"Ποντίφηκας". Ο Φοίνικας "Γεφυραίος"

Από την αψίδα του Μεγάλου Κωνσταντίνου,
ο οποίος είχε διατηρήσει τον τίτλο του
Μεγάλου Ποντίφηκα.

\

Pontifex σημαίνει κατά λέξη “γεφυροποιός” (pons + facere) και ήταν ιερατικός τίτλος στην αρχαία Ρώμη. Υπήρχε Τάγμα (Σύλλογος, Κολλέγιον) Ποντίφηκων,  του οποίου ο αρχηγός, ο Pontifex Maximus ήταν ο ανώτερος θρησκευτικός αξιωματούχος στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ο τίτλος και η δικαιοδοσία του Μεγάλου Ποντίφηκα ανήκε στον εκάστοτε Ρωμαίο Αυτοκράτορα, μέχρι που οι  Γρατιανός και Θεοδόσιος ο Α΄, τον αποποιήθηκαν.
Έκτοτε, και σταδιακά, ο τίτλος δόθηκε στον αρχιεπίσκοπο Ρώμης, τον Πάπα, και είναι σε χρήση μέχρι σήμερα.
Αναρωτιόμαστε γιατί ο Πάπας οικειοποιήθηκε έναν τίτλο τόσο κατάφωρα παγανιστικό…
Η ετυμολογία της λέξης, εκτός από το “γεφυροποιός” αποδόθηκε και σε παραφθορά διάφορων λέξεων . (Πομπή, δύναμη, Ετρουσκικά κλπ)

Πάντως δυο ερμηνείες κυριαρχούν:

Το αρχικό ιερατικό δικαίωμα να ανεγείρονται γέφυρες στον ιερό Τίβερη, πράγμα που απαιτούσε τελετουργίες,

και

η “γέφυρα” που ο ιερέας αυτός έχτιζε ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο.

Ας το ψάξουμε λιγάκι ακόμα:

Στην Αρχαία Αθήνα, λέει ο Ηρόδοτος υπήρχε το γένος των Γεφυραίων, που ήταν Φοινικικής καταγωγής και αυτοί, λένε, έφεραν το φοινικικό Αλφάβητο. Είχαν έρθει σαν πρόσφυγες στην Αθήνα, και είχαν δικές τους μυστικές τελετουργίες σχετικά με την θεά Δήμητρα. Ο Ηρόδοτος υπόσχεται να μας πει περισσότερα, αλλά μετά σιωπά.

...να ήταν μόνο το αλφάβητο...

Κατά άλλη εκδοχή, είχαν σταλεί για δούλοι, ως «δεκάτη», (αφιέρωμα) στους Δελφούς από τους Αθηναίους. Ο Απόλλωνας όμως τους έδωσε χρησμό να ακολουθήσουν το ίδιο Ιουδαιο-Φοινικικό έθιμο με το οποίο χτίστηκαν η Θήβα και η Τροία.

«΄΄Σε άντρα Γεφυραίο ο οίκος (μου) είναι φιλικός΄΄. Ακολουθώντας βόδια, μέχρι που αυτά να κουραστούν, όπως χρησμοδότησε ο θεός, για να εγκατασταθούν εκεί, όσο οι Αθηναίοι πολεμούσαν με τον Εύμολπο, περπάτησαν μέχρι την λεγόμενη Τανάγρα, έχοντας δώσει στον προπορευόμενο κηρύκειο, και μετά εξόπλισαν τους ναούς». Σούδα, λήμμα «Δόρυ κηρύκειον»

Ο ίδιος Μύθος και στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Β΄, σελ. 215 όπου καθοπλίζονται οι νέοι, όχι οι ναοί, και οι Γεφυραίοι πολεμούν εναντίον των Ταναγραίων.

Το κηρύκειο (φίδια μπλεγμένα σε ραβδί) απαντάται σε Καρχηδονιακά (Φοινικικά) και Μεσοποταμιακά μνημεία.

Ο Ηρόδοτος, 5, 57-58 λέει το αντίθετο, πως οι Γεφυραίοι ήταν εγκατεστημένοι στην Τανάγρα και μετά  κατέφυγαν στην Αθήνα, διωγμένοι από τους Αργίτες «Επίγονους» των «Επτά επί Θήβας» όπου έγιναν δεκτοί με όρους.

