ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ ή ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΙΕΒΟΥ

Πηγή εικόνας: Βικιπαίδεια

Πελοποννήσιος εκ Μονεμβάσιας, Μητροπολίτης πασών των Ρωσιών, Καρδινάλιος και Λεγάτος του Πάπα, Ενωτικός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ένας προδότης και τυχοδιώκτης περιωπής δηλαδή, με το συμπάθιο.

Γεννήθηκε το 1385 στην Πελοπόννησο. Άλλοι τον θέλουν Θεσσαλονικέα ή Κωνσταντινοπολίτη. Ήταν Ηγούμενος της μονής του Αγ. Δημητρίου στην Κωνσταντινούπολη. Γύρω στα 1435, πήγε στη Ρώμη και έγινε ευμενώς δεκτός από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄, που τον συνέστησε στον αυτοκράτορα Ιωάννη Παλαιολόγο και τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ. Ήταν όμως γνωστός ήδη στον αυτοκράτορα, που τον είχε στείλει ένα χρόνο νωρίτερα στην αντι-παπική σύνοδο της Βασιλείας, όπου εκφώνησε έναν λόγο περί της δόξης της αυτοκρατορίας...

Έτσι χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Κιέβου, Μητροπολίτης της Ρωσικής εκκλησίας. Ο Ρώσος Μέγας Δούκας Βασίλειος Δ΄ τον δέχτηκε με ευμένεια, και φάνηκε αρχικά σύμφωνος με την Ένωση των εκκλησιών, που ο Ισίδωρος υποστήριζε ανοιχτά, και τον απέστειλε με πλήθος Ρώσων στην περίφημη Σύνοδο Φερράρας Φλωρεντίας, όπου διαπραγματευόταν η Ένωση των Εκκλησιών, λίγα μόλις χρόνια πριν την Άλωση. Εκεί οι παπικοί και ο αυτοκράτορας τον περίμεναν τόσο ανυπόμονα, που είχαν αφήσει κενό έδρανο γι αυτόν όσο συνεδρίαζαν.

Μαζί με τον δάσκαλό του, μέγα ανθρωπιστή, τον Βησσαρίωνα, πάλεψαν με ζήλο υπέρ της Ενώσεως. Όταν υπογράφτηκε το ενωτικό ψήφισμα, ο Πάπας τον ανακήρυξε Καρδινάλιο. (6 Σεπτεμβρίου 1439) και τον ονόμασε Λεγάτο. (απεσταλμένο, πρεσβευτή)

Πέρασε από την Δαλματία (όπου ο Πάπας τον είχε ανακηρύξει Επίσκοπο Σαβίνης) και την Κροατία ενώ έστειλε επιστολές στους ορθόδοξους Λιθουανούς ανακηρύσσοντας την Ένωση (Το κράτος Πολωνίας-Λιθουανίας κατείχε τότε μεγάλες περιοχές ορθόδοξων Ρωσικών εδαφών)

Φτάνοντας το 1440 στη Μόσχα, παρέδωσε στον Μέγα Δούκα Βασίλειο τις επιστολές του Πάπα και το Ενωτικό Ψήφισμα. Όμως ο Βασίλειος και οι Ρώσοι επίσκοποι αποκήρυξαν την Ένωση. Οι Ρώσοι τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στο μοναστήρι του Τσουντώφ μέχρι να μετανοήσει, ενώ Μητροπολίτης Ρωσίας έγινε ο Ιωνάς.

Οι διαμαρτυρίες των Ρώσων στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως για  τον Ενωτικό αυτόν Μητροπολίτη που τους φόρτωσαν, έπεσαν στο κενό, μια που η Κωνσταντινούπολη τους αφόρισε για την καθαίρεση του Ισίδωρου.

Με αυτά κι αυτά, η αυτοκρατορία έμεινε χωρίς ορθόδοξους συμμάχους στην Άλωση, μια που την κυβερνούσαν τα δια-«φωτισμένα μυαλά» των Ισίδωρων και των Βησσαρίωνων.

