Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019

Μια τυπική αρχαία ελληνική κοινότητα στα μέσα του 19ου αιώνα μ. Χ.


Πηγή



Στην παρακάτω περιγραφή, βλέπουμε την διατήρηση όλων των αρχαίων ελληνικών συνηθειών. Αρπακτική συμπεριφορά προς τις γειτονικές πόλεις, θυσίες σε θεούς, και άκρατη αιμομιξία. (δες και τις υποσημειώσεις) Μπορεί οι κάτοικοι να μιλούσαν Αρβανίτικα αλλά τα έθιμά τους και ο τρόπος ζωής τους ήταν καθαρά αρχαιοελληνικός, και δη αρχαϊκός, όπως τον περιγράφει ο Θουκυδίδης. (Όλοι οπλοφορούν και θεωρούν τιμητικό επάγγελμα την ληστεία και την πειρατεία, ενώ οι αρπαγές γυναικών είναι συνήθεις.) Πρόκειται για αρχετυπική εικόνα της αρχαίας Ελλάδας. Αν μας αρέσει βέβαια.

“Πρέπει να λάβει τiς υπ’ όψιν την ηθικήν κατάστασιν δύο Δήμων Δωρίου και Αυλώνος και ιδιως του χωρίου Σουλιμά δια να κρίνη. Ούτοι είναι αχρειότεροι και κακουργότεροι των εν Αμερική Ινδών και πλέον φρικαλέοι των Δρούσων.
Ομιλούν την Αλβανικήν. λέγονται Χριστιανοί, αλλά δεν πρεσβεύουν τίποτε, ουδ’ έχουν ιδέαν περί θρησκείας. Δοξάζουν το κακοποιόν πνεύμα, ήτοι τον διάβολον, και κάμνουν τελετάς και θυσίας υπέρ αυτού. Συνέρχονται εις προσδιωρισμένην θέσιν δις του έτους και πριν φάγουν, εξάγουν μερίδιον του διαβόλου, (1) εν τεμάχιον κρέατος. οίνον και άρτον, και παρακαλούν αυτόν να τα δεχθεί και να τους προστατεύσει.  Τα αναθήματα ταύτα κρεμούν εις τα δένδρα, αφ’ όπου ο ιερεύς λάθρα τα λαμβάνει, δεχόμενος το πρόσωπον του διαβόλου.
Ανταλάσσουσιν εις γυναίκας τας αδελφάς των και ο πατήρ πολλάκις λαμβάνει την γυναίκαν του υιού του. Η εκκλησία δεν αναγνωρίζει τοιαύτα συνοικέσια, αλλ’ ούτε και αδιαφορεί. Αρκεί ότι το συγχωρεί ο ιερεύς, προς όν δίδουν μερίδιον εκ των κλεπτομένων ζώων, τα οποία δένουν εις την εκκλησίαν.  Καθιέρωσαν αγνώστους αγίους, (2) την δε ημέραν της Πεντηκοστής αφιέρωσαν εις δόξαν αγίου Ρουσαλιού, μη υπάρχοντος. Καταλύουν την Μεγάλην Παρασκευήν και το Μέγα Σάββατον, μεταλαμβάνουν δε ως ακολούθως: Φονεύουν έγκυον κύνα (3) και μεταποιούν εις κόνιν τα έμβρυα κατά δε το Πάσχα αναμιγνύουν αυτήν μεθ’ ύδατος εντός του αγγείου των σκύλων. (καρίτα) και εξ αυτής κύπτοντες πίνουν κυνηδόν  δια να μην τους πιάσει ο αφορισμός και τα δικαστήρια. Τοιαύτη είναι η μετάληψις των βαρβάρων τούτων, ο δε επίσκοπος αμηχανεί και φρίττει.
Οι άνθρωποι αυτοί μετέρχονται το ληστρικόν επάγγελμα και ουδέποτε εργάζονται.
Το 1832 και 1834 εγύμνωσαν την πόλιν Κυπαρισσίαν και διήρπασαν υα χρήματα του Δημοσίου. Από τον Οκτώβριον του 1862 εδόθησαν αναφανδόν εις το ληστρικόν επάγγελμα Αι οδοί ηρημώθηκαν και η συγκοινωνία. Πολλά χωρία ελεηλατήθησαν, οικίαι επυρπολήθησαν και παρθένοι απήχθησαν. Η Κυβέρνησις ουδεμίαν έδωκε προσοχήν.


Ν. Δραγούμη, “Ιστορικαί αναμνήσεις”

Τόμος Β, εκδ. 1879
σελ. 323 - 325
Σημειώσεις

(1) Φυσικά η διαπίστωση αυτή γίνεται με “χριστιανικό” πνεύμα. Ο θεός τους, που ο συντάκτης ονομάζει “Διάβολο” είχε μέχρι και όνομα. όπως θα μάθουμε παρακάτω.
(2) Αυτοί ήταν οι παγανιστικοί θεοί.

(3) Φόνος εγκύου γυναίκας και βράσιμο του Νεογνού μαρτυρείται κατά τις Αραβικές κατακτήσεις. Οι Χριστιανοί (...) υπερασπιστές της Περγάμου βούτηξαν στο ζουμί τα περιχειρίδιά τους για να έχουν δύναμη να αντιμετωπίσουν τους Άραβες. Φυσικά, η Πέργαμος αλώθηκε.

Σημειώνω πως οι αρχαίοι Έλληνες θυσίαζαν σκυλιά στην Εκάτη και οι Σπαρτιάτες, επιπλέον, στον Άρη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου