Αναδημοσιεύεται από εδώ:
Ανθρωποθυσίες και Φρικαλεότητες στην Αρχ. Ελλάδα
Ο Παυσανίας μας αναφέρει για τα ζωντανά αγάλματα, όπου
ήθελαν ανθρώπινο αίμα. Ιδίως το άγαλμα της Ταυρείας Αρτέμιδος, μπροστά στο
οποίο γίνονταν οι ανθρωποθυσίες στην Κολχίδα και κατόπι μεταφέρθηκε στην Ελλάδα
από την Ιφιγένεια και τον Ορέστη, αναφέρεται σαν αφετηρία αιματηρών τελετών.
Λέγεται ότι αυτό διατηρήθηκε στην περιοχή (Αλαί Αραφηνίδες, σημερινή Ραφήνα)
στην Αττική, όπου κατά την θυσία για την Ταυροπόλο Άρτεμη χαρασσόταν με μαχαίρι
ο λαιμός ενός άνδρα ή στο Ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος στην Σπάρτη, όπου
μαστιγώνονταν στον βωμό έφηβοι και που κατά την τελετή της μαστίγωσης το
κρατούσε η ιέρεια:
"Εις το μέρος που ονομάζεται Λιμναίον υπάρχει το ιερό
της Ορθίας Αρτέμιδος. Το άγαλμα της Ορθίας Αρτέμιδος που έχουν οι Λακεδαιμόνιοι
προήλθε από τους βαρβάρους. Αυτοί που βρήκαν αυτό, ο Αστράβακος και ο Αλώπεκος
γυιοί του Ίρβου, όταν βρήκαν το άγαλμα αμέσως ****τρελάθηκαν****. Επίσης οι
κάτοικοι των συνοικιών της Σπάρτης θυσιάζοντες εις την θεά για να λύσουν
διαφορά την οποία είχαν, όχι μόνο δεν την έλυσαν, αλλά και κατέληξαν να
σκοτωθούν μεταξύ τους και πολλοί φονεύτηκαν κατά την συμπλοκή γύρω από τον βωμό
της θεάς, ενώ όσοι έζησαν πέθαναν όλοι από φοβερή ασθένεια. Και υπάρχει
παράδοση ότι έπειτα από το γεγονός αυτό, έκαναν ανθρωποθυσίες στον βωμό και
θυσιαζόταν εκείνος στον οποίο έπεφτε ο κλήρος. Ο Λυκούργος κατήργησε το έθιμο
αυτό και το αντικατέστησε με μαστιγώσεις εφήβων γύρω από τον βωμό και έτσι
γεμίζει με αίμα όταν γίνονται οι μαστιγώσεις. Έτσι εκπληρώνεται η θέληση της
θεάς, αφού ο βωμός γεμίζει με ανθρώπινο αίμα.
Η ιέρεια που κρατάει το ξόανο βρίσκεται εκεί την ώρα της
μαστίγωσης. Το ξόανο είναι πολύ μικρό και ελαφρύ, αλλά όταν οι μαστιγωτές
χτυπούν ελαφρά κάποιον έφηβο, λόγω της ωραιότητάς του ή του αξιώματός του, τότε
το ξόανο γίνεται πολύ βαρύ στα χέρια της ιέρειας. Τότε αυτή κατηγορεί τους
μαστιγωτές και φωνάζει ότι πιέζεται από το βάρος εξαιτίας τους. Έτσι το άγαλμα
αυτό συνήθισε από τις ανθρωποθυσίες στην Ταυρίδα να ευχαριστιέται από τα αίματα
των ανθρώπων. Την Αρτέμιδα οι Λακεδαιμόνιοι την ονομάζουν όχι μόνο Ορθία, αλλά
και Λυγοδέσμα, διότι βρέθηκε μέσα σε έναν θάμνο από Λυγαριά, η οποία αφού
τύλιξε τα κλαδιά της γύρω από το άγαλμα, το εσήκωσε όρθιο."
(Παυσανίας Λακωνικά, 3, 16, 10-11).
Η 12 τόμων «Σύγχρονος Εγκυκλοπαίδεια» του Ελευθερουδάκη
γράφει τα εξής:
«(...). Εν τη ιστορία των μετέπειτα χρόνων απαντώνται
ενιαχού εν τη λατρεία ωρισμένων θεοτήτων ανθρωποθυσίαι, ως εν τη λατρεία του
Λυκαίου Διός, της Αρτέμιδος Ορθίας και Ταυροπόλου, του Απόλλωνος εν Λευκάδι, εκ
δε πολλών ιεροτελεστιών των μεταγενεστέρων χρόνων μετ’ ασφαλείας
εικάζεται ότι το πάλαι συνεδέοντο μετ’ ανθρωποθυσιών. Ανθρωποθυσίαι
ετελούντο επίσης (..) και υπό των Ρωμαίων. Ο Οκταβιανός διέταξε να θυσιάσωσιν
επί του Βωμού του Καίσαρος 300 ανθρώπους, ο δε Πομπήϊος να ρίψωσιν εις την
θάλασσαν ανθρώπους εις θυσίαν τω Ποσειδώνι. Κατά τον Πορφύριον, αι θυσίαι
ανθρώπων έπαυσαν μόνον επί αυτοκράτορος Αδριανού ( αλλ’ εν τούτοις
γνωρίζομεν ότι ακόμη επί των ημερών αυτού τούτου του συγγραφέως, τω 280,
ετελέσθησαν τοιαύται θυσίαι)˙ κατά δε τον Λακτάντιον, εν τοις χρόνοις
του αυτοκράτορος τούτου εθυσιάζετο κατ’ έτος άνθρωπος τω Λατίω Διΐ.»
Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα
εξής:
«(...). Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν,
εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο
ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού. Αλλά και εις την
Σπάρτην θα απαντήσωμεν το έθιμον της ανθρωποθυσίας ( ένθα κατήργησεν αυτό ο
Λυκούργος) και εις την Λέσβον, την Κρήτην, την Τένεδον, και την Χίον και εις
όλας εν γένει τας νήσου της Μεσογείου, εις τας οποίας διεδόθη δια των Φοινίκων.
Ανθρωποθυσίας ωσαύτως θα εύρωμεν και εις την Φώκαιαν και την Μασσαλίαν και τας
Αθήνας, εις τας οποίας το έθιμον παρέμεινε κατά τους ιστορικούς χρόνους υπο την
κεκαλυμμένην μορφήν της εμφανίσεως ως εξιλαστηρίων θυμάτων των εις θάνατον
καταδικαζομένων κακούργων. Εις την Ρώμην καθ’ όλους τους αιώνας
διετηρήθη το έθιμον της ανθρωποθυσίας, οι δε πατέρες της Εκκλησίας βεβαιώνουν
ομοφώνως ότι το ανθρώπινον αίμα αξηκολούθη να ρέει εις την Ρώμην προ του ειδώλου
του Διός ακόμη και κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα. (...).»
Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει
«(..) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι
αιχμάλωτοι (183π.Χ.) Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του
Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των
ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις
ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Χίο και τη
Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν
τον Δία και τον Διόνυσο(…)»
Για τις Ανθρωποθυσίες αυτές παραθέτω και τις αρχαίες
μαρτυρίες του Παυσανία ( 2ος μ.Χ. αιώνας) από το σύγγραμμά του «Ελλάδος
Περιήγησις» (οι αριθμοί σημαίνουν: Βιβλίο. Κεφάλαιο. Στίχος): Παυσανίας,
Αρκαδικά 38, 7: «Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν
είχα όμως καμμιά διάθεση να μιλήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως
είναι κι όπως ήταν από την αρχή.» καθώς και: Ηρόδοτος 7, 197, Πλάτ., Μίνως
315c, Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27
Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει:
«(..)Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην
Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκαιο όρος της
Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκαιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ώς
τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Επίσης ανθρωποθυσίες πρέπει να γίνονταν και στο ιερό των
μεγάλων θεοτήτων ( Δήμητρας και Κόρης) στην περιοχή της Ανδανίας Μεσσηνίας. Στο
Λαφύστιο όρος κοντά στο βοιωτικό Ορχομενό, όπου συνεχιζόταν ώς τα χρόνια των
Περσικών πολέμων. Στη Θεσσαλία αναφέρονται ανθρωποθυσίες προς τιμήν του
Διόνυσου. Προς τιμή του Διόνυσου γίνονταν ανθρωποθυσίες στην Τένεδο και στη Χίο
και στην Φώκαια προς τιμήν της Ταυροπόλου Άρτεμης. (..). Περιπτώσει
ανθρωποθυσιών αναφέρονται και στους Ρωμαίους. Έτσι, στη γιορτή των εφεστίων
θυσίαζαν παιδιά και αργότερα τα αντικατέστησαν με ανδρείκελα. Οι Εστιάδες
γκρέμιζαν ανθρώπους από τον Τίβερη ποταμό. Ο αυτοκράτορας Κόμμοδος θυσίασε με
τα ίδια του τα χέρια άνθρωπο στον Μίθρα. (..). Ο αυτοκράτορας Ηλιογάβαλος
θυσίαζε παιδιά κατά το πρότυπο των συριακών ανθρωποθυσιών.»
