Συνολικές προβολές σελίδας

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Και άλλες ανθρωποθυσίες- Επανελλήνιση τώρα!!!



Στην Ρόδο θυσίαζαν έναν άνθρωπο στον Κρόνο. Μετά,  κατέληξε  στο να θυσιάζουν έναν θανατοποινίτη που τον κράταγαν ζωντανό μέχρι την γιορτή των Κρονίων. 
------------------------------------------------
Στην Σαλαμίνα της Κύπρου θυσίαζαν έναν άνθρωπο το χρόνο στην Αγραυλο, την κόρη του Κέκροπα. Μετά την θυσία την έκαναν στο όνομα του Διομήδη (είχαν κοινό ιερό) Η θυσία αυτή καταργήθηκε στους χρόνους του Σέλευκου του Θεολόγου. (Δεν ξέρουμε ακριβώς ποιος ήταν, πάντως η δυναστεία των Σελευκιδών άρχισε το 305 πΧ., και όλοι ήταν θεοί -θεολόγους τους αποκαλεί ο Πορφύριος. Πάντως, τα Κυπριακά βασίλεια καταλύθηκαν από τον Πτολεμαίο τον Λάγου το 312 πΧ. όταν αυτός επικράτησε του Σέλευκου του Νικάτορα, ο οποίος λοιπόν, πρέπει να είναι ο εδώ αποκαλούμενος "θεολόγος".  Άρα η τελευταία ανθρωποθυσία έγινε μεταξύ των ετών 312 και 305 π.Χ.) 
----------------
Ποιος τα λέει αυτά; Ο «εθνικός» (τρομάρα τους) φιλόσοφος Πορφύριος, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που δεν μεταφράζω!

Πορφύριος, «περί της αποχής εμψύχων» Β, 54, 2

«Εθύετο γαρ και εν Ρόδω μηνί Μεταγειτνιώνι έκτη ισταμένου, άνθρωπος τω Κρόνω. Ό δη επί πολύ κρατήσαν έθος, μετεβλήθη. Ένα γαρ των επί θανάτω δημοσία κατακριθέντων μέχρι με των Κρονίων συνείχον. Ενστάσης δε της εορτής προαγαγόντες τον άνθρωπον έξω των πυλών άντικρυς του Αριστοβούλης έδους, οίνω ποτίσαντες, έσφαττον.

Εν τη νυν Σαλαμίνι, πρότερον δε Κορωνίδι ονομαζομένη, μηνί κατά Κυπρίους Αφροδισίω, εθύετο άνθρωπος τη Αγραύλω τη Κέκροπος και νύμφης Αγραυλίδος. Και διέμενε το έθος άχρι των Διομήδους χρόνων. Είτα μετέβαλλεν, ώστε τω Διομήδει άνθρωπον θύεσθαι. Ο δε σφαγιασόμενος υπό των εφήβων αγόμενος, τρις περιέθει τον βωμόν. Έπειτα ο ιερεύς λόγχη έπαιεν κατά του στομάχου και ούτως αυτόν επί την ---νηθείσαν πυράν ωλοκαύτιζεν. Τούτον τον θεσμόν, Δίφιλος ο της Κύπρου βασιλεύς κατέλυσε, κατά τους Σελεύκου χρόνους του θεολόγου γενόμενος.» 

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Γυμνοπαιδεία Α, Σαντορίνη. Γιώργος Σεφέρης -το αδημοσίευτο




Σκύψε αν μπορείς στην τούρτα την σκοτεινή * ξεχνώντας
τον ήχο μιας τρομπέτας πάνω σε πιάτα άδεια
που στοίχειωσαν τον ύπνο σου στην πρώτη δίαιτα την αποτυχημένη.

Φάε αν μπορείς το τελευταίο σου τυλιχτό
την πίτα το κρεμμύδι τον γύρο
και ρίξε το στη κοιλιά σου να βουλιάξει.

Bρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην ζυγαριά
κοιτάζοντας τ' αναδυόμενα νούμερα
κοιτάζοντας τους αριθμούς να βυθίζουν
στο πάχος τους, στο πάχος μας.
Eδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος
της πολυφαγίας.

Πίτα της δύναμης κόντρα καλόψητη λογαριασμένο φιλέτο
στον ήλιο του μεσημεριού τα πάχια ωριμάζουν,    
δρόμος της μοίρας με το άπλωμα του νέου πάχους
στην ωμοπλάτη·
στον τόπο που φαγώθηκε που δεν αντέχει
στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας
βουλιάζουν τα μεριά σκουριά και λίπος.

Κόλοι φουσκωμένοι
άθληση ξεχασμένη
φύλλα της τεμπελιάς στη λάσπη.

Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του πωπού με τα πάχη
που άγγιξαν τον ορίζοντα.
Όταν το πάχος χτύπησε την πλάκα
όταν η κυτταρίτιδα χτύπησε το θώρακα
όταν το μάτι γνώρισε το λίπος
και στέγνωσε η αγάπη
μέσα σε φούσκες κοιλιές
όταν κοιτάζεις κάτω σου και βλέπεις
όλο τα πόδια σου κρυμμένα
όλο τα χέρια κρεμασμένα
όλο τα στήθια κρεμαστά·
όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις
το θάνατο που γύρευες δικό σου,
ακούγοντας “χοληστερίνη”
ακόμη και του γιατρού την κραυγή,
το πάχος σου·
άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν
φάγε απ' το τραπέζι το καλό
και βούλιαξε,
βουλιάζει όποιος χάφτει τις μεγάλες φέτες.


* Black Forest

Διασκεδασκευή και κλόπυράιτ
Δημήτρης Σκουρτέλης



Το ποίημα όπως το διαστρέβλωσαν οι εκδότες:
Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.

Bρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα
κοιτάζοντας τ' αναδυόμενα νησιά
κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν
στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.
Eδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος
της αδικίας.

Φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη
        αγάπη
στον ήλιο του μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν,
δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης
στην ωμοπλάτη·
στον τόπο που σκορπίστηκε που δεν αντέχει
στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας
βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη.

Bωμοί γκρεμισμένοι
κι οι φίλοι ξεχασμένοι
φύλλα της φοινικιάς στη λάσπη.

Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα.
Όταν ο κύβος χτύπησε την πλάκα
όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα
όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο
και στέγνωσε η αγάπη
μέσα σε τρύπιες ψυχές·
όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις
κύκλο τα πόδια θερισμένα
κύκλο τα χέρια πεθαμένα
κύκλο τα μάτια σκοτεινά·
όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις
το θάνατο που γύρευες δικό σου,
ακούγοντας μια κραυγή
ακόμη και του λύκου την κραυγή,
το δίκιο σου·
άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν
ξεκόλλησε απ' τον άπιστο καιρό
και βούλιαξε,

βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.


Βρέθηκε το χειρόγραφο του Ανδρέα Κάλβου!




Βρέθηκε το αρχικό σχεδίασμα δυο ποιημάτων του Κάλβου
τα οποία για πρώτη φορά διεθνώς αποκαλύπτουμε 
μαζί με την τελική τους μορφή, 
για να φανεί η επίπονη ποιητική διεργασία 
στη οποία υποβλήθηκαν και δυστυχώς υποβληθήκαμε, 
και τώρα θα υποβληθείτε κι εσείς.

Αρχικό

Εις Σάμον

Οσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του Αντώνη αισθάνονται
ζυγόν δουλείας ας έχωσι
θέλει αρετήν και τόλμην
η ψηφοφορία

Αυτή (τα νέα κρύπτουν
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Πάγκαλον. Και αν έφαγεν
σκασθείς κ' επνίγη
μπυροπνιγμένος

Απ την Βουλήν όμως δεν έπεσε
και έσκασεν χορτάτος.
Αν γένεις τζουτζές άτιμος
ενός τυράννου, νόμιζε
πλούσιον τον τάφον.

Τελική μορφή

Οσοι τὸ χάλκεον χέρι
βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται,
ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι
θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην
ἡ ἐλευθερία.

Αὐτὴ (καὶ ὁ μῦθος κρύπτει
νοῦν ἀληθείας) ἐπτέρωσε
τὸν Ἴκαρον καὶ ἂν ἔπεσεν
ὁ πτερωθεὶς κ᾿ ἐπνίγη
θαλασσωμένος

Ἀφ᾿ ὑψηλὰ ὅμως ἔπεσε,
καὶ ἀπέθανεν ἐλεύθερος. -
Ἂν γένῃς σφάγιον ἄτιμον
ἑνὸς τυράννου, νόμιζε
φρικτὸν τὸν τάφον.  

Αρχικό

Αι Ευχαί

Του υπονόμου καλύτερα
φουσκωμένα τα λύματα
να πνίξουνε τη μύτη μου
ωσαν απελπισμένην
έρημον πάπιαν

Στα Εξάρχεια, στο Μουσείον
καλύτερα μια μπόμπα
να ιδώ και γκαζάκια
τρώγουσαν βιτρίνας, θύρας
κάδους και ελπίδας

Καλύτερα καλύτερα
On line οι Έλληνες
να ψάχνωσι στο google
με εξαπλωμένην χείρα
καμακούντες

Παρά δημοσιογράφους να έχομεν
Με ποτέ δεν εθάμβωσαν
των Μέσων τα μεγάλα ονόματα
με ποτέ δεν εθάμβωσαν
τηλεθεασεων ακτίνες

Τελική μορφή

Της θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
έρημον βάρκαν.

Στην στεριάν, στα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαούς και ελπίδας.

Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες

Παρά προστάτας να 'χωμεν.
Με ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
με ποτέ δεν εθάμβωσαν
σκήπτρων ακτίνες.

Κλόπυράιτ
Διασκεδασκευής
Δημήτρης Σκουρτέλης

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Επανελλήνιση τώρα!!!

Παλλάδ᾽ ἐϋπλόκαμον πολιῆς ἁλὸς ἐν πελάγεσσι 
θεσσάμενοι γλυκερὸν νόστον.
(Αρχίλοχος)


"Αναθέσαμε την γλυκιά μας επιστροφή από το μέσο του πελάγους στην ομορφόμαλλη Παλλάδα"

Ποιός μπορεί να καταλάβει την ειρωνεία του Αρχίλοχου, που βασίζεται στην κατάρα που έριξε η Αθηνά στους Αχαιούς, να μην επιστρέψουν ήσυχα από την Τροία, όπως λέει ο Όμηρος:

«Κι αυτοί καθότανε άλαλοι  ν’ ακούσουν το τραγούδι για τον πικρό των Αχαιών το γυρισμό απ’ την Τροία, όπως η λιοπερίχυτη τον όρισε Παλλάδα» 

Οδύσσεια, α, 335

Μάταιο να επικαλούμεθα θεούς που μας καταριώνται...

Ω ηλίθιοι "Επανελληνιστές"
Αν πραγματικά καταλαβαίνετε τι λένε οι αρχαίοι που θαυμάζετε...

“κριτική τέχνης”

Αντιγράψαμε αυτό το απόσπασμα του κείμενου του Οκτάβ Μερλιέ
αντικαθιστώντας απλά τους όρους σχετικούς με την ποίηση,
με όρους σχετικούς με την ζωγραφική. 
Αυτό θα βοηθήσει ορισμένους να καταλάβουν τι σημαίνει “κριτική τέχνης”.

