Συγγραφική τραγωδία

Λοιπόν πήγα σε ένα βιβλιοπωλείο σήμερα, καταγώγιον μαθήσεως, και έριξα μια ματιά σε ένα πολύ διαφημισμένο βιβλίο, όπου παρακολούθησα το υπαρξιακό πρόβλημα του συγγραφέως...

Πολύ καλός κύριος παρεπιπτόντως, ακόμα δεν με έχει μπλοκάρει, ελπίζω να το αποφασίσει σήμερα.

Αχ, πόσο υπόφερε στο Βαλπαρέζο, στο Μπραχάμι και στο Σαιν Μόριτς, όπου ο πάμπλουτος αριστοκράτης πατέρας του ίδρωνε καθημερινά στη βιοπάλη παίζοντας έφιππο πόλο, και τα άλλα παιδιά τον κοροϊδεύανε διότι φόραγε κοντά παντελόνια και θαύμαζε τον Βαν Ντερ Βάυντεν τον Πρεσβύτερο, όπως ήταν το συνήθειο στο Πριγκηπάτο του Μονακό όπου η Μοίρα τον έφερε να γεννηθεί -και να σπουδάσει στη συνέχεια στο Χάρβαρντ την Οξφόρδη και την Πύλη 13 λέει σε παρένθεση- και “μην στενοχωριέσαι αγόρι μου” του έλεγε η αριστοκράτισσα λεπτεπίλεπτη και σινιέ πάντα ντυμένη μαμά, “εμείς ανήκουμε σε άλλη τάξη, παιδί μου” και μετά υπέφερε στα φριχτά σοκάκια του Πικαντίλυ όπου ποθούσε να φάει βρώμικο αλλά δεν τον άφηναν οι τρεις διαιτολόγοι του και τέλος πάντων εγώ συγκινήθηκα με αυτό το παιδί που κατάγονταν από άλλη τάξη και αυτό του σημάδεψε την ζωή και δυστυχώς σημάδεψε και την δικιά μου γιατί έφυγα τρέχοντας από το βιβλιοπωλείο και με πάτησε ένα μηχανάκι από εκείνη, την κατώτερη τάξη που θα έπρεπε να έχει πιο πολύ σεβασμό στο παιδί από το Μονακό που φόραγε κοντά παντελόνια κοτζάμ γαϊδούρι και του σημάδεψαν τον ψυχισμό με αποτέλεσμα να γράφει ποιήματα που μοιάζουν με σχολικές εργασίες τέλος πάντων με ερωτικό τέλος ποιος είμαι εγώ να κρίνω την ανώτερη τάξη συγγνώμη, πάω να πλακώσω τον μηχανάκια τώρα γιατί οι κατώτερες τάξεις έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και όργιο ευχαριστώ.