Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016

Η Ηθική της Παλαιάς Διαθήκης

Ο Μελχισεδέκ.
Δεν ήταν Εβραίος.
Από αυτόν έμαθε ο Αβραάμ
να λατρεύει τον Θεό...
Μας έχουν τρελάνει οι παγανιστές με τις ανηθικότητες που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη. Σοκάρονται τα παιδιά αυτά, με τις πράξεις των Εβραίων, ενώ οι ανθρωποφαγίες και οι αιμομιξίες της Ελληνικής μυθολογίας τους αφήνουν αδιάφορους.

Η Παλαιά Διαθήκη, όμως, είναι μια Γραφή για σκεπτόμενους ανθρώπους.
Ο Θεός υπόσχεται τον παράδεισο στον Αδάμ και την Εύα. Τον απέκτησαν; Όχι, γιατί ήταν ανυπάκουοι και πονηρά σκεπτόμενοι.
Ο Θεός υποσχέθηκε την Γη της Επαγγελίας στους απογόνους του Αβραάμ. Την απέκτησαν; Όχι, καθόλου, παρά μετά πολλούς αιώνες, για να την χάσουν ξανά, να επανέλθουν, και να την ξαναχάσουν τελικά γιατί ...


-δεν φέροταν με σωστό τρόπο,


-ήταν ανήθικοι (όπως ακριβώς τους περιγράφουν οι παγανιστές, ας παραδεχτούμε προς χάριν της συζήτησης)  


-και γιατί οι Εβραίοι ΛΑΤΡΕΥΑΝ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΟΠΩΣ ΟΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ. (ωπ, εδώ δεν κάτι δεν πάει καλά με τους γνήσιους Έλληνες…)

Μην ξεχνάμε πως ο τόσο ανήθικος κατά τους παγανιστές Αβραάμ ήταν αρχικά πολυθεϊστής, Χαλδαίος, και ο γάμος του με την αδελφή του ήταν πολυθεϊστικό και όχι Εβραϊκό έθιμο.


Μια τυχαία ματιά σε κάποιον, οποιονδήποτε, Προφήτη, μέσα από την Παλαιά Διαθήκη, θα σας πείσει πως αυτή ήταν η συμπεριφορά των Εβραίων, από τους Πατριάρχες, τους Κριτές έως τους Βασιλείς τους, και, σύμφωνα με τους ίδιους τους Προφήτες τους, αυτή η συμπεριφορά των Εβραίων τους οδήγησε στις εθνικές τους συμφορές.

Ο ίδιος ο Μωυσής καταδικάστηκε, παρά τις προσπάθειές του, να μη πατήσει στην Γη της Επαγγελίας...
Στην Παλαιά Διαθήκη, λοιπόν, η συμπεριφορά των Πρωταγωνιστών της είναι παράδειγμα προς αποφυγήν και αιτία παραδειγματισμού, και όχι ηθικό πρότυπο.


Μόνο ηλίθιοι ή εξυπνάκηδες που απευθύνονται σε ηλίθιους μπορούν να ισχυρίζονται το αντίθετο.


Μόνο ηλίθιοι ή εξυπνάκηδες που απευθύνονται σε ηλίθιους δεν μπορούν να καταλάβουν πως οι Εβραίοι στην Παλαιά Διαθήκη συμπεριφέρονται σαν Παγανιστές, και αυτό δημιουργεί την ηθική τους κατάπτωση…


Μερικά τυχαία παραδείγματα:
Γράφει ο Ιεζεκιήλ για την Ιερουσαλήμ: «…η ρίζα σου και η γένεσίς σου εκ γης Χαναάν, ο πατήρ σου Αμορραίος και η μήτηρ σου Χετταία…» (ΙΣΤ΄, 3.)
Στην «Έξοδο», γλιστράει η γραφίδα του συντάκτη: «θεούς ου κακολογήσεις»... Και ο Ψαλμός του Δαυίδ: «Ο Θεός έστη εν συναγωγή θεών εν μέσω δε θεούς διακρινεί»... Αναφορές, δε,  σαν την ακόλουθη, βρίσκονται σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο:
«Και οι ηγούμενοι δε του λαού και των ιερέων πολλά ησέβησαν και υπέρ πάσας τας ακαθαρσίας πάντων των εθνών και εμίαναν το ιερόν του Κυρίου το αγιαζόμενον εν Ιερουσαλήμ» (Έσδρας, Α΄, α, 47)


Ο ιερέας του Ναού «Πασχώρ υιός Εμμήρ, ηγούμενος οίκου Κυρίου», όταν άκουσε τον Ιερεμία να κατηγορεί τους Εβραίους επειδή λατρεύουν άλλους θεούς, «επάταξεν αυτόν και ενέβαλλεν αυτόν εις τον καταρράκτην, [τον πλάκωσε στο ξύλο και τον έριξε στην υδροροή-στέρνα] ος ην εν πύλη οίκου αποτεταγμένου του υπερώου, ος ήν εν οίκω Κυρίου»1


Ο Ιωσίας διέταξε να βγάλουν από το Ναό τα «σκεύη» της λατρείας του Βαάλ. Η Εβραϊκή παραλλαγή της Βίβλου μιλά για ολόκληρο ξόανο της Αστάρτης («Ασερά»- Χαστορέτ = Αφροδίτης) που βρίσκονταν στο Ναό. Υπήρχαν και Εβραίοι «καδησίμ», υφαντές των πέπλων του αγάλματος της θεάς.2 (όπως υφαίνονταν το πέπλο της Αθηνάς στα Παναθήναια)


Μαρτυρείται στην Π. Διαθήκη πως ο Σολομών έχτισε ανεξάρτητα ιερά της Ιστάρ.
«τότε ωκοδόμησε Σαλομών υψηλόν τω Χαμώς, ειδώλω Μωάβ και τω βασιλεί αυτών ει­δώλω υιών Αμμών και τη Αστάρτη βδελύγματι Σιδωνίων»3
«…και τον οίκον τον επί πρόσωπον Ιερουσαλήμ τον εκ δεξιών του όρους Μοσοάθ, ον ωκοδόμησε Σαλομών βασιλεύς Ισραήλ τη Αστάρτη προσοχθίσματι Σιδωνίων και τω Χα­μώς προσοχθίσματι Μωάβ και τω Μολχώλ βδελύγματι υιών Αμών…»4
«Και εσέβοντο οι υιοί Ισραήλ την Αστάρτην και Ασταρώθ και τους θεούς των Εθνών των κύκλων αυτών».5 Ποια ήταν η Αστάρτη;
«Την δε Αστάρτην Φοίνικες την Αφροδίτην είναι λέγουσιν»6
«Αστάρτη: η παρ’ Έλλησιν Αφροδίτη λεγομένη»7

Θέλουν και άλλα εδάφια οι απόγονοι του Διός για να καταλάβουν πως οι μισητοί τους Εβραίοι ήταν σαν κι αυτούς, παγανιστές, δηλαδή, και πως αυτή ήταν η αιτία της ανηθικότητάς τους, αλλά και της συνεχούς τιμωρίας τους από τον Θεό;


Και σαν Χριστιανοί, βλέπουμε πως όλη αυτή η, τραγική κατά βάθος, Ηθική περι -παρα-πλάνηση των Εβραίων, δικαιώνει απόλυτα την Καινή Διαθήκη και την ομολογία του Χριστιανισμού.

Σημειώσεις.


1 Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, Κ΄, 1-2
2 Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, και Εβραϊκή παραλλαγή, Δ΄ Βασιλειών, 23
3 Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΙΑ΄, 5-7
4 Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, 13
5 Παλαιά Διαθήκη, Ιησούς Ναυή, ΚΔ΄, 32
6 Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ 41
7 Σούδα, λήμμα «Αστάρτη» Πηγή εικόνας: ΕΔΩ

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Απολλώνια παραμύθια: "ΒΟΜΒΑ!! "ΑΓΙΟΣ" ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ: Ο ΙΗΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 50 ΧΡΟΝΩΝ ΟΤΑΝ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ!!"




Πόσων ετών ήταν πράγματι ο Ιησούς, δεν με απασχολεί, ας το λύσουν άλλοι. Το ζήτημα είναι πως άλλη μια φορά, οι αρχαιόπληκτοι κατηγορούν αδίκως τους Ευαγγελιστές…

Βρήκα, λοιπόν,  άλλη μια κοτσάνα του γνήσιου Έλληνα Απολλώνιου, που “δεν δύναται ως Έλλην, να είναι Χριστιανός”.
Ας τον δούμε λοιπόν να δρα ως δύναται  ως Έλλην:
Ανακάλυψε, λέει, πως ο Άγιος Ειρηναίος είπε πως ο Χριστός σταυρώθηκε πάνω από πενήντα χρονών, και “συνεπώς” τα Ευαγγέλια δεν γράφτηκαν από τους Ευαγγελιστές αλλά μεταγενέστερα, με σκοπό την δημιουργία του "Μύθου" του Ιησού.

Εγώ ξέρω όμως, πως ο Απολλώνιος σίγουρα δεν διάβασε το Ευαγγέλιο πριν το κρίνει.
Ούτε και τον Ειρηναίο διάβασε μάλλον.
Ο Αμπελαίν τα γράφει αυτά.

Τόσο ο Απολλώνιος όσο και η πηγή του, δεν διάβασαν όμως το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, Κεφ. 8,57: όπου οι Εβραίοι λένε στον Χριστό:

“Καλά εσύ δεν πάτησες ακόμα τα πενήντα και είδες  τον Αβραάμ;”

Συνεπως, η ηλικία του Χριστού τότε πρέπει να ήταν κοντά στα πενήντα, αλλιώς θα του έλεγαν "καλά εσύ δεν πάτησες ακόμα τα -άντα;".
Εδώ λοιπόν έχουμε στα Ευαγγέλια, και την εκδοχή που αναφέρει και ο Ειρηναίος, την οποία γνωρίζουν και οι Ευαγγελιστές, και με συνέπεια (άγνωστη λέξη για τον Απολλώνιο) την αναφέρουν και αυτήν.


(εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι προς αὐτόν: πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεις καὶ Ἀβραάμ ἑώρακας;  εἶπεν αὐτοῖς Ἰησοῦς: ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, πριν Ἀβραάμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί.)



Απολλώνια ... Πηγή: 

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

"Ποντίφηκας". Ο Φοίνικας "Γεφυραίος"

Από την αψίδα του Μεγάλου Κωνσταντίνου,
ο οποίος είχε διατηρήσει τον τίτλο του
Μεγάλου Ποντίφηκα.
\

Pontifex σημαίνει κατά λέξη “γεφυροποιός” (pons + facere) και ήταν ιερατικός τίτλος στην αρχαία Ρώμη. Υπήρχε Τάγμα (Σύλλογος, Κολλέγιον) Ποντίφηκων,  του οποίου ο αρχηγός, ο Pontifex Maximus ήταν ο ανώτερος θρησκευτικός αξιωματούχος στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Ο τίτλος και η δικαιοδοσία του Μεγάλου Ποντίφηκα ανήκε στον εκάστοτε Ρωμαίο Αυτοκράτορα, μέχρι που οι  Γρατιανός και Θεοδόσιος ο Α΄, τον αποποιήθηκαν.
Έκτοτε, και σταδιακά, ο τίτλος δόθηκε στον αρχιεπίσκοπο Ρώμης, τον Πάπα, και είναι σε χρήση μέχρι σήμερα.
Αναρωτιόμαστε γιατί ο Πάπας οικειοποιήθηκε έναν τίτλο τόσο κατάφωρα παγανιστικό…
Η ετυμολογία της λέξης, εκτός από το “γεφυροποιός” αποδόθηκε και σε παραφθορά διάφορων λέξεων . (Πομπή, δύναμη, Ετρουσκικά κλπ)


Πάντως δυο ερμηνείες κυριαρχούν:
Το αρχικό ιερατικό δικαίωμα να ανεγείρονται γέφυρες στον ιερό Τίβερη, πράγμα που απαιτούσε τελετουργίες,
και
η “γέφυρα” που ο ιερέας αυτός έχτιζε ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο.

Ας το ψάξουμε λιγάκι ακόμα:

Στην Αρχαία Αθήνα, λέει ο Ηρόδοτος υπήρχε το γένος των Γεφυραίων, που ήταν Φοινικικής καταγωγής και αυτοί, λένε, έφεραν το φοινικικό Αλφάβητο. Είχαν έρθει σαν πρόσφυγες στην Αθήνα, και είχαν δικές τους μυστικές τελετουργίες σχετικά με την θεά Δήμητρα. Ο Ηρόδοτος υπόσχεται να μας πει περισσότερα, αλλά μετά σιωπά.
...να ήταν μόνο το αλφάβητο...