“Η Γλώσσα, Εργαλείο της Θείας Χάρης 
Το δράμα αρχίζει με το Λόγο, με τη Γλώσσα. Γιατί, αν την δούμε μέσα στο χρόνο, η γλώσσα είναι τόσο όμοια και τόσο ανόμοια, όσο και τα νερά ενός ποταμού, που μέσα τους δεν μπορεί κανείς να λουστεί δυο φορές. Και όπως τα νερά ενός ποταμού δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν στην κοίτη τους, έτσι δεν μπορεί, τουλάχιστον χωρίς κίνδυνο για το πνεύμα, να σταματήσει κανείς τη γλώσσα και να την ξαναγυρίσει στην αρχική της κοίτη, έστω και αν ακόμη μπορέσει να αναπλεύσει με τη σκέψη του το ρεύμα, το ήρεμο ή θορυβώδες, μιας πολυχιλιόχρονης γλώσσας.
Έτσι η παιδεία του σημερινού έλληνα ποιητή οφείλει να κατέχει τη χιλιόχρονη γλώσσα του, να την ακολουθεί στην κίνησή της και το πνεύμα της και να υποτάσσεται στις μορφές και τους κανόνες της σημερινής της χρήσης. Τα υποδειγματικά μεγάλα κείμενα βρίσκονται μπροστά στον ποιητή, γραμμένα από μεγαλοφυΐες ανώνυμες –τέτοια είναι τα δημοτικά τραγούδια της Ελλάδας- , ή από μεγαλοφυΐες σχεδόν ανώνυμες τόσο είναι άγνωστες-, όπως ενός Μακρυγιάννη. Ο ποιητής έχει καθήκον, όπως έκανε ο Σολωμός, να μάθει να τα διαβάζει· εκεί θα βρει, τότε, όλη την αξιοθαύμαστη βοήθεια από την οποία μπορεί να έχει ανάγκη για να μάθει να γράφει. 
«... κάθε λέξη τους, λέει ο Σεφέρης, σκεπάζει με ακρίβεια έναν ορισμένο συναισθηματικό χώρο, όπως τα ακίνητα φύλλα του δέντρου που έχουμε μπροστά μας αφού έσβησε ο ήλιος, σκεπάζουν ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι του ουρανού και τίποτε άλλο! Ξέρουμε ακόμη ότι η συνάρθρωση αυτών των λέξεων είναι η ατόφια ελληνική φωνή». 
Όπως ο Σόλωμος –που αντέγραφε δημοτικά τραγούδια απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας –για να μάθει αυτή την πλούσια και τέλεια γλώσσα- την ατόφια ελληνική φωνή- έτσι και ο Σεφέρης χρωστάει, χωρίς άλλο, στην ακούραστη μελέτη της ελληνικής δημοτικής, την ακρίβεια, τη λιτότητα, την υποδειγματική απλότητα της γλώσσας του –τόσο στα πεζά του κείμενα όσο και στην ποίησή του.”

Και εδώ η διασκευή του παραπάνω κειμένου

Το χρώμα, Εργαλείο της Θείας Χάρης 

Το δράμα αρχίζει με το Χρώμα με το Σχέδιο . Γιατί, αν την δούμε μέσα στο χρόνο, η Ζωγραφική είναι τόσο όμοια και τόσο ανόμοια, όσο και τα νερά ενός ποταμού, που μέσα τους δεν μπορεί κανείς να λουστεί δυο φορές. Και όπως τα νερά ενός ποταμού δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν στην κοίτη τους, έτσι δεν μπορεί, τουλάχιστον χωρίς κίνδυνο για το πνεύμα, να σταματήσει κανείς την Ζωγραφική και να την ξαναγυρίσει στην αρχική της κοίτη, έστω και αν ακόμη μπορέσει να αναπλεύσει με τη σκέψη του το ρεύμα, το ήρεμο ή θορυβώδες, μιας πολυχιλιόχρονης τέχνης.

Έτσι η παιδεία του σημερινού έλληνα ζωγράφου οφείλει να κατέχει τη χιλιόχρονη τέχνη του, να την ακολουθεί στην κίνησή της και το πνεύμα της και να υποτάσσεται στις μορφές και τους κανόνες της σημερινής της χρήσης. Τα υποδειγματικά μεγάλα έργα βρίσκονται μπροστά στον ζωγράφο, φιλοτεχνημένα από μεγαλοφυΐες ανώνυμες –τέτοιες είναι οι λαϊκές ζωγραφιές της Ελλάδας- , ή από μεγαλοφυΐες σχεδόν ανώνυμες τόσο είναι άγνωστες-, όπως ενός Παναγιώτη Ζωγράφου. Ο ζωγράφος έχει καθήκον, όπως έκανε ο Κόντογλου, να μάθει να τα βλέπει· εκεί θα βρει, τότε, όλη την αξιοθαύμαστη βοήθεια από την οποία μπορεί να έχει ανάγκη για να μάθει να ζωγραφίζει.

«... κάθε πινελιά τους, λέει ο Σκουρτέλης, σκεπάζει με ακρίβεια έναν ορισμένο συναισθηματικό χώρο, όπως τα ακίνητα φύλλα του δέντρου που έχουμε μπροστά μας αφού έσβησε ο ήλιος, σκεπάζουν ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι του ουρανού και τίποτε άλλο! Ξέρουμε ακόμη ότι η συνάρθρωση αυτών των χρωμάτων είναι η ατόφια ελληνική φωνή». 

Όπως ο Κόντογλου –που αντέγραφε λαϊκές ζωγραφιές απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας –για να μάθει αυτή την πλούσια και τέλεια γλώσσα- την ατόφια ελληνική φωνή- έτσι και ο Σκουρτέλης χρωστάει, χωρίς άλλο, στην ακούραστη μελέτη της ελληνικής ζωγραφικής, την ακρίβεια, τη λιτότητα, την υποδειγματική απλότητα της τέχνης του –τόσο στα φορητά του έργα όσο και στις τοιχογραφίες του. 


Τελικά τι ομάδα ήταν ο ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης;


Σημ. του Δ. Σκουρτέλη: Τελικά τι ομάδα ήταν ο Αναγνωστάκης; 
Απόλλων, Άρης, Άγιαξ ή ΠΑΟΚ;
Αναδημοσιεύουμε ένα δημοσιογραφικό κείμενο 
και τα πορίσματα ενός πανεπιστημιακού συνεδρίου 
για το θέμα αυτό. Δεν κάνουμε καθόλου χιούμορ, τα κείμενα είναι αυθεντικά.

Πρώτο δημοσίευμα:
Μέλος της μεγάλης Αρειανής οικογένειας υπήρξε ο γεννημένος το 1925 στη Θεσσαλονίκη, σημαντικός ποιητής και δοκιμιογράφος, Μανώλης Αναγνωστάκης.



Αναγνωστάκης: «Περιμένοντας τους παίκτες του Αρη...»



«Αρη, γλυκιά μου, αγάπη μεγάλη»

Ο Μανώλης Αναγνωστάκης δημοσίευσε σε συνέχειες στο περιοδικό «Τέταρτο» ιστορίες από την εποχή της εφηβείας του στην Θεσσαλονίκη με τον τίτλο «Η ποδοσφαιρική αυτοβιογραφία μου». Σε κάποιο σημείο γράφει: 
«Από το γήπεδο φεύγαμε τελευταίοι, περιμέναμε έξω από τα αποδυτήρια να βγουν οι παίκτες κουστουμαρισμένοι με την μπριγιαντίνη στο μαλλί. Θέλαμε να τους δούμε από κοντά για να 'χουμε να λέμε ύστερα αργά τη νύχτα καθισμένοι στα σκαλάκια της Παναγίας των Χαλκέων ο ένας στον άλλον τα κατορθώματά του. ''Εγώ απόψε ρε παιδιά μα το Θεό, άγγιξα τη φανέλα του Κλεάνθη Βικελίδη»


Ο Μ. Αναγνωστάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε ιατρική. 