Ο Ισίδωρος στο μεταξύ δραπέτευσε από την Ρωσία το 1444, και πήγε στα αφεντικά του, στη Ρώμη. Μια που ήταν μορφωμένος και εύγλωττος (προσόντα διόλου απαραίτητα όταν αντιμετωπίζεις μια Ρώσικη αρκούδα) στάλθηκε στην Ελλάδα να πείσει τους ιθαγενείς και τον κλήρο για το αναγκαίον της Ενώσεως. Τον υποδέχτηκε με χαρά ο τελευταίος αυτοκράτορας ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, αλλά ο Ισίδωρος δεν κατάφερε να πείσει κανέναν άλλον.

Το 1452 έφτασε στην Πόλη με ένα απόσπασμα 200 στρατιωτών για ενίσχυση κατά της επερχόμενης πολιορκίας και επιτέλους, επέτυχε να γίνει μια θριαμβευτική Ενωτική λειτουργία στην Αγία Σοφία, πράγμα που εξόργισε τον πληθυσμό της Πόλης. Ουδεμία αντίληψις της ψυχολογίας του πλήθους...

Ο Ισίδωρος πολέμησε στην πολιορκία, μετά ντύθηκε φτωχικά, και οι Τούρκοι τον πούλησαν για δούλο, μια που δεν τον αναγνώρισαν. Λένε πως είχε ντύσει άλλον σαν καρδινάλιο, και οι Τούρκοι έκοψαν αυτού το κεφάλι, και το περιέφεραν θριαμβικά μάλιστα, και έτσι γλίτωσε.  

 Εξαγοράστηκε (φυσικά) και μετά άρχισε να γυρίζει τα κατεχόμενα ψάχνοντας δήθεν για τα παιδιά του. Από την μικρά Ασία πέρασε στην Χίο, μετά στην Πελοπόννησο και κατόπιν στην Κρήτη, από όπου γύρισε στην Ρώμη.

Εκεί ο Πάπας τον ανακήρυξε τύποις Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. * Ο Ισίδωρος πέθανε από αποπληξία, στα 1464. Άλλοι λένε πως είχε πάθει γεροντική άνοια.

«...καθ΄όλον τον βίον του έκλαυσε την καταστροφήν της Ελληνικής αυτοκρατορίας, της προσφιλούς πατρίδος του, προς σωτηρίαν της οποίας εθυσίασε την αγνότητα της πίστεως των πατέρων του»[1]

Προφανώς ήταν ανίκανος να καταλάβει πως η φανατική και εκβιαστική στάση του υπέρ της Ένωσης στη Ρωσία ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες της "καταστροφής της Ελληνικής αυτοκρατορίας"...

Έγραψε στα Λατινικά μια δακρύβρεχτη εγκύκλιο όπου παρακαλούσε τους Δυτικούς να πολεμήσουν τον Μωάμεθ τον Πορθητή, που τον αποκαλούσε «πρόδρομο του Αντίχριστου και γιο του Σατανά»

Ο Σατανάς μας έφταιξε, τρομάρα μας...

Δημήτρης Σκουρτέλης

Περισσότερα τέτοια περί Αλώσεως, εδώ.

Σημειώσεις

* Ο Κορδάτος υποθέτει πως ο Ισίδωρος ήταν ήδη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως το 1452. 

Είναι αλήθεια πως τα ιστορικά στοιχεία περί των τελευταίων Πατριαρχών είναι ασαφή. Ο λάκκος στη φάβα είναι μεγάλος, γιατί καμία πλευρά δεν θα ήθελε να γίνει ξεκάθαρο πως η Κωνσταντινούπολη ήταν Ενωτική. Ο μύθος πως το Βυζάντιο δεν ενώθηκε με τον Πάπα, θα κατέρρεε...

[1] Σύμφωνα με μνεία του Κ. Σάθα, από όπου αντλούμε και τα περισσότερα στοιχεία.