΑ,  γράμματα του Βεσπασιανού προς τους ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΥΣ και του Τίτου στους ίδιους και τους ΑΧΑΙΟΥΣ, και του Δομιτιανού στους ανθύπατους [ονόματα] και πάλι στον λαό της ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΑΣ [-----------------]"
----------------------------

[66] L   Τραϊανός στον Πλίνιο
"Το ζήτημα που θέτεις σχετικά με όσους γεννήθηκαν ελεύθεροι και εγκαταλείφθηκαν από τους γονείς τους και στην συνέχεια ανατράφηκαν από άλλους περιερχόμενοι σε καθεστώς δουλείας, είχε ΣΥΧΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΊ, αλλά δεν βρίσκω στα αρχεία των προκατόχων μου κάποιον γενικό κανόνα για όλες τις επαρχίες.
Σίγουρα ο Δομιτιανός έγραψε στους [ονόματα] πράγμα που ίσως όφειλαν να θεωρηθούν [νομικά] προηγούμενα, αλλά αυτά τα γράμματα δεν καλύπτουν την Βιθυνία.
Συνεπώς, δεν πιστεύω πως αυτοί που μπορούν να αποδείξουν το δικαίωμά τους να είναι ελεύθεροι μπορεί να μην έχουν δικαίωμα σε αυτή τους την διεκδίκηση, αλλά δεν πιστεύω πως πρέπει να αγοράσουν την ελευθερία τους πληρώνοντας τα έξοδα της ανατροφής τους."

(εδώ)
------------------------------------------


Ενδεικτική βιβλιογραφία:
"Τα βρέφη στην Κλασσική Αθήνα"
 "Childbirth Votives and Rituals in Ancient Greece"
"Not Worth the Rearing": The Causes of Infant Exposure in Ancient Greece"
Και όσα κείμενα αναφέραμε παραπάνω.