Κατά άλλη εκδοχή, είχαν σταλεί για δούλοι, ως «δεκάτη», (αφιέρωμα) στους Δελφούς από τους Αθηναίους. Ο Απόλλωνας όμως τους έδωσε χρησμό να ακολουθήσουν το ίδιο Ιουδαιο-Φοινικικό έθιμο με το οποίο χτίστηκαν η Θήβα και η Τροία.
«΄΄Σε άντρα Γεφυραίο ο οίκος (μου) είναι φιλικός΄΄. Ακολουθώντας βόδια, μέχρι που αυτά να κουραστούν, όπως χρησμοδότησε ο θεός, για να εγκατασταθούν εκεί, όσο οι Αθηναίοι πολεμούσαν με τον Εύμολπο, περπάτησαν μέχρι την λεγόμενη Τανάγρα, έχοντας δώσει στον προπορευόμενο κηρύκειο, και μετά εξόπλισαν τους ναούς». Σούδα, λήμμα «Δόρυ κηρύκειον»
Ο ίδιος Μύθος και στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Β΄, σελ. 215 όπου καθοπλίζονται οι νέοι, όχι οι ναοί, και οι Γεφυραίοι πολεμούν εναντίον των Ταναγραίων.
Το κηρύκειο (φίδια μπλεγμένα σε ραβδί) απαντάται σε Καρχηδονιακά (Φοινικικά) και Μεσοποταμιακά μνημεία.

Ο Ηρόδοτος, 5, 57-58 λέει το αντίθετο, πως οι Γεφυραίοι ήταν εγκατεστημένοι στην Τανάγρα και μετά  κατέφυγαν στην Αθήνα, διωγμένοι από τους Αργίτες «Επίγονους» των «Επτά επί Θήβας» όπου έγιναν δεκτοί με όρους.

Ίσως βέβαια να πρόκειται για διάφορα στάδια της ίδιας ιστορίας, και οι αντιφάσεις των αφηγήσεων να είναι επιφανειακές.

Μάθαμε λοιπόν, περίπου τι έκαναν και τι έπαθαν οι Γεφυραίοι ως πρόσφυγες στην Αθήνα αλλά και την Τανάγρα.
Με το απόσπασμα όμως  του Ιωάννη του Λυδού που θα παραθέσουμε, θα μάθουμε ποια ήταν τα ιερατικά τους χαρακτηριστικά, που μάλλον δεν μπορεί να πει ο Ηρόδοτος:

«...εν Αθήναις το πάλαι γεφυραίοι πάντες οι περί τα πάτρια ιερά εξηγηταί και αρχιερείς -διοικηταί των όλων- δια το επί της γεφύρας του Σπερχειού ποταμού ιερατεύειν τω Παλλαδίω…


Αρχιερείς και εξηγητές των πάντων και διοικητές όλων, λοιπόν οι Γεφυραίοι, ένα Φοινικικό ιερατικό γένος.

Κάτι που σίγουρα θέλει εξήγηση...


Είναι προφανές πως ο Ιωάννης ο Λυδός, ένας Βυζαντινός συγγραφέας της εποχής του Ιουστινιανού με σαφείς “Εθνικές” τάσεις και με Ρωμαϊκή εθνική συνείδηση, περιγράφοντας τους Γεφυραίους “φωτογραφίζει” τον δικό του “Γεφυραίο”, τον Pontifex Maximus… και αποδείχνει έτσι πλήρως την μεσανατολική καταγωγή της Ελληνικής και της Ρωμαϊκής θρησκείας.


Δεν ξέρω πόσες αποδείξεις ακόμα θέλετε για να φανεί η Μεσανατολική καταγωγή του “Ελληνικού” και “Ρωμαϊκού” πολυθεϊσμού.


Πάντως, ο Πάπας, ως εκπρόσωπος μιας άλλης μεσανατολικής θρησκείας,  του Χριστιανισμού, πολύ καλά έκανε και πήρε τον τίτλο του “Γεφυραίου”.


Μια που μας λένε και “Ιουδαιοχριστιανούς”, ας πάρουμε έναν Φοινικικό ιερατικό τίτλο, να έχουν να λένε..

Αυτοί που καυχιόνται για “Πάτρια Θρησκεία” όμως, πως δικαιολογούν τον τίτλο του Pontifex Maximus, του Φοίνικα αρχιγεφυραίου, του εξηγητή των πατρίων ιερών τους;


ΟΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ.... Λεπτομέρεια από την Βάπτιση του Χριστού. Μανουήλ Πανσέληνος. Πρωτάτον, Άγιον Όρος.

