Παλαβοί Φιλόσοφοι: Ηγησίας: Αυτοκτονήστε γιατί χανόμαστε!

Πηγή εικόνας

Ο Ηγησίας ήταν αρχαίος Κυρηναιος φιλόσοφος, που έζησε τον 3ο αιώνα π.Χ. μαθητής του Παραβάτου και συμμαθητης του Αννίκκερι . Έζησε στην Αλεξάνδρεια, όπου παρακινούσε τους ακροατές του στην αυτοκτονία. Ήταν τόσο ικανός να περιγράφει την ζωή με τα μελανότερα χρώματα , ώστε ονομάστηκε Πεισιθάνατος , γιατί έπειθε τους ανθρώπους να πεθάνουν .

Δίδασκε ότι σκοπός της ζωής είναι να ζούμε χωρίς κόπους και λύπες (ηδονισμός). Επειδή όμως αυτό δεν γίνεται, το φρονιμότερο θα ήταν να διακόψουμε τη ζωή μας με τη θέλησή μας. 

Διότι, ούτε και τα υλικά αγαθά δεν εξασφαλίζουν την ευτυχία αφού οι πλούσιοι δυστυχούν σαν τους φτωχούς μια που υπάρχει ο πόνος για τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, αλλά αναπόφευκτα έρχονται και ανατροπές, και αρρώστιες και αδυναμίες του σώματος.

Τα κακά υπερτερούν των αγαθών και οι σπάνιες απολαύσεις δεν έχουν τίποτε το πραγματικό , αφού η συνήθεια και η κοινωνία μπορούν να μας τις αφαιρέσουν .

Μόνον ο παράφρων θεωρεί την ζωή αγαθό , ενώ ο σώφρων αισθάνεται αδιαφορία προς αυτήν και επιθυμεί τον θάνατο . Όλες οι αρετές , οι απολαύσεις της ψυχής ως και τα πλεονεκτήματα του σώματος εδράζονται στην αδιαφορία και την επιθυμία του θανάτου.

Με το σύγγραμμά του «Αποκαρτερείν» απέκτησε πολλούς οπαδούς, που τους απεκάλεσαν Ηγησιακούς, ενώ ο ίδιος επονομάσθηκε Πεισιθάνατος. Σε αυτό το σύγγραμα, κάποιος που είχε αποφασίσει να πεθάνει από έλλειψη τροφής, μίλαγε στους φίλους του για τα πλεονεκτήματα της αυτοκτονίας.

Πολλοί πιστεύουν πως ο Ηγησίας είχε επηρεαστεί από τον Βουδισμό.

Ο Ηγησίας ανάμεσα σε τραπέζια γεμάτα εδέσματα , κρασιά και υπό τους ήχους αυλητρίδων ισχυριζόταν πως η ευδαιμονία είναι κάτι φανταστικό, κάτι αδύνατο και ανύπαρκτο. Ήταν μια αντανάκλαση της ταραγμένης εποχής που ζούσε, όπου κάθε αξία κατέρρεε.

Σταματούσε τους περαστικούς στο δρόμο και προσπαθούσε να τους πείσει ν' αυτοκτονήσουν:

"Άκουσέ με. Ξέρεις σίγουρα πως θα πεθάνεις, αυτό όμως που δεν ξέρεις είναι τι είδους θάνατος σε περιμένει. Ίσως η μοίρα σου επιφυλάσσει βίαιο και οδυνηρό θάνατο, ή, πάλι, αργή και βασανιστική αρρώστια. Άκουσε τη συμβουλή ενός σοφού: Αυτοκτόνησε! Μια στιγμή μόνο και ξενοιάζεις..."!

Ο Πτολεμαίος (285-246 πΧ) εξαιτίας της ολέθριας επίδρασης των διδαγμάτων του, αναγκάστηκε να κλείσει την Σχολή κι όταν κάποτε τον είδε στην Αλεξάνδρεια τον έδιωξε κι από εκεί .

Λέγεται πως ο Ηγήσιππος επισκέφθηκε κάποτε την Πανόπολη της Άνω Αιγύπτου , για να συναντήσει τον Ζώσιμο τον Πανοπολίτη που συνήθιζε να λέει : «Έναν δρόμο ξέρω που οδηγεί έθνη , πόλεις και πολίτες στον Άδη , τον Ηγησία τον Πεισιθάνατο».

Δείτε κι εδώ:

Ελληνική φιλοσοφία: 

Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι που αυτοκτόνησαν.

Πηγή εικόνας

Ας πάρουμε λοιπόν δίδαγμα από τους μεγάλους μας φιλοσόφους....

Ο Ηγησίας ο “Πεισιθάνατος” που ζήταγε από τους μαθητές του να αυτοκτονήσουν, δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Ιδού μια ατελής λίστα:

Ο Στίλπων, αρχηγός της Μεγαρικής σχολής ήπιε επίτηδες πολύ κρασί για να πεθάνει.

Ο Ζήνων ο Στωικός αυτοκτόνησε κρατώντας την αναπνοή του μετά από ένα πέσιμο.

Ο Εμπεδοκλής αυτοκτόνησε πέφτοντας στην Αίτνα, προσπαθώντας να το παρουσιάσει ως “ανάληψη στους ουρανούς”. Τον πρόδωσαν τα χάλκινα σανδάλια του που ξεράστηκαν από τα αέρια του ηφαιστείου.

Ο Κλεάνθης έκανε νηστεία λόγω αποστήματος στο στόμα. Όταν θεραπεύθηκε, αρνήθηκε να να ξαναφάει και πέθανε.

Ο Ηράκλειτος έπασχε από υδρωπικία. Πήγε στους γιατρούς αλλά δεν τους είπε την κατάστασή του, παρά τους έκανε αινιγματικές ερωτήσεις. Μετά έβαλε τους δούλους του να τον θάψουν σε ένα κοπροσωρό όπου και πέθανε.

Ο Φερεκύδης, επίσης, έπασχε από ψωρίαση και αρνήθηκε να δει γιατρούς, ακόμα και φίλους. Πέθανε σε αυτοαπομόνωση.

Ο Σπεύσιππος αυτοκτόνησε όταν έμεινε ανάπηρος.

Ο Καρνεάδης ήπιε δηλητήριο όταν γέρασε και αρρώστησε.

Ο Αναξαγόρας αυτοκτόνησε όταν τον καταδίκασαν ως “ασεβή”

Ο Μένιππος κρεμάστηκε.

Ο Δημοσθένης αυτοκτόνησε πίνοντας Κώνειο για να μην συλληφθεί από τους Μακεδόνες.

Ο Ζάλευκος αυτοκτόνησε όταν κατάλαβε πως παρενέβη νόμο που είχε ο ίδιος θεσπίσει. 

Ο Περεγρίνος κάηκε ζωντανός δημόσια κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες

Ο Ρήτορας Αμφικράτης αυτοκτόνησε επίσης.

Ο Αντίπατρος ο Ιεραπολίτης αυτοκτόνησε γιατί έπεσε στη δυσμένεια του Καίσαρα.

Η Σαπφώ αυτοκτόνησε από έρωτα.

Ο Διονύσιος ο Επικούρειος αυτοκτόνησε με ασιτία.

Μερικοί λένε πως και ο Πυθαγόρας αυτοκτόνησε.

Εννοείται πως και ο θάνατος του Σωκράτη ήταν αυτοκτονία, διότι η απόδραση από τις φυλακές ήταν σχεδόν επιτρεπτή. Αυτό που ενδιέφερε το κράτος ήταν να απομακρυνθεί από αυτό ο κατάδικος με οποιονδήποτε τρόπο. 

Ο κατάλογος πρόκειται βέβαια, να συμπληρωθεί, αναπόφευκτα.

Περίανδρος.

Για να μην βρεθεί ο τάφος του έκανε το εξής «σοφό»: Είπε σε δυο νεαρούς να σκοτώσουν και να θάψουν όποιον συναντήσουν (και κανόνισε να είναι αυτός ο ίδιος) Είχε διατάξει άλλους τέσσερις να σκοτώσουν τους πρώτους δύο και μετά άλλους, περισσότερους να σκοτώσουν τους τέσσερις…

( Διογένης Λαέρτιος «Λέγουσι δέ τινες ὡς θελήσας αὐτοῦ τὸν τάφον μὴ γνωσθῆναι, τοιοῦτόν τι ἐμηχανήσατο. Δυσὶν ἐκέλευσε νεανίσκοις, δείξας τινὰ ὁδόν, ἐξελθεῖν νύκτωρ καὶ τὸν ἀπαντήσαντα ἀνελεῖν καὶ θάψαι. ἔπειτα βαδίζειν ἄλλους τε κατὰ τούτων τέτταρας, καὶ ἀνελόντας θάψαι. πάλιν τε κατὰ τούτων πλείονας. Καὶ οὕτως αὐτὸς τοῖς πρώτοις ἐντυχὼν ἀνῃρέθη»)