Ίσως βέβαια να πρόκειται για διάφορα στάδια της ίδιας ιστορίας, και οι αντιφάσεις των αφηγήσεων να είναι επιφανειακές.

Μάθαμε λοιπόν, περίπου τι έκαναν και τι έπαθαν οι Γεφυραίοι ως πρόσφυγες στην Αθήνα αλλά και την Τανάγρα.

Με το απόσπασμα όμως  του Ιωάννη του Λυδού που θα παραθέσουμε, θα μάθουμε ποια ήταν τα ιερατικά τους χαρακτηριστικά, που μάλλον δεν μπορεί να πει ο Ηρόδοτος:

«...εν Αθήναις το πάλαι γεφυραίοι πάντες οι περί τα πάτρια ιερά εξηγηταί και αρχιερείς -διοικηταί των όλων- δια το επί της γεφύρας του Σπερχειού ποταμού ιερατεύειν τω Παλλαδίω…

Αρχιερείς και εξηγητές των πάντων και διοικητές όλων, λοιπόν οι Γεφυραίοι, ένα Φοινικικό ιερατικό γένος.

Κάτι που σίγουρα θέλει εξήγηση...

Είναι προφανές πως ο Ιωάννης ο Λυδός, ένας Βυζαντινός συγγραφέας της εποχής του Ιουστινιανού με σαφείς “Εθνικές” τάσεις και με Ρωμαϊκή εθνική συνείδηση, περιγράφοντας τους Γεφυραίους “φωτογραφίζει” τον δικό του “Γεφυραίο”, τον Pontifex Maximus… και αποδείχνει έτσι πλήρως την μεσανατολική καταγωγή της Ελληνικής και της Ρωμαϊκής θρησκείας.

Δεν ξέρω πόσες αποδείξεις ακόμα θέλετε για να φανεί η Μεσανατολική καταγωγή του “Ελληνικού” και “Ρωμαϊκού” πολυθεϊσμού.

Πάντως, ο Πάπας, ως εκπρόσωπος μιας άλλης μεσανατολικής θρησκείας,  του Χριστιανισμού, πολύ καλά έκανε και πήρε τον τίτλο του “Γεφυραίου”.

Μια που μας λένε και “Ιουδαιοχριστιανούς”, ας πάρουμε έναν Φοινικικό ιερατικό τίτλο, να έχουν να λένε..

Αυτοί που καυχιόνται για “Πάτρια Θρησκεία” όμως, πως δικαιολογούν τον τίτλο του Pontifex Maximus, του Φοίνικα αρχιγεφυραίου, του εξηγητή των πατρίων ιερών τους;

ΟΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ.... Λεπτομέρεια από την Βάπτιση του Χριστού. Μανουήλ Πανσέληνος. Πρωτάτον, Άγιον Όρος.

Ο Πρόδρομος εξηγεί τους μαθητές του το θαυματουργό γεγονός της Βάπτισης που απεικονίζεται στο έργο. Από κάτω, αριστερά, τρία παιδάκια χορεύουν πάνω σε μια γέφυρα. Η προφανής ερμηνεία είναι πως εδώ συμβολίζεται η χαρά των πιστών και του κόσμου που με την "γνώση" και την αθωότητα ενός παιδιού βλέπει το μέλλον που χαράζει ο Θεάνθρωπος. Την κρατάμε ως πρώτη ανάγνωση. Υπάρχει και δεύτερη, που απευθύνεται σε λίγους. Γιατί, ποιος ο λόγος να απεικονιστεί μια γέφυρα και ποιος ο λόγος να χορεύουν ειδικά πάνω της; Έτσι εδώ έχουμε σύγκριση του Ιωάννη με τους Γεφυραίους, τους Μύστες της Ειδωλολατρείας -μπροστά στους οποίους είναι τεράστιος πνευματικά και σωματικά, μια που είναι σαν παιδάκια μπροστά του. Αλλά αυτά τα παιδάκια, αυτοί οι Μύστες, χαίρονται, γιατί, επιτέλους, τα μυστικά που ανασκάλευαν, ξεκαθάρισαν με την Έλευση του Θεανθρώπου...