Ο Πρόδρομος εξηγεί τους μαθητές του το θαυματουργό γεγονός της Βάπτισης που απεικονίζεται στο έργο. Από κάτω, αριστερά, τρία παιδάκια χορεύουν πάνω σε μια γέφυρα. Η προφανής ερμηνεία είναι πως εδώ συμβολίζεται η χαρά των πιστών και του κόσμου που με την "γνώση" και την αθωότητα ενός παιδιού βλέπει το μέλλον που χαράζει ο Θεάνθρωπος. Την κρατάμε ως πρώτη ανάγνωση. Υπάρχει και δεύτερη, που απευθύνεται σε λίγους. Γιατί, ποιος ο λόγος να απεικονιστεί μια γέφυρα και ποιος ο λόγος να χορεύουν ειδικά πάνω της; Έτσι εδώ έχουμε σύγκριση του Ιωάννη με τους Γεφυραίους, τους Μύστες της Ειδωλολατρείας -μπροστά στους οποίους είναι τεράστιος πνευματικά και σωματικά, μια που είναι σαν παιδάκια μπροστά του. Αλλά αυτά τα παιδάκια, αυτοί οι Μύστες, χαίρονται, γιατί, επιτέλους, τα μυστικά που ανασκάλευαν, ξεκαθάρισαν με την Έλευση του Θεανθρώπου...





Ceres, Σαμψών και Ρώμη

Ιουδαιορωμαϊκή τελετουργία.
Σαμψών. 


Η θεά Ceres ήταν η θεά της γονιμότητας και της γεωργίας στο Λάτιο. Προς τιμήν της γίνοταν μεγάλες γιορτές στη Ρώμη.
Αργότερα, γύρω στο 205 π.Χ. η Ceres ταυτίστηκε με την Δήμητρα, προστέθηκε στη λατρεία της η Περσεφόνη και ο σχετικός μύθος, και προσκλήθηκαν Ελληνίδες ιέρειες από την Μεγάλη Ελλάδα για να κάνουν τις ιερουργίες.

Κορύφωση των εορτών της Ceres ήταν ένα “δρώμενο” στο Circus Maximus, όπου έδεναν αναμμένους δαυλούς στις ουρές  αλεπούδων και τις άφηναν.
Οι ερευνητές γράφουν πως:
“Η προέλευση και ο σκοπός αυτής της τελετουργίας είναι άγνωστοι.”

Ας τους βοηθήσω λιγάκι:
Πρόκειται για αναπαράσταση ενός από τα κατορθώματα του Σαμψών, που έτσι κατάστρεψε την σοδειά των Φιλισταίων. Προφανώς, ξόρκιζαν μια ανάλογη πιθανή καταστροφή από πυρκαγιά... Είναι η υποτιθέμενη και πολλαπλώς προπαγανδιζόμενη "άβυσσος" που χώριζε τους Εβραίους από τον "Ελληνορωμαϊκό κόσμο"...
Και πάλι, να είστε τυχεροί που δεν ισχυρίζομαι πως η αλεπουδόκαυση μεταφέρθηκε από τους Έλληνες στη Ρώμη.
Δείχνω έλεος στους δωδεκάθεους, όπως βλέπετε...

Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, 15, 4
“καὶ ἐπορεύθη Σαμψων καὶ συνέλαβεν τριακοσίας ἀλώπεκας καὶ ἔλαβεν λαμπάδας καὶ συνέδησεν κέρκον πρὸς κέρκον καὶ ἔθηκεν λαμπάδα μίαν ἀνὰ μέσον τῶν δύο κέρκων ἐν τῷ μέσῳ καὶ ἐξῆψεν πῦρ ἐν ταῖς λαμπάσιν καὶ ἐξαπέστειλεν εἰς τὰ δράγματα τῶν ἀλλοφύλων καὶ ἐνεπύρισεντοὺς στάχυας καὶ τὰ προτεθερισμένα ἀπὸ στοιβῆς καὶ ἕως ἑστῶτος καὶ ἕως ἀμπελῶνος καὶ ἐλαίας .”

Σημειώνω πως οι Πατέρες της Εκκλησίας επιμένουν πως η αρχαιότατη Ρώμη και ο μυθικός βασιλιάς της Νουμάς, είχε επαφές με τον Μωυσή, ο οποίος του απαγόρεψε να φτιάχνει ανθρωπόμορφα αγάλματα. (Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV.)


Οι συγγένειες με την Μέση Ανατολή δεν σταματάνε εδώ…
Έπεται συνέχεια.

Η θεά Ceres

Πηγές εικόνων:
http://america.pink/ceres-mythology_905237.html

https://robinkirbygattodotcom.wordpress.com/2014/05/19/burn-the-tail-of-those-foxes-of-satan-with-the-fire-of-the-word-of-god/