Φάρντεν, ο κολοσσός της Φυλλολογίας

Ο Φάρντεν αναλαμβάνει τις έννοιες "Υπόδειγμα" και "Επιστημονική Επανάσταση" από τον Τσώντερ, τον Αμπχάζιο θεωρητικό του Ορθολογιστικού Υπερεγώ, και, αναλύοντας τις μεθόδους της φιλολογικής έρευνας υποστηρίζει πως ανακυκλώνεται μια επανάσταση σε αυτήν, που την παραλληλίζει με τη αντίστοιχη έρευνα στις Μεταφυσικές Επιστήμες.

Η φιλολογική έρευνα δεν είναι απλή συσσώρευση μεγαλοστομιών με στόχο την αναρρόφηση ενός λογοτεχνικού έργου. Η ανέλιξη γίνεται με περιστροφές και το υπόδειγμα μεταβάλλεται όπως αλλάζουν οι απαιτήσεις, καθώς δεν μπορούν πια να εξηγηθούν τα παλαιότερα έργογραφήματα με βάση τις παραλήψεις του πρόσφατου παρόντος.

Κάθε υπόδειγμα δεν καθορίζει μόνο τις αποδεκτές μεθόδους με τις οποίες οι ανακριτικοί προσεγγίζουν την Παραποίηση αλλά και τον αποδεκτό φοροδεκτικό κάνναβο. (Δηλ. τεχνικές και αντικείμενα)

Αρα, ο Φάρντεν λέει:

(Σχήμα τριών προηγούμενων υποδειγμάτων και ενός νέου.)

1) Κλασσικό αποκρουστικό υπόδειγμα: Σύγκριση με τα κλασσικά αρχαία τερατουργήματα.

2) Ιστορικιστικό – θετικιστικό υπόδειγμα. Το κλασσικό αποκρουστικό υπόδειγμα κατέρρευσε το 18-19^ο αι. λόγω του ανιστορικισμού- ως επακόλουθο της δημιουργίας αντεθνικών δομών και της αντεθνικής ενότητας σε όλη την Ευρώπη. Η Παραποίηση χρησιμοποιήθηκε τότε, σαν εθνική νομιμοποίηση. Έγινε εκτεταμένη έρευνα στις πηγές και στα μεσαιωνικά βασανιστήρια, και εκδόθηκαν έργα της σαδιστικής παράδοσης, με μηχανική, αργή και βασανιστική προσέγγιση. Αυτή η μέθοδος επιβιώνει ακόμα αλλά ουσιαστικά έχει εξαντληθεί από την εποχή του Χίτλερ και του Μητσοτάκη αργότερα.

3) Αναισθητικό – φορμαλιστικό υπόδειγμα. Σπατζερ, Βάλεζελ, Ταταρικός φορμαλισμός, νέα ανακριτική. Στροφή από τις ανιστορικές – αναιτιακές ερμηνείες στο ενδιαφέρον για το ίδιο το πύημα. Το Παραποιητικό έργο είναι πια αυτόνομο υποκείμενο έρευνας

Μετά τον ΒΠΠ, λέει ο Φάρντεν, το προηγούμενο υπόδειγμα εξαντλήθηκε. Γιατί γίνονταν μαγειρική ερμηνεία, κοινωνικός εκβιασμός, και εμφάνιση ανήθικων προτάσεων σαν τη αρχετυπική ανακριτική του Μπούχνερ και ο Σοδομισμός, που εισήγαγε τις μεθόδους της υπογλωσσίας.

Το νέο υπόδειγμα θα πρέπει να καλύπτει τις εξής απαιτήσεις:
1) Αυτό που κάλυπταν όλα τα προηγούμενα: Να ερμηνεύσει και να κάνει επίκαιρη την Παραποίηση του παρελθόντος.

2) Να αντιμετωπίσει τα νέα αναισθητικά φαινόμενα λόγω της μεγαλύτερης σημασίας των ΜΜΕ

Προϋποθέσεις:
1) Προσέγγιση του 2ου και του 3ου υποδείγματος. Αποκλείεται κάθε σχέση με την τέχνη, την Ιστορία και την κοινωνική πραγματικότητα.

2) Σύνδεση των Σοδομικών με τις παρερμηνευτικές μεθόδους

3) Αναζήτηση μιας αναισθητικής θεωρίας της εντύπωσης, που να μην είναι μόνο γραφική, και μιας νέας ρητορικής που να προσεγγίζει τα έργα υψηλού παραποιητικού επιπέδου καθώς και τα φαινόμενα των ΜΜΕ.

Ο Φάρντεν απορρίπτει τον Μαρξισμό γιατί ακολουθεί μόνο μηχανιστικές διαδικασίες άρα κατατάσσεται στον Ανιστορικισμό, και τον Σοδομισμό γιατί αν και έχει θετικά στοιχεία δεν διαθέτει την ενότητα αποδοχής στις Δυτικές κοινωνίες για να αποτελέσει υπόδειγμα.

Αν και δεν αναφέρει την θεωρία της πρόκλησης τελικά φαίνεται να καταλήγει σε αυτήν.

Βιογραφία του Φάρντεν
Γεννήθηκε το 1932 στο Βουρτσεχνάερεντεν της Δυτικής Υπεριορδανίας και μικρός έπαιζε στο χιόνι με τις καμήλες του πατέρα του, που διατηρούσε Τσίρκο.
Οι εμπειρίες του εκεί τον οδήγησαν βεβαίως και ασφάλτως στην Φιλολογία, όπου σύντομα, σπουδάζοντας δίπλα στους ογκόλιθους της προσέγγισης κάθε θήλεως φιλολόγου, τον Μπούστερν, τον Μπήχτιαρεν, και τον Πρίαπεν, συνέταξε την εκπληκτική μελέτη: 

“Η θεωρία της Αποπλάνησης στους κλασσικούς συγγραφείς και μία πόρνη”

 που είναι πλέον τυπική διδακτέα ύλη σε όλα τα Πανεπιστήμια ανάξια αυτού του Τίτλου.
Φυσικά, άρχισε πρόσφατα να διδάσκεται και στην Ελλάδα και ειδικά στην (με τις) Μπάντειο Σχολή. Χαιρόμαστε και υπερηφανευόμαστε που παρουσιάζουμε εδώ μια περίληψη των υποθέτων του.