Αλλα και Αρχαιολογικές Ερευνες, εχουν φέρει στο φως ΠΟΛΛΑ
δειγματα...
π.χ.
According
to the book Ancient Mysteries by Peter James and Nick Thorpe:
In 1979, in
an archeological expedition at Knossos, Crete, a professor of archeology named
Peter Warren discovered houses where the top rooms had collapsed into the
basement. He found several mundane household objects, as well as a large
storage jar containing the remains of foodstuffs, burnt earth, and human bones
(a cervical vertebra) with evidence of 'cut marks'. Investigating further into
the adjacent room, they found 251 animal bones (sheep, pigs, dogs, etc.)
alongside 371 human bones and bone fragments, all of them from children. Most
of these human bones also had 'cut marks' on them. Warren says it was some sort
of ritual cannibalism, as the marks on the bones looks as though someone was
just scraping the meat and flesh off. He believes that some sort of gruesome
cult, killed and ate children for religious purposes, giving rise to the legend
of flesh eating Minotaur. Also, much evidence has been found that the Minoans
engaged in bullfighting for religious rituals, where acrobats would try to leap
over the charging bulls without getting impaled on its horns. The labyrinth
could have been inspired by the Palace of Knossos which was composed of a vast
complex of interconnecting courtyards and apartments.
Ορίστε και το βιβλίο:
http://www.amazon.com/exec/obidos/tg/de ... 6?v=glance
"...και στον 4ο προχριστιανικό αιώνα, πάνου στο βουνό
της Αρκαδίας Λύκαιον κρατούσε τελετουργική ανθρωποφαγία. Στην πανήγυρη του
Λυκαίου Διός Θυσιαζόταν ένα παιδί. Το κρέας ή τα σπλάχνα του ψήνονταν μ' άλλα
κρέατα μαζί (γνώριμος μετριασμός της ιερουργικής ανθρωποφαγίας) και τα έτρωγαν.
Όποιος τύχαινε να φάει από το κρέας του παιδιού, μεταμορφωνότανε σε λύκο κ'
έφευγε στην ερημιά, για να ξαναγίνει άνθρωπος αν μέσα στα εννιά χρόνια που
ακολουθούσανε δε δοκίμαζε σα λύκος ανθρώπινο κρέας. Οι ιερουργοί και τα θύματα
είναι από ορισμένο γένος, του Λυκάονα, που το όνομά του σχετίζεται με το
Λύκαιον και τους λύκους. Εδώ εικάζεται η μυητική τελετή ενός γένους ή θιάσου
"Λύκων" ή "Λυκανθρώπων" (το τοτεμικό γένος μετασχηματίζεται
σε θίασο όταν επιζεί), με βρεφοφαγική μετάληψη και με "Αναχώρηση"
(αποτράβηγμα στην ερημιά) των μυουμένων "Λύκων". Η ιερουργία καθρεφτίζεται
στο μύθο του γενάρχη Λυκάονα που θυσίασε βρέφος στο βωμό του Λυκαίου Διός και
μεταμορφώθηκε από τον Δία σε λύκο...". Π. Λεκατσά, ΔΙΟΝΥΣΟΣ
Θ.Δ.
ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ:"Ο γραμμάτων άπειρος, ου βλέπει βλέπων"
***
http://www.geocities.com/anonymos_apologitis/
http://users.aias.gr/oode
***
http://www.ocmc.org
http://www.oca.org
http://go.to/kaini-diathiki
http://www.myriob
----------------------------
Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα
Μια μελέτη του Δημήτρη Σκουρτέλη
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου