Το ψέμα για τη Σκυθόπολη

Στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης Ελλήνων στη Σκυθόπολη; Τα ψέμματα των αρχαιόπληκτων.

Δε νομίζω να συμφέρει κανέναν αρχαιόπληκτο να αναφέρει πως οι Έλληνες τότε ("κατά μυριάδες") ρωτούσαν έναν ξένο θεό για την μοίρα τους... 

Η καλύτερη διάψευση:
Νόμισμα του "διώκτη των Εθνικών" Κωνστάντιου
 με την... θεά Νίκη...

Αναδημοσιεύεται από: 

ΝΕΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Το παραμύθι τού Βλάση Ρασσιά (Από τις “Ιστορίες Απάτης” του):

385 – 388 …Στα στρατόπεδα θανάτου της Σκυθοπόλεως μαρτυρούν μυριάδες αθώοι άνθρωποι: “Και από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων” γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος. (Ισχυρισμός Ρασσιά)

Α. Κουίζ: Μαντέψτε την χρονολογία!

1. Ο Ρασσιάς δεν δίνει κανένα στοιχείο (αποδεικτικό, ιστορικό ή άλλο) για όσα ισχυρίζεται. Δεν είναι περίεργο; Με βάζει σε σκέψεις… Γιατί άραγε να μην «τρίψει στην μούρη» όσων διαφωνούν τα ατράνταχτα του στοιχεία;

2. Μας αναφέρει ότι πρόκειται για τα πρώτα στρατόπεδα θανάτου στη χρονολογία 359, ενώ μας λέει το ίδιο πράγμα και πιο κάτω, στο 385 – 388! Μια διαφορά 30 χρόνων για το ίδιο θέμα; Ή μήπως η ιστορία επαναλαμβάνεται (ως φάρσα άραγε);

3. Για το ίδιο θέμα, άλλοι ομόθρησκοί του, αναφέρουν τις χρονολογίες: 341 – 361. Ποιος έχει δίκιο; Αυτοί ή ο Ρασσιάς; Και αν λέει αλήθεια αυτός και οι άλλοι ομόθρησκοί του είναι οι ψεύτες, τότε σε ποια από τις δύο διαφορετικές ημερομηνίες που δίνει ο Ρασσιάς λέει ψέματα; Μήπως και στις δύο;

Είναι προφανές εν πρώτοις ότι εδώ δεν πρόκειται για κάποιο νεοφανές ιστορικό, εξωτικό επιστημονικό πόρισμα x-file(!) που αποσιωπήθηκε, αλλά για αυθαίρετο υποκειμενικό ισχυρισμό που αναπαράγεται άτεχνα («χαλασμένο τηλέφωνο») και πέφτει σε κραυγαλέες αντιφάσεις.

Θα περίμενε κανείς τα φερέφωνα τουλάχιστον να συντονίζονται και να σταθεροποιήσουν τη χρονολογία για όσα υποστηρίζουν. Μόνο πρέπει να βρουν και την κατάλληλη χρονολογία. Βλέπετε, στη Σκυθούπολη δεν ήταν Χριστιανοί, αλλά Αρειανιστές (δηλαδή οπαδοί της αίρεσης του Άρειου), όπως ο Κωνστάντιος ο αυτοκράτορας, και όπως ο καθηρεμένος Αρειανιστής επίσκοπός της Σκυθόπολης Πατρόφιλος, του οποίου το κρανίο οι ομόθρησκοι τού Ρασσιά ειδωλολάτρες, το μετέτρεψαν σε λυχνάρι μετά την βεβήλωση του τάφου του, επί του ασεβούς αυτοκράτορα Ιουλιανού (Πασχάλιον Χρονικόν, Βόννη 546)!

Β. Εντοπισμός!

Όμως πέραν από το ζήτημα της χρονολογίας, θα προχωρήσουμε πιο πέρα, στην βήμα προς βήμα απόδειξη ότι αυτός ο ισχυρισμός είναι 100% ψευδής και συκοφαντικός.