Το 1986 του απονεμήθηκε το Α' Βραβείο ποίησης για το έργο του «Τα Ποιήματα 1941-1971» 
και το 2002 το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας. 
Το 1997 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.


Δεύτερο δημοσίευμα:



ΤΡΕΙΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ 



Απόσπασμα από την εισήγηση “Ποίηση και ποδόσφαιρο”, στο Συνέδριο 


ΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΤΥΧΕΣ 
ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ 
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 


που οργάνωσε το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου 



(Επιστημονική Επιτροπή Συνεδρίου: Πέτρος Παπαπολυβίου, Β. Καρδάσης, Αλ. Κιτροέφ)




Κλείνοντας την εισήγησή  μας, μια θεωρητική εξέταση του πεδίου «ποδόσφαιρο και λογοτεχνία», πιστεύω ότι θα βοηθήσει  στον καλύτερο φωτισμό του αν δούμε τη θεωρητική συμβολή τριών ποιητών, οι οποίοι α) είναι ποδοσφαιρόφιλοι, β) έγραψαν ποιητικά κείμενα για το ποδόσφαιρο και γ) ταυτόχρονα έδωσαν και θεωρητικά κείμενα για το ίδιο θέμα. Οι ποιητές αυτοί είναι ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Γιώργος Μαρκόπουλος  και ο Νάσος Βαγενάς.



Ο Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005), ο καταξιωμένος ποιητής της μεταπολεμικής εποχής,  που έδωσε στο ΥΓ τον εγκαιροφλεγή στίχο «τα άδεια γήπεδα»[1] ή, ακόμη τους καίριους και ευσύνοπτους στίχους: 

Το ματς της ζωής του είχε τελειώσει/ τώρα έπαιζε την παράταση, μίλησε σε συνέντευξή του για τη σχέση του με το ποδόσφαιρο[2] και έδωσε συνεργασία, το 1986,  στο ειδικό ένθετο με τίτλο «Ποδόσφαιρο» στο περιοδικό του Μάνου Χατζιδάκι Το τέταρτο. Το ένθετο αυτό αποτελούσε μια από τις πρώτες σοβαρές προσπάθειες να ιδωθεί το θέμα του ποδοσφαίρου και της έλξης του πέρα από προκατ απόψεις και ιδεοληψίες. 
Ο τίτλος της συνεργασίας του Αναγνωστάκη ήταν: “Σελίδες από την ποδοσφαιρική αυτοβιογραφία μου.[3] «Βαμμένος Παοκτζής, θεριό ανήμερο», χαρακτήρισε ο ίδιος τον εαυτό του κατά την περίοδο που ζούσε στη Θεσσαλονίκη, με την εγκατάστασή του στην ελληνική πρωτεύουσα  συνδέθηκε με τον Απόλλωνα Αθηνών. Από τα πρώτα χρόνια μου στο Γυμνάσιο δεν μπορώ να απομονώσω στη μνήμη μια Κυριακή μακριά από κάποιο γήπεδο, τονίζει στην ποδοσφαιρική αυτοβιογραφία του και μας παραθέτει πολύτιμες μαρτυρίες για τις λογικές και συνήθειες των παλιών, τότε νεαρών, φανατικών φιλάθλων. Όμως το βασικότερο κείμενο του Αναγνωστάκη για το ποδόσφαιρο έχει τίτλο: Άγιαξ, για πάντα Άγιαξ, που δημοσιεύτηκε στην Αυγή, στις 28 Οκτωβρίου 1984, με το ψευδώνυμο Αλ. Καμής, αργότερα έγινε γνωστό ότι ήταν δικό του. Ο Αναγνωστάκης χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο αυτό ως φόρο τιμής προς τον Γάλλο συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, ποδοσφαιρόφιλο που δήλωσε ότι η παρακολούθηση του ποδοσφαίρου τον βοήθησε στην κατανόηση του κόσμου και στην εμβάθυνση των φιλοσοφικών θεωριών του.


Στο κείμενο για τον Άγιαξ, ο Αναγνωστάκης θεωρεί ότι αυτή η ομάδα μετέβαλε το ομαδικό παιγνίδι σε έργο τέχνης, έφτασε σε δυσθεώρητα επίπεδα ποιότητας, με την έμπνευση και τη γοητεία του απρόοπτου, του αυθορμητισμού που γίνεται σοφία και της σοφίας που φαντάζει σαν αυθορμητισμός. Ήταν η Μεγάλη Κυρία των γηπέδων, πραγματική Κυρία κι όχι όπως οι ψιμυθιωμένες εταίρες των πολυεθνικών. Γιατί μετά ακολούθησε το αλισβερίσι των συστημάτων της κυριαρχίας του κόουτς-σκηνοθέτη, των αγοραπωλησιών και των λεγεωναρίων. Με άλλα λόγια η νεοφιλελεύθερη οικονομία της αγοράς.




Ο Γιώργος Μαρκόπουλος (γεν. το 1951), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ποιητικής γενιάς του 70, φίλαθλος της ΑΕΚ[4], μας έδωσε ένα από τα καλύτερα ποιήματα που αναφέρονται στον κόσμο του ποδοσφαίρου: 

Ωδή στον παίκτη της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου[5]. 
Το ποίημά του είναι μια ελεγεία για τον χρόνο και την πτώση, όταν ο γνωστός ποδοσφαιριστής, που συμβόλισε μια εποχή τη δόξα, την αναγνώριση και τη λατρεία των οπαδών της ομάδας του, αφήνει πια τον θρίαμβο και την αποθέωση, αποχωρεί και κρεμά τα παπούτσια των γηπέδων για να γίνει χωροφύλακας, υπάλληλος της ΔΕΗ ή του Ο.Τ.Ε., όπως συνηθιζόταν κάποτε, εκ μέρους των ποδοσφαιρικών σωματείων, η αποκατάσταση των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών.


Διαβάζω ένα απόσπασμα από το ποίημα του Μαρκόπουλου:


Ω δεν ημπορώ να φαντασθώ το  γήρας
στα αλογίσια πόδια του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου.

Δεν ημπορώ να φανταθώ την ώρα
που τα παπούτσια του θενά κρεμάσει θα φύγει από τα
γήπεδα
θα σταδιοδρομήσει ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω
και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη.
Στην Αταλάντη και πάλι λέγω
όπου το παιδί του μη γνωρίζοντας από γήπεδα, «αστέγους»,
φιστίκια-αστέρια στα πανέρια των μικρών του σινεμά
θα γράφει στις εκθέσεις του
«Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα.
Ήρθε εδώ λόγω της φύσης της δουλειάς του
προς αναζήτηση εργασίας
όπου μεγάλωσα κι εγώ»

Τιμή και δόξα στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου
Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά τελεσίδικα πια
όπως οι τρελοί τους επιταφίους των νεκροταφείων
την ασήκωτη μοναξιά μας, και θα φύγει.


Ο Γιώργος Μαρκόπουλος επιτέλεσε και μια θεμελιώδη εργασία για το θέμα μας, εξέδωσε το βιβλίο Εντός και εκτός έδρας Το ποδόσφαιρο στην ελληνική ποίηση.[6] Με συνέπεια και φροντίδα μελέτησε όλα τα σχετικά και μετά λόγου γνώσεως μας έδωσε την εργασία του με καίρια θεωρητική προσπέλαση και πλούσια ανθολόγηση, με εύρυθμη και ευσύνοπτη ταξινόμηση της ποδοσφαιρικής ποιητικής θεματογραφίας, που βοηθούν τον αναγνώστη στην καλύτερη πρόσληψη του θέματος.



Η σχέση αγάπης μιας ομάδας ποιητών προς το ποδόσφαιρο μας προσέφερε στίχους εξόχως πρωτότυπους, τονίζει στον πρόλογό του και, ακόμη, ότι η μελέτη του δεν είναι παρά αποτέλεσμα λατρείας προς το ποδόσφαιρο «και προς τις μαγικές και ανεξαγόραστες στιγμές ευτυχίας που μου χάρισε από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου και εξακολουθεί να μου χαρίζει μέχρι σήμερα.» Ακόμη, ο Γιώργος Μαρκόπουλος έδωσε στην τελευταία του ποιητική συλλογή τον τίτλο Κρυφός κυνηγός[7] έναν όρο που προέρχεται από το ποδόσφαιρο. Σημαίνει τον παίκτη εκείνο που, χωρίς να είναι εξαρχής επιφορτισμένος με την υποχρέωση του σκοραρίσματος, περιφέρεται στα αντίπαλα καρέ, με ύπουλες βλέψεις, επιτήδειες κινήσεις και απρόβλεπτη συμπεριφορά, προσδοκώντας την κατάλληλη στιγμή, που θα του δοθεί η ευκαιρία να αιφνιδιάσει την αντίπαλη άμυνα επιτυγχάνοντας το πολυπόθητο γκολ. [8]



Ο Νάσος Βαγενάς (γεν. 1945), ποιητής, κριτικός και πανεπιστημιακός φιλόλογος, εκτός από τις τρεις ιδιότητες που αναφέραμε προηγουμένως: 

α) φίλαθλος -Δόξα Δράμας, Γιουβέντους, Αρσεναλ- 
β) με ποιήματα που αναφέρονται στο ποδόσφαιρο, και 
γ) θεωρητικά κείμενα για το ποδόσφαιρο, συνενώνει ακόμη μια ιδιότητα σχετική με το θέμα μας, υπήρξε ο ίδιος ποδοσφαιριστής όταν ήταν νέος –έπαιξε στον Εθνικό Πειραιώς και στην Εθνική Νέων της Ελλάδας
Στον αθλητικό τύπο της δεκαετίας του ’60 ο μελετητής εντοπίζει και τίτλους όπως: 
Ο Εθνικός με τους Αντωνάτον, Γυφτάκην και Βαγενά ηγέτας, υπέταξεν ευχερώς την Προοδευτικήν με 1-0[9] ή: Νάσος Βαγενάς Μια «χρυσή» ελπίς του Εθνικού.[10] Τα θεωρητικά κείμενα του Νάσου Βαγενά για το ποδόσφαιρο είναι τα ακόλουθα:


Α) Ποδόσφαιρο και λογοτεχνία[11]



Β) Η ομάδα και η πόλη[12]



Γ) Ένας αντιεθνικιστικός μύθος[13]



Δ) Όψεις της βίας των γηπέδων[14].



Αρκετές από τις απόψεις που διατυπώνει ο Βαγενάς στα κείμενα αυτά γονιμοποίησαν και τη δική μου εισήγηση. Θα επιμείνω στο κείμενό του «Η ομάδα και η πόλη», που αναφέρεται στην Δράμα και στην ομάδα της,[15] τη Δόξα Δράμας, η οποία, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 κατέστη κυριολεκτικά θρυλική. 

Αυτήν την περίοδο, που ακολούθησε τον εμφύλιο, η Δόξα Δράμας «επιτελούσε λειτουργίες πολύ περισσότερες από εκείνες που αναμένονται από μια ποδοσφαιρική ομάδα». 
«Η Δόξα ήταν ο συναισθηματικός κρίκος που συνέδεε τα μέλη της κοινότητας, το συνεκτικό στοιχείο του κοινωνικού ιστού της. Το γήπεδο της Δόξας ήταν ένας τόπος πράυνσης και κάθαρσης των παθών, κυρίως των πολιτικών, που ήταν ιδιαίτερα οξυμμένα τότε». 
Με άλλα λόγια, όλες οι πολιτικές παρατάξεις της πόλη, που διχάστηκε και μάτωσε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, συναντιούνταν και συμπορεύονταν στην κοινή αγάπη για τη Δόξα Δράμας, ταυτιζόμενες με την ομάδα της πόλης τους και περιβάλλοντάς την με την στοργή και το ενδιαφέρον τους, επούλωναν και τις πληγές της εμφύλιας σύρραξης.[16]


Τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά στην Κύπρο. Ενώ στην Ελλάδα οι τοπικές ομάδες συνένωναν τον τοπικό πληθυσμό και συντελούσαν στην υπέρβαση του εμφυλίου και των παθών του, στην Κύπρο, η διάσπαση του 1948, λόγω του ελληνικού εμφυλίου, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Δεν έχουμε τοπικές ομάδες, ομάδες της πόλης, αλλά κομματικά τοποθετημένες ομάδες. 



Στο κυπριακό ποδόσφαιρο σημειώνεται κάτι το εκπληκτικό, εν έτει 2013,  συνεχίζεται ο εμφύλιος της Ελλάδας, 64 χρόνια μετά τη λήξη του. 



Και εδώ μπορούμε να δούμε μια συνισταμένη της κυπριακής ιδιαιτερότητας και του πολιτικού επαρχιωτισμού μας, που μπορεί να συντελέσει στην κοινωνική αυτογνωσία μας. Τα κόμματα γνωρίζουν ότι οι αποφάσεις και οι πρακτικές τους μπορεί κάποτε να προκαλέσουν αγανάκτηση και απομάκρυνση των οπαδών τους, όμως αυτοί την ομάδα τους δεν την εγκαταλείπουν ποτέ. Έτσι, όταν περάσει η περίοδος της αγανάκτησης και απαξίωσης, για κάποια συγκεκριμένη κομματική στάση και πρακτική, μπορούν, από τον χώρο της ομάδας που πρόσκειται σ’ αυτά, -το κόμμα και η ομάδα αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία- να επαναφέρουν πίσω τους δυσφορήσαντες και απομακρυνθέντες ψηφοφόρους τους.



Κλείνω με την παράθεση ενός ποιητικού αποσπάσματος του Νάσου Βαγενά, αφού δώσω την εξωτερική πληροφορία ότι στους ποδοσφαιρικούς κύκλους θεωρείται ότι όταν βρέχει και ο χλοοτάπητας είναι βρεγμένος η Άρσεναλ παίζει με έμπνευση και δυναμισμό, καθίσταται ακαταμάχητη: 

Γράφει ο Βαγενάς:

Ο χρόνος παίζει άνετα στο δέρμα μου,
όπως  η Άρσεναλ σε βρεγμένο γήπεδο
σκοράροντας ακατάπαυστα. Και το στήθος μου
γεμίζει χώμα συνεχώς.

Στο ποίημα αυτό ο Νάσος Βαγενάς συναιρεί ευσύνοπτα ένα από τα βασικά γνωρίσματα της ποιητικής ποδοσφαιρικής θεματογραφίας.


Ο χρόνος – θάνατος όμως δεν κάθεται στις κερκίδες με την άνεση του παρατηρητή που παρακολουθεί σίγουρος τη φθορά και την πτώση του ποδοσφαιριστή, του παιγνιδιού και του γηπέδου. Ο χρόνος –θάνατος είναι η αντίπαλη ομάδα, που παίζει με νεύρο στο γήπεδο του κορμιού μας.




Σας ευχαριστώ.



[1] ) Βλ. και Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, «Τα άδεια γήπεδα. Το παιχνίδι στην ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη», κεφάλαιο στο βιβλίο του Τα άδεια γήπεδα. Ποιητικές κριτικές δοκιμές, εκδ. Σοκόλη, Αθήνα 1994, σ. 143-149 [όλες οι αναφορές γίνονται σε στίχους από το ΥΓ. του Μανόλη Αναγνωστάκη]


[2]) Το αληθινό πρόσωπο των ποιητών. Μια συνομιλία του Μανόλη και της Νόρας Αναγνωστάκη με τον ποιητή Θέμη Λιβεριάδη στην Αθήνα το 1996, περ. Ενενήντα Επτά του Οργανισμού “Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα 1997”, Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 1996, αρ. 7, βλ. και Γιάννης Η. Παππάς, Αρχίζει το ματς Το ποδόσφαιρο στη λογοτεχνία, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2010, σ. 56-58.

[3] ) Μανόλης Αναγνωστάκης, Σελίδες από την ποδοσφαιρική αυτοβιογραφία μου, περ. Το Τέταρτο, Αθήνα, Ιούλιος 1986, αρ. 15, σ. 14-15.
[4] ) Σωτήρης Κακίσης, Ένωσις (το εγχειρίδιο του κακού ΑΕΚτζή), εκδ. Αιγαίον, Λευκωσία 2011, σ.11
[5]) Γιώργος Μαρκόπουλος, Ιστορία του ξένου και της λυπημένης, εκδ. Υάκινθος, Αθήνα 1987, βλ. τώρα Γιώργος Μαρκόπουλος, Ποιήματα (1968-1987), εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1992, σ. 82-84.
[6] ) Γιώργος Μαρκόπουλος, Εντός και εκτός έδρας Το ποδόσφαιρο στην ελληνική ποίηση, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2006. Η πρώτη μορφή του κειμένου του αυτού δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Η λέξη, Αθήνα, Μάρτιος-Απρίλιος 2000, αρ. 156, σ. 218-265. Βλ. και σχετικά κείμενα του Γιώργου Μάρκοπουλου:
α) Το ποδόσφαιρο και ο ποιητής. Στάσεις και ενστάσεις των Ελλήνων ποιητών. Προσπάθεια καταγραφής, εφ. Η Καθημερινή, Αθήνα 4 Οκτωβρίου 1998, ένθετο 7 Ημέρες, σ. 21-22.
β) Ω τι στιγμές μου χάρισες και μου χαρίζεις, εφ. Ελευθεροτυπία, Αθήνα, 26 Ιουνίου 1998 (ένθετο: Βιβλιοθήκη)