Η Σκυθόπολη ήταν φυσικά τόπος εξορίας και Ορθοδόξων επισκόπων. «Ο Ευσέβιος, εκ Σαρδηνίας, αρχικά αναγνώστης στη Ρώμη και μετά επίσκοπος στο Vercelli, εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Κωνστάντιο στην Σκυθόπολη και αργότερα στην Καππαδοκία, εξ αιτίας της ομολογίας της πίστης του». (Άγιος Ιερώνυμος, De viris illustribus, 96)

Όμως ενώ οι Χριστιανοί διώκονταν από τον Αριανιστή αυτοκράτορα Κωνστάντιο, για τους Εθνικούς δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα εκεί. Ας δούμε τα γεγονότα σύμφωνα με τον Αμμιανό Μαρκελλίνο τον ίδιο που επικαλούνται οι Νεοπαγανιστές – ελπίζοντας προφανώς ότι κανείς δεν θα μπει τον κόπο να δει τι έγραψε στην πραγματικότητα, αλλά θα καταπιεί αμάσητο ό,τι σερβίρουν:

“Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος έγραψε το έργο του στα λατινικά (Res gestae) με πρότυπο το Ρωμαίο ιστορικό Τάκιτο, τον οποίο και συνεχίζει, καλύπτοντας τα γεγονότα τών ετών 96 – 378. Έχει διασωθεί όμως μόνο το τμήμα που αφορά τα έτη 353 – 378″. (Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας Νο 135. 23 Μαϊου 2002 σελ. 37).

Έτσι εντοπίζουμε ότι ο Αμμιανός μιλάει για την περίοδο του Αριανιστή αυτοκράτορος Κωνσταντίου. Ας δούμε λοιπόν το κείμενο:

Ο περίφημος Αιγυπτιακός θεός Bes ή Βήσσος ή Βεσσάς,
για τον οποίο σφάχτηκαν παλικάρια,
με το όραμα του Ελληνικού πολιτισμού στα χείλη...

Αμμιανού Μαρκελλίνου: «Rerum Gestarum Libri» 19 ΧΙΙ:

1. Ωστόσο, εν μέσω όλων αυτών των φόβων, σαν να είχαν επιβληθεί από κάποιο αρχαίο έθιμο, αντί για εμφύλιους πολέμους οι σάλπιγγες ανήγγειλαν υποτιθέμενες περιπτώσεις υψηλής προδοσίας. και για να ερευνηθούν και να τιμωρηθούν αυτές, εστάλη ο κακόφημος κρατικός υπάλληλος ονόματι Παύλος, συχνά επονομαζόμενος «Ταρταρικός». Ήταν έμπειρος στην τέχνη της αιματοχυσίας και, όπως ένας εκπαιδευτής μονομάχων επιδιώκει όφελος και αποδοχές από τις κηδείες και τους αγώνες μονομάχων, έτσι κι αυτός από την θέση του δημίου.

2. Επομένως, καθώς η αποφασιστικότητά του να κάνει κακό ήταν αμετάβλητη και επίμονη, αυτός δεν απείχε καθόλου από την κρυφή απάτη, επινοώντας θανατηφόρες κατηγορίες κατά αθώων προσώπων, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνέχιζε την ολέθρια δραστηριότητά του.

3. Επιπλέον, ένα μικρό και ασήμαντο γεγονός τού έδωσε την ευκαιρία να επεκτείνει τις έρευνές του κατά τρόπο ανεξέλεγκτο. Υπάρχει μια πόλη ονόματι Άβυδος, στο πιο απόμακρο μέρος της Θηβαϊδας. εκεί το μαντείο ενός θεού που στα μέρη εκείνα τον λένε Besa αποκάλυπτε το μέλλον και ήταν συνήθειο να τιμάται στις αρχαίες τελετές των παρακείμενων περιοχών.

4. Και, μια που, μερικοί αυτοπροσώπως, ενώ ένα μέρος μέσω άλλων, στέλνοντας μια γραπτή λίστα με τις επιθυμίες τους, ρωτούσαν για τη θέληση των θεοτήτων, έχοντας αναφέρει ρητά τις επιθυμίες τους, τα έγγραφα αυτά που περιείχαν τις αιτήσεις τους και τις λίστες με τις επιθυμίες τους παρέμεναν, καμιά φορά, στον ναό του μαντείου, ακόμη κι όταν οι απαντήσεις του θεού είχαν δοθεί.

5. Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα, ο οποίος, παρόλο που κώφευε σε άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα, στο σημείο αυτό ήταν «μαλακότερος από λοβό αυτιού», όπως λέει η παροιμία, και όντας ύποπτος και στενόμυαλος, άρχισε να μαίνεται. Αμέσως φώναξε τον Παύλο να έρθει στην Ανατολή, δίνοντάς του, σα να ήταν ηγέτης διάσημος για την εμπειρία του, την εξουσία να διεξάγει δίκες σύμφωνα με το κέφι του.

6. Άδεια τέτοια δόθηκε επίσης στον Μόδεστο (εκείνη την εποχή κόμη στην Ανατολή), άνθρωπο που ήταν κατάλληλος για τέτοια ζητήματα. Διότι ο Ερμογένης του Πόντου, πραιτοριανός έπαρχος εκείνη την εποχή, απορρίφθηκε ως πολύ ήπιος στον χαρακτήρα.

7. Έφυγε, όπως διετάχθη, ο Παύλος, με βιασύνη και όντας γεμάτος από θανατηφόρα μανία, και δεδομένου ότι η συκοφαντία ήταν ανεξέλεγκτη, άνθρωποι, ευγενείς καθώς και άσημοι, μεταφέρθηκαν από σχεδόν ολόκληρο τον κόσμο. Και μερικοί εξ αυτών σύρθηκαν υπό το βάρος των αλυσίδων. άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης.

8. Καθώς διαλέχθηκε το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, η οποία για δύο λόγους φάνηκε πιο κατάλληλη από οποιαδήποτε άλλη: επειδή είναι απομονωμένη και επειδή βρίσκεται στη μέση μεταξύ της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας, των πόλεων εκ των οποίων προέρχονταν οι περισσότεροι άνθρωποι που κλήθηκαν να δικαστούν.

9. Από τους πρώτους, τότε, που έφεραν, ήταν ο Σιμπλίκιος, ο γιος του Φιλίππου, πρώην Έπαρχος και Ύπατος, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι (όπως ελέχθη) είχε ζητήσει να μάθει από το μαντείο για να κερδίσει το αυτοκρατορικό αξίωμα. Και από μια σημείωση του αυτοκράτορα, που σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρούσε κανένα λάθος λόγω της αφοσιωμένης υπηρεσίας, διετάχθη να τον βασανίσουν. Αλλά προστατευμένος από καλή τύχη, εξορίστηκε.

10. Μετά, ο Παρνάσιος (πρώην Έπαρχος της Αιγύπτου), άνθρωπος με απλό χαρακτήρα, βρέθηκε σε τέτοιο κίνδυνο που δικάστηκε για τη ζωή του, αλλά κι αυτός εξορίστηκε. Είχε, αρκετά πριν από αυτά τα συμβάντα, συχνά ακουστεί πως έλεγε, ότι, όταν, προκειμένου να αποκτήσει κάποιο αξίωμα, εγκατέλειψε την Πάτρα, μια πόλη της Αχαϊας όπου είχε γεννηθεί και ζούσε, είχε ονειρευτεί πολλές σκιώδεις οπτασίες που τον συνόδευαν με τραγική ενδυμασία.

11. Αργότερα, ο Ανδρόνικος, γνωστός για τις ελευθέριες σπουδές του και τη φήμη των ποιημάτων του, σύρθηκε στο δικαστήριο. Αλλά επειδή είχε καθαρή συνείδηση, δεν ήταν καθόλου ύποπτος, και με βεβαιότητα πιστοποίησε την αθωότητά του, αφέθηκε ελεύθερος.

12. Επίσης ο Δημήτριος, ο επονομαζόμενος Κυθράς, ένας μεγάλης ηλικίας φιλόσοφος, πράγματι, αλλά με σκληραγωγημένο σώμα και νου, κατηγορούμενος ότι προσέφερε θυσία αρκετές φορές, δεν μπόρεσε να το αρνηθεί. Ωστόσο, διακήρυξε ότι έτσι έκανε από την νεότητά του με σκοπό να εξευμενίσει τη θεότητα, κι όχι για να αποκτήσει υψηλότερο αξίωμα. Διότι, δεν ήξερε κανέναν που είχε τέτοιες φιλοδοξίες. Γι’ αυτό, αφού βασανίστηκε πολύ καιρό, βοηθούμενος από την αμετάβλητη συνείδησή του, άφοβα απολογήθηκε το ίδιο, χωρίς να επιβεβαιωθεί η κατηγορία. Και τότε του επετράπη να επιστρέψει, χωρίς καμιά επιπλέον βλάβη στην γενέτειρα του πόλη, την Αλεξάνδρεια.

13. Αυτούς και μερικούς άλλους η δίκαιη τύχη μαζί με την αλήθεια, τους έσωσαν από τον επικείμενο κίνδυνο. Αλλά καθώς αυτές οι κατηγορίες εκτείνονταν περισσότερο με την εμπλοκή παγίδων και δολωμάτων, μερικοί πέθαναν από την παραμόρφωση των κορμιών τους, άλλοι καταδικάστηκαν σε επιπλέον τιμωρία και δημεύθηκαν οι περιουσίες τους, ενώ ο Παύλος ήταν ο παρακινητής αυτών των σκηνών σκληρότητας, παρέχοντας, σαν από κανένα μαγαζί, κάθε είδος εξαπάτησης και σκληρότητας. και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτιόταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη.

14. Διότι, αν κάποιος φορούσε στο λαιμό φυλακτό κατά του τεταρταίου ελώδη πυρετού ή οποιασδήποτε άλλης αρρώστιας, ή αν κατηγορούνταν βάσει της μαρτυρίας των κακώς διακείμενων ότι περνούσε από έναν τάφο το απόγευμα, επειδή ήταν έμπορος στα δηλητήρια ή ότι συγκέντρωνε όλα τα φρικτά των τάφων και τις μάταιες παραισθήσεις των φαντασμάτων που περπατούν εκεί, καταδικαζόταν σε αποκεφαλισμό και έτσι χανόταν.

15. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα αντιμετωπίστηκε ακριβώς σαν να είχαν πολλοί άνθρωποι ζητήσει από το μαντείο του Κλάρου, από τις βελανιδιές της Δωδώνης και το διάσημο κάποτε μαντείο των Δελφών, το θάνατο του αυτοκράτορα.

16. Γι’ αυτό εκείνοι οι αυλικοί του παλατιού, που είχαν διαβολικά κατασκευάσει τις μεθόδους της κολακείας, διακήρυτταν ότι ο αυτοκράτορας θα είχε ανοσία στις συνηθισμένες αρρώστιες, αναφωνώντας δυνατά ότι το πεπρωμένο του ήταν πάντα ισχυρό και αποτελεσματικό στο να εξοντώνει όσους συνωμοτούσαν εναντίον του.

17. Το να γίνεται αυστηρή έρευνα δεν το θεωρεί λανθασμένο κανείς σωστός άνθρωπος. Διότι, δεν διαφωνούμε πως η ασφάλεια ενός νόμιμου ηγεμόνα, του προστάτη και του υπερασπιστή των καλών ανθρώπων, από τον οποίο βασίζεται η ασφάλεια των υπολοίπων, πρέπει να διασφαλίζεται από την κοινή επιμέλεια όλων μας. Και, προκειμένου αυτός να υποστηριχθεί εντονότερα, όταν υπερασπίζεται η παραβιασμένη μεγαλειότητά του, οι Κορνήλιοι νόμοι δεν απαλλάσσουν κανέναν, αδιακρίτως τάξης, από ανάκριση με βασανιστήρια, ακόμη και από το χύσιμο αίματος.

18. Αλλά δεν είναι ευπρεπές για έναν ηγεμόνα να χαίρεται πέρα από το μέτρο με τέτοια λυπηρά γεγονότα, ώστε να μη φανεί ότι οι υπήκοοί του κυβερνώνται από το δεσποτισμό κι όχι από έναν νόμιμο ηγεμόνα. Και το παράδειγμα του Tullius (Κικέρωνα) πρέπει να ακολουθείται, ο οποίος, όταν είχε την εξουσία να βλάψει ή να αθωώσει, όπως ο ίδιος μας λέει, έψαχνε δικαιολογίες για να συγχωρεί παρά ευκαιρίες για να τιμωρεί σε αυτό έγκειται η αρμοδιότητα ενός ήπιου και διακριτικού υπαλλήλου.

Σχόλια στο κείμενο του Μαρκελλίνου:

-Όπως μπορεί να δει όποιος γνωρίζει στοιχειώδη ανάγνωση, το κείμενο τού Αμμιανού Μαρκελλίνου, δεν έχει την παραμικρή σχέση με το κείμενο που του αποδίδει ο Ρασσιάς στις “Ιστορίες Απάτης” του.

-Τα δικαστήρια της Σκυθόπολης στήθηκαν για πολιτικούς λόγους. Δεν στήθηκαν για να εξολοθρεύσουν όλους τους Εθνικούς ή όποιον ήταν Εθνικός, αλλά για να δικάσουν εκείνους τους συγκεκριμένους Εθνικούς που ζήτησαν χρησμό από κάποιο συγκεκριμένο μαντείο της Ανατολής, στέλνοντας σε αυτό γραπτές λίστες με τις επιθυμίες τους να αποκτήσουν ανώτερα κρατικά αξιώματα. Συνεπώς φάνηκαν ύποπτοι ότι συνωμοτούσαν κατά του αυτοκράτορα. (Βλέπε παράγραφο 3, 9)

-Δηλαδή το πρόβλημα δεν ήταν οι θυσίες και οι χρησμοί αυτοί καθεαυτοί, αλλά αν όλα αυτά έγιναν κατά του αυτοκράτορα, με σκοπό την πολιτική ανατροπή του! Δεν αποτελούν δηλαδή δίκες/διωγμούς κατά Εθνικών, αλλά κατά πιθανών συνωμοτών. Αν ήταν διωγμός κατά Εθνικών, δεν θα προσάγονταν να δικαστούν ΜΟΝΟ αυτοί οι Εθνικοί που έστειλαν τις γραπτές επιθυμίες τους σε ένα μαντείο, αλλά όλοι οι Εθνικοί. Η προσαγωγή έγινε λοιπόν βάσει της υποψίας μήπως οι εν λόγω Εθνικοί ήταν συνωμότες. Δεν υποπτεύθηκε ο αυτοκράτορας όλους τους Εθνικούς.

Δύο άρα μπορεί να συμβαίνουν: Μόνο από ηλιθιότητα ή από άκρατη συκοφαντική διάθεση μπορεί κανείς να αποκαλέσει «στρατόπεδα θανάτου των Χριστιανών» τις δίκες κατά πιθανών συνωμοτών στη Σκυθόπολη. Άραγε τι από τα δύο ισχύει εδώ; Ο καθένας μπορεί να κάνει τις εκτιμήσεις του.

- Οι γραπτές επιθυμίες προς το μαντείο των κατηγορουμένων δόθηκαν στον αυτοκράτορα Κωνστάντιο. Αλλά από ποιους; «Μερικές από αυτές τις γραπτές λίστες με επιθυμίες στάλθηκαν, με κακό σκοπό, στον αυτοκράτορα», όπως ρητά γράφει ο Αμμιανός, χρησιμοποιώντας παθητική φωνή. Δεν είναι απαραίτητο λοιπόν ότι οι καταγγελίες έγιναν από Χριστιανούς, αλλά από αντίζηλους προς τα πρόσωπα αυτά, Εθνικούς και μη (βλέπε παράγραφο 5). Εξάλλου, το λογικό είναι ότι μόνον οι Εθνικοί είχαν πρόσβαση εντός του μαντείου, όπου υπήρχαν οι γραπτές επιθυμίες, και όχι οι Χριστιανοί. Ώστε οι Εθνικοί που φθονούσαν Εθνικούς είναι οι ηθικοί αυτουργοί για όλη αυτή την ιστορία.

-Ο αυτοκράτορας όρισε κάποιον Παύλο να διεξάγει ΔΙΚΕΣ κατά των υπόπτων, κι όχι «να ξεκινήσει γενοκτονία», όπως ξεδιάντροπα ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές (βλέπε παράγραφο 5). «Δίκη» σημαίνει «κάποιοι αθωώνονται», «κάποιοι καταδικάζονται». Δεν σημαίνει «γενοκτονία».

-Παρ’ όλο που στην παράγραφο 7 ο Αμμιανός Μαρκελλίνος γράφει ότι οι κατηγορούμενοι «ήρθαν από κάθε γωνιά του κόσμου», στην παράγραφο 8 αναφέρει ρητά ότι οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους προέρχονταν από την Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια. Αυτό ενισχύει την άποψη πως δεν επρόκειτο για «διωγμό κατά Εθνικών όλης της αυτοκρατορίας», αλλά για δίκες κατά συνωμοτών μιας περιοχής. Αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που επιλέχτηκε η Σκυθόπολη: ήταν στο μέσο της απόστασης Αντιόχειας-Αλεξάνδρειας. Αν επρόκειτο για διωγμό κατά όλων των Εθνικών, τότε ο Αμμιανός Μαρκελλίνος δεν θα έλεγε ότι οι περισσότεροι κατηγορούμενοι κατάγονταν από τις δύο αυτές πόλεις. Λογικό είναι, βέβαια, ότι κάποιοι που ζήτησαν χρησμό από το συγκεκριμένο μαντείο προέρχονταν κι από άλλες περιοχές της Αυτοκρατορίας. Αλλά ούτε «διωγμός κατά των Εθνικών της περιοχής» μπορεί να θεωρηθεί, διότι δικάστηκαν μόνο όσοι Εθνικοί της περιοχής είχαν ζητήσει χρησμό από ένα μαντείο, και όχι όλοι οι Εθνικοί της περιοχής. Σχετικά με την αφηγητική τακτική του Αμμιανού να ΓΕΝΙΚΕΥΕΙ το λόγο του, παραθέτουμε ως παράδειγμα τη φράση του στο 13: «και από το νεύμα του (σχεδόν, μπορώ να πω) εξαρτιόταν η ζωή όλων όσοι περπατούν τη γη». Φυσικά όπως ήδη είχε πει ο ίδιος (παρ. 5), δεν είχε ο Παύλος εξουσία σε όλη τη γη, ούτε καν σε όλη την αυτοκρατορία, αλλά μόνο στην Ανατολή.

-Πολλοί επώνυμοι κατηγορούμενοι (όπως λ.χ. ο πρώην έπαρχος Σιμπλίκιος, ο πρώην έπαρχος Παρνάσιος, ο ποιητής Ανδρόνικος, ο φιλόσοφος Δημήτριος Κυθράς) που δικάστηκαν, είτε αθωώθηκαν είτε εξορίστηκαν. (βλέπε παράγραφο 9,10, 11, 12)

Σε ένα «στρατόπεδο θανάτου» βέβαια ούτε γίνεται λόγος για αθώωση ή εξορία. Μόνο για εκτέλεση. Ο Ρασσιάς όμως χρησιμοποιεί εξ’ επίτηδες «λανθασμένη» ορολογία. Εν γνώσει του παραποιεί την αλήθεια. Ενώ διαβάζει ότι αθωώθηκαν κατηγορούμενοι, προτιμά να την αγνοήσει και να αποκαλεί «στρατόπεδα θανάτου» τα δικαστήρια.

-Αλλά ακόμη και για τους υπόλοιπους (μη επώνυμους) –που ίσως έγιναν κατηγορούμενοι έπειτα από συκοφαντίες εχθρών τους- δεν θανατώνονταν απαραιτήτως. Κάποιοι εξορίζονταν, κάποιοι θανατώνονταν, άλλων η περιουσία δημεύονταν (βλέπε παράγραφο 13). Σε ένα «στρατόπεδο θανάτου» δεν υπάρχει (πλην άλλων) δήμευση περιουσίας (αλλά όχι θάνατος) και εξορία (δηλαδή όχι θάνατος). Υπάρχει μόνο θανάτωση. Αλλιώς δεν είναι «στρατόπεδο θανάτου», όσο κι αν το αποκαλούν έτσι οι Νεοπαγανιστές.

-Το ότι ΜΕΡΙΚΟΙ μόνο εξ αυτών δέθηκαν με αλυσίδες, δεν σημαίνει τίποτα ιδιαίτερο ή δραματικό. Το να φοράει κάποιος υπόδικος τότε αλυσίδες ήταν πολύ συνηθισμένο, όπως φορούσε ο απόστολος Παύλος όταν είχε συλληφθεί από τους ειδωλολάτρες και περίμενε τη δίκη του, και παρ’ όλα αυτά του επέτρεπαν να δέχεται επισκέψεις και να στέλνει επιστολές (Πράξεις 28/κη΄ 20. Β΄ Τιμόθεον 1/α΄ 16. 2/β΄ 9. Εφεσίους 6/ς΄ 20 κλπ).

-Είναι επίσης ενδιαφέρον, να πούμε ότι σύμφωνα με τον Αμμιανό, «άλλοι αδυνάτισαν από την αγωνία της φυλάκισης». Δεν αδυνάτισαν λόγω κακοπάθειας, αλλά από την αγωνία τους ότι θα φυλακισθούν! Και αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Αφ’ ενός ότι δεν υπήρχε κακοπέραση όπως θέλουν να την παρουσιάσουν οι Νεοπαγανιστές, και αφ’ ετέρου ότι δεν φοβόντουσαν τον θάνατο ή τα βασανιστήρια, αλλά τη φυλάκιση. Αν ήταν στρατόπεδα θανάτου όπως το θέλουν οι ψευδοκατήγοροι, θα φοβούνταν τα χειρότερα και όχι τη φυλάκιση!

-Αυτοί που εκτελούνταν ήταν κυρίως έμποροι φαρμάκων και γητειών και μαύροι μάγοι που επικαλούνταν πνεύματα (βλέπε παράγραφο 14). Αλλά είναι πασίγνωστο ότι και οι Παγανιστές αυτοκράτορες και οι αρχαίοι Έλληνες τιμωρούσαν τη μαύρη μαγεία με νόμους και ποινές.

-Φυσικά και γίνονταν βασανιστήρια κατά ορισμένων κατηγορουμένων (όχι όλων, βλέπε παράγραφο 9). Όμως ο ίδιος ο παγανιστής Αμμιανός Μαρκελλίνος όχι μόνο δικαιολογεί τον ηγεμόνα που διατάσσει βασανιστήρια όταν απειλείται η εξουσία του, αλλά μας πληροφορεί ότι υπήρχαν οι (παγανιστικοί) «Κορνήλιοι νόμοι» (Lex Cornelia maiestatis) ήδη από τα προχριστιανικά χρόνια, τους οποίους «βελτίωσε» ο Ιούλιος Καίσαρ (Lex Iulia maiestatis), και οι οποίοι επέτρεπαν τη χρήση βασανιστηρίων στην ανάκριση προκειμένου να αποκαλυφθούν συνωμοσίες κατά του ηγεμόνα (βλ. παράγραφο 17).

Συνοψίζοντας, καθίσταται σαφές σε κάθε αντικειμενικό άνθρωπο ότι:

1. ούτε «στρατόπεδα θανάτου» ήταν τα δικαστήρια στη Σκυθόπολη,

2. ούτε στρέφονταν κατά των Εθνικών βάσει της θρησκείας τους,

3. ούτε τοπικός διωγμός κατά Εθνικών ήταν,

4. ούτε απαραιτήτως θανατώνονταν από αυτά οι κατηγορούμενοι.

5. Ούτε κάλυπτε την αυτοκρατορία η εξουσία του Παύλου για τη συγκεκριμένη έρευνα.

6. Ούτε διώχθηκαν οι κατηγορούμενοι για μόνη τη χρήση θυσιών.

7. Ακόμα και τα βασανιστήρια που υπέστησαν ΜΕΡΙΚΟΙ μόνο εξ αυτών, έγιναν ΜΕ ΒΑΣΗ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΥΣ αρχαιότερους νόμους.

8. Έτσι κι αλλιώς ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος ήταν αιρετικός Αρειανός κι όχι Ορθόδοξος Χριστιανός, και μάλιστα εξόρισε στην Σκυθόπολη (στο «στρατόπεδο θανάτου»!) τον Χριστιανό Ορθόδοξο Άγιο Ευσέβιο!

Έλεος λοιπόν… Παρακαλούμε τους νεόκοπους τυμβωρύχους παραχαράκτες της ιστορίας (τύπου Ρασσιά, Αμυρά και ΥΣΕΕ), να μη φορτώνουν στους Ορθοδόξους, και την Ορθοδοξία πράξεις των διωκτών τους!

--------------------

Σχόλιο Δημήτρη Σκουρτέλη:

Ο διωγμός εξαπλώθηκε σε όλη την Αυτοκρατορία αλλά αφορούσε τις γραπτές ερωτήσεις που έγιναν στο συγκεκριμένο Μαντείο του ΤΟΠΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ θεού Besa (Βήσσου)
Οι ερωτήσεις αυτές είχαν πολιτικό περιεχόμενο και ήταν φυσικό να εξοργίσουν την Εξουσία.
Θα ήθελα να μάθω τι είδους Έλληνες, με πίστη στα ιδανικά της Φυλής ρωτούσαν έναν τοπικό, Αιγυπτιακό θεό...
Είναι από μόνο του απόδειξη του πόσο είχαν ξεπέσει οι Ελληνικές αξίες τότε. 
Δε νομίζω να συμφέρει κανέναν αρχαιόπληκτο να αναφέρει πως οι Έλληνες τότε ("κατά μυριάδες") ρωτούσαν έναν ξένο θεό για την μοίρα τους.
Επίσης, δεν αναφέρεται πουθενά από τον Αμμιανό πως το Μαντείο έκλεισε ή πως οι ιερείς του υπέστησαν διωγμό! 
Προφανώς, οι ιδιοι οι ιερείς, διαβάζοντας τόσες "ανατρεπτικές" ερωτήσεις, τις παρέδωσαν στις αρχές μέσω τρίτων μάλλον, για να μην χαρακτηριστούν "κέντρο αποστατών". 

Ο Αμμιανός, αμέσως μετά το απόσπασμα που παρατέθηκε, μας δίνει την πραγματική του γνώμη για τις αιτίες της παρακμής της Ρώμης: 

“Εκείνη την εποχή ένα τέρας, φριχτό να το βλέπεις και να το περιγράφεις, εμφανίστηκε στην Δάφνη, που ήταν ένα ωραίο και ακμάζον προάστιο της Αντιόχειας. Ήταν ένα βρέφος με δυο στόματα, δυο σειρές δόντια, δυο κεφάλια, τέσσερα μάτια και με μόνο δυο πολύ μικρά αυτιά. Και ένα τέτοιο παραμορφωμένο έμβρυο ήταν οιωνός πως η [Ρωμαϊκή] Δημοκρατία θα παραμορφώνονταν.

Τέτοιες γεννήσεις παρουσιάζονται συχνά και προλέγουν διάφορα γεγονότα. Αλλά, επειδή τώρα πιά δεν γίνονται δημόσιες τελετές για να εξαγνιστούν, όπως έκαναν οι παλαιοί, αυτά παραμένουν άγνωστα και ανήκουστα στον κόσμο.”

Αυτά ήταν τα σημαντικά για τον θρησκόληπτο Αμμιανό, που με τέτοια τυφλή πίστη στους θεούς είναι σίγουρο πως έχει τραβήξει τα γεγονότα όσο μπορούσε, αλλά όχι τόσο ώστε να τεκμηριώσει "γενικό διωγμό"

-----------------

Διαβάστε και την άλλη πλευρά εδώ