[7]) Γιώργος Μαρκόπουλος, Κρυφός κυνηγός, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2010
[8]) Κώστα Γ. Παπαγεωργίου, Τα νέα ποιήματα του Γιώργου Μαρκόπουλου, [Βιβλιοθήκη] Ελευθεροτυπία, Αθήνα, 2 Οκτωβρίου 2010
[9]) Κείμενο του Δ. Χαμπάλογλου δημοσιευμένο στην εφ. Το φως των σπορ, Αθήνα 19 Απριλίου 1962.
[10]) Κείμενο του Άρη Μελισσινού, εφ. Το φως των σπορ, Αθήνα, 22 Μαρτίου 1962. Για τα δημοσιεύματα που σχετίζονται με την ποδοσφαιρική δραστηριότητα του Νάσου Βαγενά και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες Η Φωνή του Εθνικού, Το Φως των σπορ, Αθλητική Ηχώ, Τα Νέα του Εθνικού, βλ. Σάββας Παύλου, Βιβλιογραφία Νάσου Βαγενά, Κέντρο Μελετών Ιεράς Μονής Κύκκου, Λευκωσία 2010, σ. 193-194.
[11]) εφ. Το Βήμα, Αθήνα, 31/7/1994 [= Νάσος Βαγενάς, Σημειώσεις από το τέλος του αιώνα, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1999, σ. 132]
[12] ) εφ. Το Βήμα, Αθήνα, 27/10/1996 [= Νάσος Βαγενάς, Σημειώσεις από το τέλος του αιώνα, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1999, σ. 228)
[13]) εφ. Το Βήμα, Αθήνα, 11/7/2010[= Νάσος Βαγενάς, Σημειώσεις από την αρχή του αιώνα, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2013, σ. 273-277)
[14] ) εφ. Το Βήμα, Αθήνα, 27/2/2011[= Νάσος Βαγενάς, Σημειώσεις από την αρχή του αιώνα, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2013, σ. 286-289) Η ποδοσφαιρική βία «εξελίχθηκε στη σημερινή βαρβαρότητα από τη στιγμή που το επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπήκε στην τροχιά μιας νέας, και κεντρικής, βαρβαρότητας: στον μηχανισμό της νεοφιλελεύθερης λειτουργίας της αγοράς».
[15] ) Το κείμενο του Ν. Βαγενά γράφτηκε με αφορμή την έκδοση του λευκώματος Δόξα Δράμας 1918- 1965, Δράμα 1996.
[16] ) Τη συμβολή της Δόξας Δράμας στην υπέρβαση των παθών του εμφυλίου, με τη λειτουργία της ως δεσμού συνεργασίας και ομόνοιας, τονίζει και ο Βασίλης Τσιαμπούσης στο κείμενο του: Οι μαυραετοί του Βορρά, εφ. Η Καθημερινή, Αθήνα 4 Οκτωβρίου 1998, ένθετο 7 Ημέρες, σ.19

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Εχομε σεξ και ναρκωτικά, το Ροκ'ν'ρολ χάθηκε



«Η οικονομική επίδοση στο σύνολο της ΕΕ αυξάνεται μονομιάς κατά 2,4%, αλλά μόνο στα χαρτιά»
 παρατηρεί η Bild, 
εξηγώντας ότι:
 «στο μέλλον... θα υπολογίζονται στην οικονομική στατιστική της ΕΕ και τα έσοδα από εγκλήματα και πορνεία». 

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, 
«το οικονομικό θαύμα των Βρυξελλών» αποδίδεται σε μια ευρωπαϊκή ρύθμιση που χρονολογείται από τον περασμένο Ιούνιο και η οποία θέλει την πορνεία να συνυπολογίζεται στις παροχές υπηρεσιών που θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στο ΑΕΠ. 

«Στις λεγόμενες παραγωγικές δραστηριότητες ανήκουν και οι απάτες»,
 επισημαίνει το γερμανικό ταμπλόιντ και συμπεραίνει:

 «Όσο πιο πολλούς απατεώνες και ναρκωτικά, όσο πιο πολλή αδήλωτη εργασία και πορνεία διαθέτει ένα κράτος τόσο πιο πλούσιο γίνεται στα χαρτιά».

πηγή εδώ

Γιατί έπεσε η Ρώμη; Τι λένε οι "Εθνικοί" ιστορικοί;



Ο ιστορικός Ζώσιμος (έζησε γύρω στο 500 μΧ) είναι ένας Βυζαντινός ιστορικός που πίστευε στη "Εθνική" "μας" θρησκεία. 

Περιγράφει, λοιπόν, λεπτομερώς μία θυσία που γίνονταν στη Ρώμη από τα μυθικά χρόνια, με σφάξιμο βοδιών σε υπόγειο βωμό και άλλες παράλληλες τελετές. Αυτήν την θυσία, επειδή ο βωμός ήταν θαμμένος, κάθε τόσο την ξέχναγαν οι Ρωμαίοι, και μετά  επανέρχονταν, ή με κάποιο θαύμα ή με χρησμούς της Σίβυλλας.

Το αστείο είναι πως ο Ζώσιμος λέει πως με αυτήν την θυσία οι θεοί προστάτευαν την Ρώμη, και όλα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά από τότε που την ξέχασαν τελείως οι Ρωμαίοι μετά τον Διοκλητιανό  (305 μΧ) και έτσι η Αυτοκρατορία"βαρβαρώθηκε"

τούτων απάντων κατά θεσμόν επιτελουμένων εφυλάττετο μεν η Ρωμαίων αρχή” και “αμεληθείσης δε της εορτής αποθεμένου του Διοκλητιανού την βασιλείαν, υπερρύει κατά βραχύ και έλαθε κατά το πλέον βαρβαρωθείσα”

Ζώσιμος 2, 1-7

Πηγή εικόνας

Ο Αμμιανός Μαρκελίνος (330-391+ μΧ) είναι επίσης ένας “Εθνικός” ιστορικός, που μας πληροφορεί -λογικότερα ίσως- τι στην ευχή έγινε και χάθηκε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία...


Εκείνη την εποχή ένα τέρας, φριχτό μα το βλέπεις και να το περιγράφεις, εμφανίστηκε στην Δάφνη, που ήταν ένα ωραίο και ακμάζον προάστιο της Αντιόχειας. Ήταν ένα βρέφος με δυο στόματα, δυο σειρές δόντια, δυο κεφάλια, τέσσερα μάτια και με μόνο δυο πολύ μικρά αυτιά. Και ένα τέτοιο παραμορφωμένο έμβρυο ήταν οιωνός πως η [Ρωμαϊκή] Δημοκρατία θα παραμορφώνονταν.
Τέτοιες γεννήσεις παρουσιάζονται συχνά και προλέγουν διάφορα γεγονότα. Αλλά, επειδή τώρα πιά δεν γίνονται δημόσιες τελετές για να εξαγνιστούν, όπως έκαναν οι παλαιοί, αυτά παραμένουν άγνωστα και ανήκουστα στον κόσμο.”


Αυτές λοιπόν είναι οι ιστορικές αναλύσεις ανθρώπων φωτισμένων με τα νάματα της "Πάτριας θρησκείας", και του Απολλωνίου Φωτός της Λογικής, που καμιά σχέση δεν έχει με τον Μεσαιωνικό σκοταδισμό...

Πράγματι, αν δεν είχε επικρατήσει ο Χριστιανισμός, θα ζούσαμε σε έναν κόσμο φωτεινό...

Τό κείμενο του Αμμιανού:

19. Tunc apud Daphnen amoenum illud et ambitiosum Antiochiae suburbanum visu relatuque horrendum natum est monstrum infans ore gemino cum dentibus binis et barba quattuorque oculis et brevissimis duabus auriculis, qui partus ita distortus praemonebat rem publicam in statum verti deformem.
20. Nascuntur huius modi saepe portenta indicantia rerum variarum eventus, quae quoniam non expiantur ut apud veteres publice, inaudita praetereunt et incognita.


Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Ελληνοβουλγαρικός πόλεμος 1925





Ο πόλεμος αυτός ξεκίνησε από ένα ...σκύλο
που πέρασε τα σύνορα .

Ο Έλληνας στρατιώτης που τον έψαχνε, πυροβολήθηκε από τον Βούλγαρο σκοπό, και σύντομα άρχισαν οι εχθροπραξίες.

Ο Πάγκαλος διέταξε ...εισβολή.
Είπε και στη Σερβια να κάνει ντα τους Βούλγαρους

Αλλά η κοινωνία των Εθνών του τράβηξε τ' αυτιά
και έτσι καθίσαμε στ' αυγά μας μετά από μια βδομάδα
υπό την απειλή επέμβασης του βρετανικού στόλου 
(πάλι;)

Διαβάστε εδώ 

Και εδώ, που η Ελλάς έχει την τιμητική της σε πολέμους με ηλίθια αφορμή

και δω κάτ΄. 

Δουλοκτήτες

ΠΟΙΗΤ. Ἔλαβες ξένον δοῦλον ποτέ;

ΣΟΦ. Τοὺς δούλους μου βγάνεις ἔξω;

ΠΟΙΗΤ. Ἀποκρίσου, γιατὶ δὲν ἠξέρεις ποῦ ἀποβλέπει ἡ ἐρώτησί μου.

ΣΟΦ. Ἔλαβα.

ΠΟΙΗΤ. Ὅταν ὠμιλοῦσαν τοὺς ἐκαταλάβαινες;

ΣΟΦ.

ΠΟΙΗΤ. Ἀποκρίνομαι ἐγώ· ἐγὼ ἔλαβα δούλους ξένους, ἕναν ἀπὸ τὴ Μάνη, καὶ τὸν ἐκαταλάβαινα ἐξαίρετα· ἕναν ἀπὸ τὸ Γαστούνι, ἕναν ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο, ἕναν ἀπὸ τὴ Χιό, ἕναν ἀπὸ τὴ Φιλιππούπολι, καὶ τοὺς ἐκαταλάβαινα ἐξαίρετα· ἄκουσα νὰ ὁμιλοῦν ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι, ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὰ λοιπά, καὶ τοὺς ἐκαταλάβαινα τόσο, ὁποῦ σχεδὸν ἔλεγα ὅπως εἶναι ἀπὸ τὸν τόπο μου.

ΣΟΦ. Ἀμμὴ αὐτοὶ ἦταν ἀμαθέστατοι ὅλοι.
--------------------------




Πάλι εγώ φταίω;

Προοδευτικιά ιδεολογία

Η "Πυραμίδα" του Ταϋγέτου


Ταγμένοι στο "λαό", οι πνευματικοί μας καθοδηγητές εξεγείρονται μπροστά στην "ξένη ακρίδα" που λυμαίνεται τη χώρα.

Αλλά μια και είναι και προοδευτικοί, δεν μπορούν να αρνηθούν τα ευεργετικά νάματα του Διαφωτισμού και της ασταμάτητης σειράς των -ισμών που μας ήρθαν και θα έρθουν από το ίδιο μέρος που έρχεται η "ξένη ακρίδα".

Ετσι γίνονται οι ίδιοι φορείς της "ξένης ακρίδας" και εισαγωγείς του πολιτισμού της. 

Ανοιχτά μυαλά ρε παιδί μ'...

-Εξω οι Ξένοι!

 -Πότε θα γίνουμε Ευρώπη;

Και τελικά, πας στον Ταΰγετο και αυτοκτονείς.

(δαφνοστεφής)

Μια συνέντευξη του Τσόκλη

Παραθέτω μερικά αποσπάσματα
και σε σύνδεσμο, ολόκληρη την συνέντευξη.

Και την θέτω υπό την κρίση σας.



Θα σου πω όμως τι μας έλεγε ένας καθηγητής στην Καλών Τεχνών, ο Κεφαλληνός: «η έμπνευση είναι ένας είδος θεού που διοχετεύεται σε σένα με ένα  σωλήνα. Το μόνο που έχετε να κάνετε εσείς είναι να διατηρείται καθαρό αυτό το σωλήνα, μήπως έρθει ο θεός και θέλει να περάσει Πηγή: www.lifo.gr

Το γεγονός ότι σήμερα είσαι Έλληνας είναι μια κατάρα, δυσκολεύει την ζωή. Πηγή: www.lifo.gr

Οι Έλληνες δυστυχώς δεν έχουμε παράδοση, ούτε παρελθόν, εκτός και αν μιλήσουμε πάλι για 2500 χρόνια πριν. Ένας μπάσταρδος λαός είμαστε που τον έχουν απαυτώσει οι Τούρκοι, οι Αλβανοί και κολακεύεται ότι έχει σχέση με τον Περικλή. Μη έχοντας παράδοση, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε, είμαστε ξεκάρφωτοι, μας έλλειψε η Αναγέννηση. Είχαμε επίσης άλλη μια  ανοησία. Όταν ήμουν στην ηλικία σου, η γλώσσα μας μιλιόταν  κατά 50% από ελληνικά, και άλλο ένα 50% με τούρκικα και  αρβανίτικα. Πηγή: www.lifo.gr

Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχει πλέον ρομαντισμός. Για το facebook που όλα γίνονται από εκεί  είπα πρόσφατα «μέχρι τώρα λαλούσαν τα κοκόρια, τώρα λαλούν και οι κότες». Έχουν χάσει το νόημα τους τα άτομα, γιατί βγήκαν στην επιφάνεια ανύπαρκτα όντα. Μίκρυνε η σημασία του ατόμου Πηγή: www.lifo.gr

Πρέπει να σταματήσουμε την αρχαιολατρία. Έχει κάνει πολύ κακό στο τόπο μας και  μας έχει μετατρέψει σε φύλακες πραγμάτων μιας άλλης εποχής. Με την πρώτη δυσκολία γυρίζουμε πάλι στον Περικλή και στον Παρθενώνα. Ήρθε η ώρα να δούμε εμείς τι κάνουμε Πηγή: www.lifo.gr

Ολόκληρη η συνέντευξη